Geplaatst Aangezien ik zelf het moeilijk samen te vatten vind heb ik stiekem het verslag van Mirjam van Gelderen, theoriedeelnemer aan de Branderup Clinic en leerling van Avalons Ruiterbegeleiding gestolen hihi.
De kunst van het rijden 11-11-2012
De goudgeel gekleurde bomen boven een nevelig herfstland vormen het in de vroege ochtend nog verstilde decor rondom rijhal net even buiten Zundert. Langzaamaan vult de mooi aangeklede hal zich met een bonte mengeling van mensen die veelal gewapend met stoel, deken, pen en papier komen om zich dit weekend te gaan wijden uitbreiding van hun kennis over de k
unst van het rijden. The Art of Riding. De Academische Rijkunst. Nader toegelicht door Bent Branderup. Om meteen maar met de deur in huis te vallen: De eerlijkheid gebiedt om te moeten melden dat hij de clinic afsluit met de conclusie dat een mensenleven te kort is om de kunst volledig onder de knie te krijgen. Mooi is dat. Hij voegt er daarom wel aan toe dat het bestaan tussen begin en eind van het leven in wel een stuk interessanter en met wat toewijding zelfs aangenamer wordt als je het geduld en de passie hebt om te proberen zover te komen dat je het gevoel dat de kunst van het rijden is zichtbaar kunt maken voor anderen. Ga er maar aan staan. Leuke uitdaging voor de komende paar jaar...
Nou ja, je moet toch ergens beginnen en daar is de clinic met een heel divers en aansprekend aanbod aan paardenrassen, trainers en oefeningen bijzonder geschikt voor. Tot hoofdthema van deze clinic heeft Bent de zit gemaakt. De zit is hulp nummer één. De enige primaire hulp. Alle andere hulpmiddelen die we kennen zoals benen, handen, teugels, bit en zweep zijn slechts bijzaak en worden tot secundair verworpen. De zit. Daar draait het om in de rijkunst . En volgzaamheid van het paard. Hij schertst dat het Natural Horsemanship van nu in de tijd van de oude dressuur grootmeesters ook al 'natuurlijk' heette. ''Natuurlijk' blijft mijn paard staan als ik het vraag en 'natuurlijk' loopt hij achter me aan als ik dat wil'. Oh ja, natuurlijk, zo was het ook… Het klinkt allemaal zo simpel. Genoeg stof tot nadenken. We moeten werken aan het geweldige gevoel van een paard dat de bewegingen van de ruiter feilloos volgt en onder alle omstandigheden zal proberen om onder zijn ruiter te blijven. Klinkt ook al te simpel en bijna ongeloofwaardig, maar toch ook wel een als een heel prettig vooruitzicht. En… het is het heel goed haalbaar via de ladder van de academische rijkunst.
Stuk voor stuk moeten de ruiters onder toeziend oog van het publiek en de meester het paard in stilstand in navolging van hun eigen bewegingen achtereenvolgens de voorwaartse, achterwaartse, schouderbinnenwaarts en travers beweging of houding aan laten nemen. Het paard leert om de wervelkolom van atlas tot en met staartwortel synchroon en driedimensionaal te buigen en bewegen in overeenstemming met de buiging en beweging die de ruiter door zijn zit en balans aangeeft. Dit klinkt misschien moeilijk en eerlijk is eerlijk, dat is het ook wel een beetje valt te concluderen uit de lessen dit weekend gegeven worden aan de diverse praktijkdeelnemers. Want zodra het paard in beweging komt moet niet alleen het paard de beweging van de ruiter blijven volgen, maar de ruiter moet ook de bewegingen van het paard gaan volgen. En daar wordt het pas echt lastig voor de meesten. Paarden onderwijzen gaat nog wel. Maar mensen onderwijzen in rijkunst… dat is een hele klus volgens Bent.
Ter illustratie geeft hij aan dat hij nog nooit een stuk bagage op een paard tegen de bewegingen van dat paard in heeft zien gaan, maar zet een mens op een paard en de homo sapiens weet vaak zonder er ook maar enige moeite voor te doen vrolijk continu tegen het paard in te bewegen. Het beste kun je dus als een zak aardappels op je paard gaan hangen zou je dan misschien denken. Maar helaas, als één van de deelnemers die rol iets te letterlijk op zich lijkt te nemen heeft de meester daar toch ook wel enig bezwaar tegen… Iets meer swing en schwung is wel gewenst, anders hobbelt het allemaal zo.Hoe dan ook, de man weet wel waar hij het over heeft en weet ook wel verschrikkelijk precies waar hij op moet letten. Zonder aarzelen geeft hij onverstoorbaar en rustig de kleinste verstoringen door aan de paardentrainer in kwestie en keer op keer blijkt hij de juiste constatering gedaan te hebben. Het publiek voor de gek houden mag wel van hem, maar hem voor de gek houden is tegen beter weten in. Tja, een hele weekend clinic volgen is een hele zit, maar het leert je dan ook heel veel over het belang, de juiste uitvoering en effecten van alle, maar dan ook alle aspecten van de juiste zit en bijbehorende balans. Een clinic van Bent Branderup, daar zit echt wel wat in!
Verslag gemaakt door Mirjam van Gelderen, theoriedeelnemer aan de Branderup Clinic en leerling van Avalons Ruiterbegeleiding.
Helaas was ik in dit verhaal de zak aardappelen
Het viel tog heel erg tegen om zonder zadel te rijden op een lichtelijk gespannen paard maar Meester Bent had volkomen gelijk. Dat wordt dus komende tijd aan de longeerlijn de schwung van mijn paardje in mijn eigen lichaam voelen. Verder heb ik even 1handig gereden echt supergaaf dat het lukte. Het plan was om zondag de squiretest te rijden, helaas moest ik hiervan afzien omdat mijn paard veel te gespannen was. Ik kreeg hem niet ontspannen en heb besloten om hem neit te rijden. Ik ben nog jong en heb nog heeel lang de tijd om nog meer te leren. In een kort weekend heel veel geleerd en ben weer helemaal enthousiast om verder te trainen en veel te genieten van mijn paard zolang dat kan!
Ik hoop dat jullie een beetje beeld hebben gekregen hoe het weekend eruit zag!
