Geplaatst Mijn lieve bijrijdpaardje Gaspard, is 24 jaar, en heeft artrose.
Mijn lieve buurmeisje (en oppaskindje) is 10 jaar oud, en heeft op sociaal gebied wat probleempjes.. Ze maakt niet snel vriendinnetjes, omdat ze denkt dat kinderen haar stom vinden. Ze heeft ADHD en is onwijs onzeker..
Ze is gewoon in het totaal plaatje wat anders dan andere kindjes. Maar het is een schat van een kind. Ik heb haar een jaar geleden al beloofd dat ze een keertje mee mocht naar Gaspard, en gisteravond kreeg ik een Appje van haar moeder, of ze een keer mee mocht naar mijn verzorgpaard. Dus heb ik haar vandaag op sleeptouw genomen. Als eerste gingen wij met de scooter naar stal toe. Dit was de eerste keer dat zij op een scooter zat (met helm!) dus dit was heeeeel erg spannend!
Hier dan een eerste foto, op de scooter!
Goed vast houden, want het is gevaarlijk op de scooter!
Eenmaal op stal, wou ze met ALLES helpen! Ze is gek op paarden, en had op Terschelling al een aantal keer 'gereden'. Als eerste moest er natuurlijk gepoetst worden.
Ze ging hier vrolijk mee aan de slag! Toen ik zijn hoeven ging uitkrabben merkte ze het volgende op: Dit vind hij niet zo leuk he? Vind hij niet fijn! Ik legde toen in kindertaal uit dat Gaspard artrose heeft, en dat hij het soms inderdaad niet fijn vind om zijn hoefjes uit te krabben. Ik vroeg hoe ze dit wist. "Dat voel ik." Zei ze. "En dat zie ik." Dat voel ik, dat kwam er zo spontaan uit, dus ik vroeg door.. "Dat voel ik? Wat voel je dan? En hoe voel je dat?" "Nou, ik voel dat hij dat niet leuk vind. Als je dicht bij een paard bent kan je dat voelen. Voel je dat niet dan? Net zoals dat hij voelt dat ik blij ben." Ik vraag me dus nu werkelijk af, of een 10 jarig meisje, met 0,0001% verstand van paarden, werkelijk kan voelen hoe een paard zich voeld..? Uiteindelijk kwam van haar uit de vraag wat artrose is, en heb ik dit in kindertaal uit gelegd. (gel tussen de botten)
Hier een aantal foto's van het enthousiaste poetsen!
Als eerste was het natuurlijk even wennen, en een beetje spannend en eng. Gas keek nieuwsgierig om, waarop een schrikreactie van Sarah volgde.
Na gerust gesteld te zijn dat hij ECHT niks deed, ging ze verder!
Netjes overal langs met de borstel.
Een klopje daar op zijn plaats mag ook niet vergeten worden!
Daarna was ook de stal aan de beurt! Die mocht ook niet overgeslagen worden, en wou ze hoe dan ook bij helpen! Zo'n grote drol was wel erg zwaar dus bij de 2e drol moest ik ingrijpen, en heb ik het zelf weer over genomen. Hieronder even poseren met een riek en een drol, voor de foto!
Ook wou ze alles weten over het opzadelen van een paard, en heb ik haar alles uitgelegd. Erg leuk om te zien dat zo'n meisje zo veel wil weten, en zo graag wil helpen!
Nadat ik had gereden (wat overigens onwijs goed ging!), was het voor haar natuurlijk het moment waar ze vol spanning op zat te wachten!
Ze mocht op Gaspard. Ze had daarvoor al de oren van mijn kop gepraat over dat ze wel kon draven en galoperen, maar daar begonnen we niet aan. Het is bij draf aan de longeerlijn gebleven. De cap was veel te groot, maar binnenkort komt er een eigen cap voor haar. Dit was eenmalig.
Er is ook een filmpje gemaakt, maar ik kan een filmpje van de iphone op de een of andere manier niet uploaden op youtube..
We hebben nog heel lang lekker gestapt op de parkeerplaats, en vervolgens in de bak nog even afgezadeld om te rollen. Mijn lieve vent stond los in de bak, en terwijl ik met Saar haar moeder aan het praten was, stond zij in haar eentje (we zaten er uiteraard wel bij) dik een kwartier bij Gas, om hem kusjes te geven, te aaien, en te knuffelen. En mijn knapperd was zo lief voor haar. Keek naar haar om, en bleef rustig staan. Terwijl hij altijd zo onrustig is.
Dat was gewoon echt een smelt momentje, dat ze lekker in haar eigen wereldje met hem bezig was.
Zo druk als dat ze normaal is, zo rustig was ze bij Gaspard.
Haar moeder vertelde mij, dat er is aangeraden haar te laten paardrijden, omdat ze zo moeilijk contact maakt met anderen. Ik citeer: "Een paard geeft onvoorwaardelijke liefde." Dat is goed voor haar.
Ik ben zo trots op hem! En natuurlijk op mijn buurmeisje! Ik krijg nu nog berichtjes van haar moeder dat ze zo heerlijk rustig is vanavond, en dat ze zo blij is!
Ik twijfelde, of dit topic bij ITP hoorde, of dat het toch hier hoorde.. Sorry als hij verkeerd staat!
En heel erg bedankt voor het lezen.
Edit; sorry voor de slechte kwaliteit foto's.. Mobiel kwaliteit
leuke foto's ook, zo zie je maar weer dat je sommige kinderen met zoiets 'kleins' toch blij kunnen zijn. 
