Geplaatst Eindelijk leken de blessures uit eht verleden overwonnen te zijn, na al dik een jaar goed gelopen te hebben dacht ik dat het allemaal goed ging komen.....
Begin januari 2011 in de sneeuw:
Samen met mijn bijrijdster waren we weer lekker aan het trainen, en begon ik stiekem weer aan een startkaart te denken, iets wat ik nooit meer had durfen hopen te doen met mijn mooie dame...
Vlak daarvoor was je al even kreupel geweest, aan je slechte been, maar de veearts dacht aan een zoolkneuzing, en ik was voorzichtig opgelucht.....een paar dagen in broeiverband, ontstekingsremmers, ijzertje eronder en weer rustig opbouwen, wat goed leek te gaan.
2 april gingen jullie voor het eerst het land weer op....
Lekker aan het trainen net ervoor, niet wetende dat dit mijn laatste serieuze ritje zou zijn met je.....
En daarna los met de beentjes, 1 groot feest!
De dag erna liep je weer niet helemaal lekker, en de dag daarna nog iets minder.....dus weer terug op de trailer naar de veearts. Na een paar dagen onderzoeken bleek min of meer je oude blessure terug te zijn, en ik heb besloten je niet meer te laten behandelen, niet weer die maanden boxrust en het zenuwslopende opbouwen, het was genoeg geweest, je mocht met pensioen. De bedoeling was je nog hier te houden tot maart 2012, lekker wat buitenritjes te hobbelen, te wandelen en te genieten tot je dochter oud genoeg was om wat aan het werk te gaan.
We hebben nog een fotoshoot gemaakt voordat je je spieren kwijt was:
De eerste maand heb je vooral lekker op de wei gelopen, daarna zijn we twee maanden gaan wandelen. In juli maakte ik weer het eerste stapritje op jouw rug:
En de rest van de zomer volgden er nog veel meer, eerst alleen aan de hand, toen mee met andere paarden, eind augustus pakten we weer eindjes draf mee, steeds verder uitbouwend, en tegen oktober heb ik zelfs weer een eindje gegalopeerd, met de tranen in mijn ogen....wie had dat nog gedacht....
Helaas werd je toen je het land niet meer op mocht steeds heftiger buiten en werd het eigenlijk te link......ben toen weer begonnen je regelmatig los te gooien in de longeerbak, en uiteindelijk ook af en toe wat te rijden in de bak, simpelweg rechtuit draven....dit ging een week of zes goed, toen liep je toch weer wat onregelmatig....tegelijk ging het niet goed met je dochter in de opfok en moest die naar huis, wat dus voor een stallingsprobleem zorgde. Dat was het moment dat ik besloten heb dat je nu met pensioen mocht, binnen een week na die beslissing moest ik je weg brengen, eerst voor een maandje naar de plek waar je dochter in de opfok stond tot er plek was op je pensioenplekje....
Een hele heftige week was dat, want hoe zeg je gedag tegen je grootste vriendin? Weg is ze niet, ze blijft van mij, maar toch wordt alles anders, we zien elkaar niet meer dagelijks......
Deze collage heeft je bijrijdster gemaakt op de dag dat je vertrok, en zegt denk ik meer dan woorden....
Vorige week zijn we je nog op komen zoeken op de plek waar je tijdelijk stond, en hebben nog een laatste stapritje door het bos gemaakt, en nog een paar mooie foto's:
Morgen breng ik je naar het plekje waar je van je pensioen mag genieten, ik kom je regelmatig opzoeken, maar zoals dit jaar, 2011, het jaar dat voor ons een hoop veranderde, zal het nooit meer worden.......
Bij deze wil ik iedereen bedanken, die ons gesteund heeft afgelopen jaar, die er voor ons waren, in de moeilijke en leuke tijden! En zeker Jolan, de bijrijdster en verzorgster van Vienna, die door weer en wind met ons mee is gewandeld, er was voor ons en de meeste van deze prachtige foto's heeft gemaakt!
prachtig paard zeg... en wat een vervelend verhaal. Hopelijk kan ze nu lekker van haar pension genieten! 
. Wel jammer dat je haar niet bij je kunt houden trouwens, komt ze nu ver weg te staan? 
