Maar ik kan echt tot rust komen als ik de paddock aan het uitmesten ben.
De paddock is overdag de woonplaats van mijn 2 pony's en hun paardenvriendin.
Terwijl ik hier thuis zit te ploeteren om stof voor mijn tentamens in mijn hoofd te stampen, staan zij lekker hooi te knabbelen in de frisse lucht. Misschien rennen ze zelfs nog een rondje en mijn schimmeltje rolt even lekker in een plas die er gegarandeerd ligt met dit weer.
Zo af en toe wordt de staart even opgetild en wordt er een drol gedeponeerd.
Dan wordt het donker en gaan mijn pony's gezellig weer richting stal.
En dan kom ik in de spotlight.
Nadat ik even hoi heb gezegd tegen pony's die druk bezig zijn de volgende lading hooi te verorberen, zoek ik een kruiwagen en een schep.
Ik rommel even in mijn tas en haal daar mijn koplamp uit die ik op mijn hoofd zet. Die schuift altijd weer iets omhoog, waardoor mijn haastig gevlochten haar alle kanten opsteekt. Even zoeken naar het knopje en ik ben omgetoverd naar een levende vuurtoren.
Zo vertrek ik naar mijn avontuur, nog gestresst van alle dingen van vandaag.
Als ik dan de paddock heb bereikt met een huppelende hond naast me, zet ik de kruiwagen bij de ingang neer en ga ik alleen verder.
Het is alsof ik op jacht ben, mijn lampje zorgt ervoor dat ik tot 2 meter voor me kan zien wat er op de grond ligt.
Ik spring over de plas waar mijn pony een bad in heeft genomen, zeg even hoi tegen de Shet in de aangrenzende uitloop.
En daar is de eerste hoop, ik schep hem op en loop hetzelfde parcours weer terug naar de kruiwagen.
Een minuut of 10 later heb ik de hele paddock doorkruist en is mijn kruiwagentje vol.
En mijn stress, die is verdwenen. Neuriënd stamp ik met mijn thermolaarzen door de plassen.
Ik geef de hond een aai en ga terug naar stal om mijn pony klaar te maken voor het rijden en kan ik ontspannen beginnen met trainen.
Poep scheppen is het nieuwe mediteren, echt waar
