Geplaatst In Brazilië gelukkig geen sneeuw (alleen op TV wegens slechte satellietverbindingen), maar helaas ook geen dressuur trainingsweken!
Daar hoef je bij de plaatselijke hippische bond niet mee aan te komen. We mogen ze al op onze blote (maar zongebruinde) knietjes danken dat er (buiten de Lente-, Zomer-, Herfst- en Winterstop om...) zo af en toe een heuse dressuurwedstrijd georganiseerd wordt. Dan passen alle klassen van Bixie t/m GP op 1 dag en ben je ruim voor het avondeten weer thuis. (Nee, dressuur zal hier zeker geen populariteitsprijs winnen..)
Oplossing: dan organiseer ik het gewoon zelf! Desnoods in mijn eentje.
Het moest vanwege diverse agenda´s -direct- plaatsvinden en in Brazilië mag je in loondienst geen vrije dagen opnemen, dus was groeps-coördinatie helaas niet meer mogelijk. Heb een programma voor 5 dagen in elkaar gezet, koffers ingepakt, en........
...voor je het weet verruil je dit:
voor dit:
Het programma:
- ´s ochtends een buitenrit,
- ´s middags een hardcore dressuurles, met elke les een ander focuspunt. (D1. Galopswissels, D2. Appuyeren in draf + Zigzag, D3. Alleen Basis, D4. Appuyeren in galop, en D5. 'To be discussed'.)
- tussendoor onder andere: meelopen met de veearts, kijken naar het trainen van mijn instructeur en de staljongens, aan het zwembad liggen met theorieboeken over dressuur (had twee boeken mee), foto's maken, Penny-Geïnspireerd Paard-knuffelen, en in de wei de veulenlokster uithangen... (Knibbel knabbel knuisje, welk veulentje eet er uit mijn vuistje?")
Op stal de koffers weer uitgepakt, ijskast en proviand ingeruimd, het kon beginnen. Mijn heuse inhouse powniekamp!
We hebben besloten dat Vinagre voor deze dagen mijn vaste lespaard zou worden. Want het officiële (
) programma was tenslotte met dressuur-focus en daar is hij, als meneer de opportunistische hengst met zijn goede hoef uit stal gestapt is, de aangewezen kandidaat voor.Er zijn namelijk momenten dat je heel knap met hem kunt rondsturen:
(Dikgedrukte Risico Disclaimer: Behaalde resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor je powniekamp toekomst....)
Vinagre, Lusitano hengst uit 2001, is van mijn instructeur. Hij kwam als verkoopspaard die eerst -wat training- nodig had voor hij in de verkoop kon.
Stap en draf waren met moeite van elkaar te onderscheiden en de galop leek alsof de 4 ruiters van de Apocalyps eraan kwamen.
Hij leek een 2-gangenpaard met zijn eigen bijzondere hanen-gang. Weet niet of je wel eens een opgewonde haan hebt zien rondrennen, indien ja, dan heb je een aardig beeld van hoe het eraan toeging. Terwijl wij ons achter de oren krabden, was mijn instructeur helemaal weg van hem, dus hij is nooit meer weggegaan. (al gingen er wel de nóóódige trainingsmaanden inzitten.)
Ik had 'vroeger' meerdere keren op hem gereden, maar kwam er altijd
vanaf. Was niet goed voor mijn restje overgebleven zelfvertrouwen om misschien ooit nog eens een degelijke amazone te kunnen worden. De laatste tijd, na sterk aanraden van mijn instructeur die nog steeds lyrisch over hem is toch weer enkele pogingen gewaagd, en soms kwamen we aan het èèèèinde van de les ( 
) toch harmonisch de bak rond, maar die laatste 10 minuten voelde zo goed dat het een verslaving werd. Effe een shotje Vinagre, wetende dat het ook een bad trip kon worden. 
Om de uitdaging aan te gaan, nu elke dag les op Vinagre, en niet alleen de laatste 10 minuten goed doen!
We begonnen met de buitenrit, daar had ik Quilmes een Arabische merrie voor gezadeld. Samen met Anderson de stalruiter op Amigo zijn we vertrokken voor een ruim anderhalf uur durende rit en natuurlijk de camera mee.
Het terrein af:
Uitzicht onderweg
Je hebt geen ruiterpaden maar rijdt gewoon over de landweggetjes en dwars door andermans velden, dat mag zolang je netjes de poorten weer sluit.
Amigo geniet ook van het prachtige uitzicht.
Van de dressuurles ´s middags helaas geen foto´s. (dat heb je als je er "Remi" logeert..)
Daarna aan zwembad gelegen, bed opgemaakt, eten gekookt, TV gekeken (er is 1 zender, op de rest is sneeuw, maar dan wel gelukkig met 30 graden), en was het bedtijd.
Kom ik de slaapkamer in: zit er een hele dikke vette grote spin op de muur. Nu ben ik in Brazilië heel wat dikke vette grote spinnen gewend, maar deze sloeg alles. ("Iemand een zwarte chihuahua verloren?!?!") Zo´n tropisch monster met dikke poten, je zou er zo een halsbandje om kunnen doen en ermee gaan wandelen. Nu zou ik dit op zich best mentaal kunnen verwerken, maar er waren 2 problemen:
1) Hij zat niet ergens ver weggestopt in het hoogste hoekje van de muur, nee, hij liep gewoon 60 cm schuinboven mijn hoofdkussen. Niet iets wat je recht in de '6 tot 8 ogen' wilt staren als je wakker wordt.
2) Toen ik binnenkwam en het licht aandeed rende hij niet weg, nééééé, hij bleef gewoon staan en draaide een kwartslag om te kijken wat voor een Hollandse lekkernij er net binnenkwam. Als hij zich nou direct uit de voeten gemaakt had, met 8 poten moet dit niet een onoverkomelijk probleem zijn, dan had ik me er wel overheen kunnen zetten. "Spinnen zijn banger voor jou dan jij voor hen". zei mijn vader ooit. Maar helaas bleek Goliath een uitzondering op deze regel te zijn.
Als zelfrespecterend tropen bewoner, in je uppie in een groot huis, zit er in zo´n situatie maar 1 ding op: in een milliseconde onderga je een persoonstransformatie en haal je de mystieke krachten van je Inner-SuperWoman naar boven.
Ik greep de spin resoluut in zijn nekvel om vervolgens de creatie van moeder natuur onder luid applaus en tot ieders opluchting in het bos vrij te laten. Tadatadatadaaaaa!
Maar helaas...., -zo´n- soort Superwoman ben ik dus niet.
Deze opborrelde oerkrachten heb ik aangewend om in slechts 1 milliseconde en in 1 vloeiende beweging, zonder te gillen al het beddengoed van het bed te graaien inclusief Superwoman´s streepjes pyjama, om vervolgens de slaapkamerdeur achter me dicht te slaan om pas in de woonkamer om te durven kijken of Grote Spin misschien meegelift was op het achter me aan fladderende hoeslaken.
(Tja, we kunnen niet allemaal de held zijn...)
Hìer gingen we dus niet slapen. Op naar slaapkamer nummer 2.
"En Pierre, wat zit er achter deur nummer 2?!?!" (Willem Ruis Show)
Slaapkamer 2 viel na inspectie reuze mee, een gekko die (zoals het hoort
) snel wegrende en een grote kolonie muggen. Wetende dat er ook slangen op het terrein zitten kreeg deze kamer alsnog een positief verblijfsadvies. Onder begeleiding van de DEED spray, 2 stopcontact anti-mug verstuivers en zo´n elektrisch tennisracket in bed gekropen en konden mijn 50 zoemende gevleugelde vriendjes en ik aan de verstoorde nachtrust beginnen.Maar ach, wie in zijn uppie op powniekamp wil moet er wat voor overhebben!
Leuk is dat je extra vroeg op stal kunt zijn en dan Vinny zo schattig in zijn box aantreft:
Op de vraag hoe Vinny over veels te grote spinnen met dikke poten denkt, kreeg ik een duidelijk antwoord:
De rest van de dagen weer hard getraind, en had zelfs twee keer een hele goede rit met Vinagre.
Uiteraard was Kees ook slachtoffer van de Penny-Knuffel-en-foto-marathon.
Dan de laatste les!
De 'bonus les' zou ik niet voor niets krijgen, en alleen als ik Vinagre ècht meer dan 'gewoon goed' voor elkaar had zou ik het verdienen om deze oefening te proberen.
Zul je net zien Anderson met een jonge hengst erbij kwam rijden en Marcio in het veld ernaast lange teugel werk ging doen met Jurjen. Dat was voor meneer Vinny het ideale moment om weer eens te checken wie van ons de baas is over richting, teugelvoering en tempo. Want alles is natuurlijk interessanter dan Truus Tweebeen op je rug.
Rijden = Leiden = Lijden..
Langzaam ging het beter en op een gegeven moment kreeg ik hem helemaal wauwie en liep hij als een powertrein. (heb als hij 'aangezwengeld is' altijd het idee dat ik op 3 paarden tegelijk rijdt, zo krachtig is hij.)
Dit is het resultaat!!
Het is verre van goed, hij moet zakken, ik moet beter ritme houden, mijn balans moet beter, etc, maar was mijn eerste keer, wat was ik blij, en wat deed Vinny zijn best!!
Camera stond onbemand op de bakrand, het filmpje is daardoor erg kort, kon alleen die stukjes gebruiken waar ik net in beeld rij.)
Daarna gekeken naar het overbrengen van 1 van de kuddes, altijd mooi om te zien. (zodra ze het stenen gedeelte voorbij zijn dan gaan ze in galop op weg naar hun nieuwe verse weide.)
Nadat Vinagre was opgedroogd van zijn douche, de veearts gestrikt om de standaard 'groepsfoto' te maken van alle deelnemers van het powniekamp. Was even ruzie wie waar mocht staan, en of iedereen er wel oppaste, maar uiteindelijk is het gelukt.
Hoewel hij zichzelf de stoerste macho van allemaal vindt en dat de hele wereld wil laten zien, is het eigenlijk stiekem toch een lief onschuldig jongetje dat ook wel eens bij moeke op schoot wil klimmen voor een knuffel.
Leuk geschreven over je powniekamp-avontuur op je wilde witte hengst...waar meisjes van dromen 
