Geplaatst 
27 december kreeg Lara een knieblessure, waarvan ze dachten dat het een peesblessure was.
We zijn tot 2 maanden geleden altijd braaf op het harde wezen stappen, weer of geen weer.
In april mocht ik er weer op! Super blij dat ik was! En terecht, we waren al bijna een half jaar verder.
En eind juni hadden we al zoveel vooruitgang geboekt dat we weer mochten draven!
En wat deed ze het toch super.Tot vanavond..
't Ging zo snel. Nog voordat ik aan de rem kon trekken gaf ze al een bok. Waardoor ze door haar knie heen zakte en viel. Haar knie kan het gewoon nog niet aan . Toen ze eenmaal weer stond wist ik niet hoe snel ik eraf moest springen, en nee, ze wou haar been echt niet neer zetten. Met pijn in me hart moest ik haar laten stappen, we moesten nog een stukje naar huis, dus ik had de stal eigenaar gebeld om te vragen of hij ons kon halen. En ja, binnen 5 minuten stond hij er, maar wou mijn paard totaal in paniek de trailer niet op. 
Om haar niet onder druk te zetten besloot ik maar naar stal te schrompelen. Ik kon haar ook niet daar laten, maar naar haar been wou ik echt niet kijken. Op stal even gevoeld, en ja, warm en dik. Ik heb een uur met een trillend handje staan koelen, met kramp in me arm. Maar dat geeft niks, als me paard er maar weer bovenop komt. Ik zag gewoon dat ze pijn had, want ze trok hem liever op als dat ze hem neer zette. Hartverscheurend om je paard, weer, zo te zien. Eenmaal op stal zocht ze wel gelijk naar haar eten, en helemaal in de war was ik vergeten haar musli klaar te leggen. Toen ik dat ging halen begon ze ook weer heen en weer te draaien en te hinniken, wat me (op het draaien na) toch nog een beetje hoop gaf. Maar toch, het zit niet goed.
Ik heb ook zonder te twijfelen de DA gebeld, die zei dat hij nu niks kon doen aangezien ze veilig op stal staat. Ik moest hem morgenochtend (als ik ben geweest) weer terug bellen, en zat het nog niet goed, zou hij er gelijk aankomen. Dat is dan wel fijn.
Maar toch, we zijn al zolang bezig, en we zijn al zovaak afgedaald, maar nooit zo erg. Ze laat nu duidelijk merken dat ze pijn heeft, en voorheen bikkelde ze zich daar doorheen.
Ik hoop gewoon dat het, maak niet uit hoelang het duurt, weer goed komt met m'n lieve paardje. Ze verdiend helemaal geen pijn.
Sorry voor het lange verhaal, maar duimen jullie mee?
