Geplaatst Een week, wat voor week... Een emotionele week want het had zo anders kunnen aflopen...
Een gebeurtenis die ik graag met jullie wil delen.
Wat is er gebeurd?
Ik had een fotoshoot gepland op zondag 13 april (okee.. 13 is echt een ongeluksgetal dus!).
Een shoot van Athos en mij, waar in ik een aantal mooie foto's van ons samen zou krijgen.
Zo zou de fotografe mooi haar nieuwe lens kunnen uitproberen.
Het verhaal heb ik van de week al eens geschreven en die wou ik graag hier ook plaatsen:
Citaat:Athos en ik hadden een fotoshoot en op het einde wou de fotografe nog een aantal hoofdfotos maken van athos. Op dat moment kwam er een man aan met een loslopende hond aan de linkerkant en de man rechts van ons. De man had een lange stok vast en zwiepte er al een keer mee. Athos raakte gespannen en ik vroeg de man of hij de stok laag wou houden. Tijdens het passeren kwam de hond dichtbij athos waardoor athos naar de hond keek. En de man zwiepte volgens mij weer met de stok waardoor athos heel bang werd en besloot te gaan rennen. Enkel passen rende ik mee maar ik hield hem niet bij en wou de longe loslaten. Tijdens het loslaten van de longe kwamen vier vingers er in verstrengeld. Waardoor ik voorover getrokken werd en viel. Tijdens de val kreeg ik een trap van athos tegen mn hoofd en uit eindelijk sleepte ik 50 meter over de weg achter athos. Hierbij kreeg ik nog twee trappen.... Uit eindelijk brak de longe...
Athos rende naar stanley die verder op de weg stond met mijn moeder op zijn rug.
Ik lag op de grond en de fotografe kwam bij me. En ze zei dat ik moest blijven liggen. Ik keek naar mijn handen en raakte nog meer in paniek. Mijn vingers zagen er zo raar uit... Ik was bang dat het gebroken was. Ik stond op, probeerde het touw om mijn vingers weg te krijgen wat uit eindelijk lukte. Toen kwam die man naar me toe, hij lachte een beetje en zei dat ik het touw los moest laten ipv vasthouden... Ik antwoorde dat die man weg moest gaan omdat ik hier geen zin had.
Ik liep naar athos, die gespannen stond te eten in de berm.
Ik heb hem naar stal begeleid, en heb geroepen om hulp. Iemand moest athos overnemen, ik moest gaan zitten want ik begon te beven en harder te huilen. Iemand van stal nam athos over, en ik huilde... Mama had het over een bult op mn hoofd....
Uit eindelijk zijn we naar de Spoed Eisende Hulp gereden. ( de fotografe, mama en ik)
En ben ik volledig onderzocht.
Het is een geluk dat ik niet buitenbewustzijn ben geraakt, ik kon me alles herinneren en alle antwoorden geven die ze me vroegen in het ziekenhuis.
Ze maakten een scan van mn hoofd, foto's van mijn vingers en arm en echo van mijn buik. Ook is mijn urine na gekeken. En hebben artsen mij lichamelijk verder na gekeken.
Ze spraken over een wonder dat ik er zo vanaf ben gekomen...
Ik heb niks gebroken, ben enkel enorm bont en blauw.
Mijn linkerhand is onwijs gekneusd en mijn vingers doen veel pijn.
Mijn pink heeft de grootste klap gehad van mijn hand, met de dag krijg ik iets meer gevoel er in. En meer pijn... Deze vinger heb ik de eerste dagen niet gevoeld, omdat deze in de longe zo afgeknepen is...
Ik was doodsbang dat het een verloren zaak zou zijn...
Mijn rijbroek is niet meer te gebruiken... De gulp is kapot gesprongen, waardoor ik nu met een fikse schaafwond zit bij mijn "schaamgedeelte" of onderste van mijn onderbuik.
Een normale broek kan ik niet aan, omdat dan de knoop op de plek drukt.
Mijn beide armen zijn blauw/paars/groen en ik loop al enkele dagen als "Paarse Panda" hier door huis.
Omdat ik zo'n dikke bult op mijn hoofd had gekregen, zou deze naar beneden zakken.
Met het gevolg: Twee paars/blauwe ogen.
Ik lijk wel een slachtoffer van een vechtpartij ofzo.
Al met al heb ik echt onwijs veel geluk gehad. Er gebeuren dagelijks de naarste ongelukken met "paardenmeisjes", vertelden ze me in het ziekenhuis.
Dit ongeluk was slechts een "milde versie" van wat ze anders zien.
Athos heeft lichamelijk gelukkig niks. Hij is volledig na gekeken.
Wel is hij enorm uit zijn doen, hij is erg gespannen, zuur naar andere paarden en erg voorzichtig als ik bij hem in de paddoc sta.
Ik probeer iedere dag naar hem toe te gaan, op therapeutische basis.
We hebben samen een verschrikkelijk ongeluk gehad, waarbij we allebei zijn beschermd door onze beschermengelen.
Het gaat met ups en downs... Het ene moment voel ik me "Super Woman" en het andere moment stort ik volledig in en kan ik alleen maar slapen.
Slapen gaat trouwens ook niet goed. Wanneer ik s'avonds op bed lig ervaar ik iedere keer op nieuw het ongeluk. Ieder detail beleef ik op nieuw.
De angst dat zijn hoeven iets meer naar links of naar rechts zou zijn gegaan, en mij knock-out zouden slaan... Een verschrikkelijk gevoel.
Gelukkig zijn er heel veel lieve mensen die me graag willen helpen. En daar ben ik zo blij mee!
Dagelijks ontvang ik mooie kaarten met mooie teksten. Ook maken mijn stalgenootjes foto's en filmpjes van Athos, wanneer ik er niet ben.
Ik besef me nu echt, hoeveel geluk ik heb gehad.
Athos en ik: Onze liefde is alleen nog maar sterker geworden!
Een van de vele kaartjes
Liefs, Devica
Het is mogelijk dat er een aantal details zijn die ik vergeten ben op te schrijven.
En excusses voor de spelfouten.
Maar het blijven vluchtdieren, daar verander je sowieso niks aan. Alleen zijn reactie op het moment zelf had wel wat subtieler gemogen ja 
