Geplaatst 
Het afgelopen jaar is nogal een heftig paarden jaar geweest.
Ik wou graag het verhaal van ons wonderpaard Cisco vertellen, Wat zijn we trots op haar (Loes de eigenaar en ik).
Cisco is een bonte merrie van ca 1.65 van Coolcracker S uit een hannoveraanse merrie Chip.
Cisco is van Loes, maar inmiddels verzorg/ rij ik haar ook alweer een hele tijd.
Het is een fantastisch paard, lekker dressuur, springen, buiten rijden, alles kan met haar.
Het jaar begon super, Cisco zit super in haar vel en doet goed haar best:
Januari 2012
Februari begint, het wordt koud in Nederland. Er ligt een flink pak sneeuw.
Het weekend van 11 en 12 februari, Cisco eet niet zo goed, maar ze hebben door de sneeuw ook al een tijd binnen gestaan. Na een kort buitenritje, lijkt er niets aan de hand, ze is fris en wil graag lopen.
Maandag 13 februari, er lijken wat paarden niet helemaal lekker, ze worden getemperatuurd; koorts, allemaal.
Dat is raar, maar enkele andere paarden ook de temperatuur opnemen, kijken of de thermometer niet stuk is (en een andere thermometer gepakt).
Nog vreemder, alle paarden hebben koorts.... Hier klopt iets niet, de dierenarts wordt meteen gebeld en komt langs.
We hebben een virus op stal.
Binnen 2 dagen is 95 % van de paarden ziek op stal, hoge tot zeer hoge koorts en dikke benen. Een echte virus op stal dus.
Cisco is ook goed ziek, ze begint ook wat stram te lopen, maar ze heeft dan ook flinke koorts en eet nog steeds niet.
Iedere dag is de dierenarts op stal om alle paarden te controleren en medicijnen toe te dienen waar nodig.
Het is donderdag avond, ik vertrouw het niet meer, de symptomen die ze dan vertoont;
Nog slechter (strammer) lopen, maar iets nieuws, urine aan haar benen, veel urine.
Ik ga zoeken op internet.
Vrijdag ochtend meteen Cisco laten zien aan de dierenarts en met hem besproken wat ik zelf hierover gelezen heb op internet....
Helaas ik heb gelijk, het is Rhino en wel de neurologische variant.....
Het moet nog worden bevestigd met een bloed onderzoek, maar met de symptomen die ze nu heeft.
Echt je denkt dat je door de grond gaat en alles meer, verschrikkelijk!!!
Cisco mag niet meer uit de stal, ze kan inmiddels ook al nauwelijks meer lopen, kan niet meer zelf plassen en vanaf nu is het hopen dat ze niet gaat liggen.
Vanaf dan gaat alles heel snel. De pension eigenaar had iedereen in de buurt al gewaarschuwd dat wij een virus op stal hebben, maar het is nu duidelijk dat het Neurologische Rhino is.
de hele buurt wordt ingelicht, iedereen die in contact is geweest, de hoefsmeden etc. De stal gaat volledig op slot, alleen eigenaren en de dierenarts mogen nog komen.
De dierenarts is er nu meermalen per dag.
Zaterdags wordt er een bijeenkomst voor de gehele stal gehouden, de dierenarts ligt alles toe en beantwoord vragen, want die hebben we allemaal.
Op zaterdag worden ook alle paarden opnieuw bekeken op neurologische verschijnselen (iets wat vanaf dan dagelijks gebeurd).
Op dat moment is er nog een pony die van de een op de andere dag (nacht) zwaar atactisch is geworden.
Cisco is nog steeds zwaar atactisch, kan in de stal alleen nog maar haar voorbenen verplaatsen, haar achterbenen staan op 1 plek.
2 tot 3 keer per dag krijgt ze een katheter om te plassen.
De periode die volgt is zwaar, zo ontzettend zwaar voor iedereen! Uiteindelijk overlijden er 3 paarden aan de Rhino.
Na twee en een halve week, is de stal koortsvrij en kunnen we weer vooruit gaan kijken.
Cisco was zo zwaar atactisch, heeft twee en een halve week niet zelf kunnen plassen, maar is niet gaan liggen!
Het is een wonder, we zien haar weer kleine stapjes vooruit gaan. Ze beweegt wat door haar box heen
Ze staat steviger op haar benen.
We mogen beginnen met wandelen aan de hand, eerst 1 rondje, om haar weer sterker te maken.
Een van de mooiste momenten was toch toen ze voor het eerst weer los buiten mocht staan, in de paddock en ze voor het eerst ging liggen om te rollen.
Iedereen had tranen in zijn ogen en applaudisseerde toen ze opstond, met stijve achterbenen als stokjes, maar ze stond op!
Dit is op 3 maart, ongelooflijk, dit is ze voor het eerst los in de paddock:
Ondertussen is de fysiotherapeut langs geweest, om ons te helpen, hoe we haar kunnen helpen weer sterker te worden en weer coördinatie te krijgen.
we trainen veel aan de hand, gewoon rechtuit stappen, bochtjes gecontroleerd draaien, opnieuw leren achteruit lopen.
Draven, balkjes lopen en zelfs balkjes draven.
We hopen dat ze straks een paard waardig bestaan kan hebben en gewoon lekker in de wei kan lopen.
Ze komt van ver, maar ze is sterk!
Het is inmiddels 17 maart.
Ze gaat hard voorruit, elke dag trainen. Ze doet het zo goed dat ze weer de wei in mag, niet in de groep, maar in een apart afgezet stukje wei bij de anderen:
Echt zo goed om te zien, ze leeft zich uit
Maar bokken kan ze nog niet, hoger dan hierboven zijn de bokken niet, want haar achterbenen kan ze niet uitslaan, maar het kontje kan al omhoog, wat gaat ze toch super vooruit!!!!
Het belangrijkste ze kan gewoon de wei weer in, en we hebben inmiddels zelfs hoop dat ze wellicht straks weer licht recreatief kan worden bereden.
We trainen hard verder en inmiddels zelfs aan de longeerlijn.
De dierenarts en de fysiotherapeut houden haar onder controle.
Het is april geworden.
En dan komt het goede nieuws, we mogen er weer op
wie had dat gedacht!Zo snel al! En met mooie 'striping' van de fysio
We trainen stug door en inmiddels is ons doel ook alweer bijgesteld, ze blijft iedereen verbazen, ze is waarschijnlijk weer gewoon volledig te rijden
Het is juli.
Helaas ze krijgt weer een flinke dip te verduren.
Ze krijgt Einschuss en staat een week in de kliniek.
Ook dit redt ze en we gaan weer trainen. Inmiddels lijkt de dressuur voor haar minder leuk.
Ze lijkt er gewoon echt geen lol meer in te hebben, ze loopt weer goed, is buiten in het bos fris als een hoentje, maar die dressuur... Nee niet meer leuk.
Augustus/ september.
Er wordt een switch gemaakt naar western.
En dat is een hele goede keuze! Ze heeft weer lol en pikt het mega snel op:
November:
Cisco straalt weer en geniet, ze lijkt weer helemaal de oude. Je ziet echt nog nauwelijks iets van de ataxie en als je het niet weet, zie je het helemaal niet!
Tijd voor een fotoshoot in de mooie herfstkleuren met een stralende Cisco en Loes:
Ook nog lekker naar het bos geweest:
En om te laten zien dat ze weer echt helemaal de oude is, we kunnen echt weer gek doen hoor
Dit was ons verhaal van 2012.
Ik wil iedereen bedanken die het lezen tot hier vol heeft gehouden, het is een heel verhaal geworden en nog staat niet alles er
Als laatste wil ik iedereen bedanken die ons hebben geholpen het afgelopen zware jaar, maar met name onze dierenarts, die altijd in haar is blijven geloven en ons door dit hele jaar heen heeft geholpen!
Bedankt hier zijn geen woorden voor!!!!!
