Geplaatst Een paardje wat afgelopen jaar een grote rol in mijn paardenleven heeft gespeeld is Thigor. Thigor kwam december 2010 bij mij met het doel dat ik hem zou houden tot mijn verzorgpaardje Kyra oud genoeg was om beleerd te worden. Een mooie oplossing, gezien de eigenaresse zwanger was en rustig de tijd wou nemen om naar de bevalling de draad weer op te pakken zou Thigor tot ongeveer juni 2012 bij mij blijven. Ondertussen kon ik mooi doorsparen om Kyra over te nemen en zou zij vanaf juni 2012 het plekje van Thigor in mogen nemen.
Helaas besliste het lot anders. Vanwege de afstand en vele meningsverschillen met de eigenaar van Kyra heb begin september besloten afstand te doen van Kyra en mijn toekomstdromen met haar. Emotioneel was dit zeker niet makkelijk, maar ik weet wel dat ik een goede keuze gemaakt heb. De herinneringen aan de tijd met haar zal ik altijd blijven koesteren, ze blijft voor altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.
Tot mijn grote spijt heb ik ook van Thigor veel vroeger dan gepland afscheid moeten nemen. Wegens een gedwongen verhuizing kon ik helaas maar een van mijn twee paardjes meenemen, en heb ik besloten Thigor terug te doen naar zijn vorige eigenaresse. Samen met haar hebben we gezocht naar een geschikt baasje voor Thigor. Gelukkig hebben we deze gevonden, ik mis hem enorm, maar het is goed zo. We hebben in diepe dalen gezeten, maar zijn samen naar een hoge berg geklommen. Zo enorm veel geleerd, zoveel respect gekregen, voor hem, en voor het wezen paard in het algemeen. Een prachtige tijd om op terug te kijken. Ik hoop dat hij en zijn eigenaresse nog lang van elkaar mogen genieten en samen een echt team gaan vormen.
Inmiddels heb ik de eer op een van de Tinkers van mijn staleigenaresse te mogen rijden, Melody. Een prachtige paardje wat de leegte van Thigor en Kyra een beetje op kan vullen, mij enigzins het waanzinnige gevoel wat ik op Lady altijd had terug heeft kunnen geven. Gelukkig is er een paardje wat ik meeneem naar 2012, en nog geen afscheid van hoef te nemen.
Maar wie was dan dat andere paardje, dat paardje wat wel met mij mee is gegaan toen ik moest verhuizen? Dat is Luna.
Januari
De maand dat ik Thigor had en Kyra verzorgde, het was koud, veel sneeuw. Als snel kwam ik erachter dat mijn hart toch echt bij het buitenrijden lag, en niet in de bak. Ik ging dan ook geregeld met Thigor op stap. Ondanks dat hij zo groen was deed hij het super! Maar ik miste het om gewoon in de natuur te kunnen rondzwerven, urenlang zonder verharde en drukke wegen. Daarom keek ik uit naar een andere stalling, en die vond ik, een perfect plekje voor ons beiden. Met oog op mijn toekomstdromen en huidige mogelijkheden besloot ik rond te gaan kijken voor een Tinkerveulen wat dit voorjaar geboren zou worden. Om zelf groot te brengen, met als doel het samen met Kyra in het tweespan te zetten. Omdat ik me enigzins wou orienteren op de markt keek ik geregeld rond op marktplaats. Halverwege de maand stuitte ik op een advertentie van een merrie met de naam Abbi, toenertijd bijna 2 jaar oud. Ondanks dat ze niet eens zou heel bijzonder was qua uiterlijk trok iets uit de advertentie mij aan. Misschien dat erin stond, sensibele en onzekere Tinkermerrie? Dat is namelijk wel waar ik een zwak voor heb... Uiteindelijk toch maar gereageerd en een afspraak gemaakt om te gaan kijken, baadt het niet, dan schaadt het niet...
Februari
2 februari was het dan zover, in plaats van naar mijn school 600 meter verderop ging mijn reis vandaag naar Den Helder, 300 km verderop. 3,5 uur met de trein heen, 3,5 uur terug... En dat om een blik te werpen op een jaarlingetje... Abbi deed haar leeftijd eer aan, jaarling is naarling. Wat een klein, pluizig, uit verhouding staand bolletje was ze! Maar wel een bolletje waar ik verliefd op werd, vanaf het moment dat ze haar koppie optilde toen we haar uit de wei *modderpoel* haalde wist ik het: deze was van mij! Wat was ik verliefd. De 3,5 uur terug in de trein kon ik niet anders doen dan wegkwijlen bij haar koppie.
Omdat de eigenaresse het er erg moeilijk mee had dat Abbi weg zou gaan en ik toch wel even moest wennen aan het idee dat ik binnenkort een tweede paardje erbij zou krijgen (en daarbij ook nog wel het een en ander moest sparen) hadden we afgesproken dat Abbi half maart naar mij zou komen. Daarom ging ik 22 februari nog een tweede keer bij haar kijken. Helaas was het erg koud die dag dus ben ik niet heel lang bij haar geweest, maar toch, het was het meer dan waard. Ik wist het zeker, dit moest mijn paardje worden. Hoe lelijk ze ook was, van binnen was ze prachtig. Ondanks dat ze me wel even van de kaart probeerde te vegen door rechtovereind te gaan staan tijdens het meelopen, betuigde ze toch ook wel haar interesse in mij tijdens onze kennismaking dmv wat vrij grondwerk.
Maart
19 maart was het dan eindelijk zover. Samen met de eigenaar van Kyra (wie in bezit was in een prachtig paardenvrachtwagentje) en een vriendin gingen we Abbi ophalen. Na heel veel dromen, plannen maken en fantaseren bij alle foto's die ik maar vinden kon was het dan eindelijk zover; mijn eerste eigen paardje zou naar mij komen! Na even twijfelen stond Abbi vrij vlot op de wagen en kon de reis van de kust naar het binnenlandse Drenthe beginnen. Omdat ik de naam Abbi niet echt geweldig vond, of eigenlijk gewoon behoorlijk afgezaagd, heb ik nagedacht over een andere naam voor dit prachtige paardje.
Een prachtig paardje met twee helder blauwe kijkers (maanogen) wat haar eerste nacht bij mij in het gezelschap zou zijn van een volle maan die dichter op de aarde staat dan in de 19 jaar van mijn leven daarvoor. Duidelijk was dat haar naam Hija de la Luna zou worden, dochter van de maan. En daar stond ze dan, mijn eerste écht eigen paardje. Een paardje wat ik met niemand hoefde te delen, waar mijn regels en wetten gelden, wat hopelijk nog voor heel lang bij mij zou zijn...
April
Luna stond dag en nacht heerlijk op de weide met twee vriendinnen; een merrie die een jaar jonger was om lekker mee te spelen, en een oudere fjordenmerrie om toch enige orde te houden. Terwijl de vacht verdween kwamen er een paar stelten voor terug.
Toen het meelopen rondom de weide's wel aardig ging, en het vast zetten en borstelen ook geen stress meer opleverde besloot ik met Luna naar de de (rustige) weg te lopen, zo'n 600 meter bij de wei vandaan. Ik wist niet wat me overkwam, dat Luna pittig was wist ik, geen probleem. Maar ik dacht toch echt en paard gekocht te hebben, geen hert. En bij mijn weten was het een Tinker, geen paard van de Spaanse school toch? Op dat moment had ik haar er zo daar naar toe kunnen sturen, ik weet zeker dat ze met haar uitstekende hertensprongen niet opgevallen zou zijn, en omdat ze haast alleen maar op twee benen liep denk ik dat het hoogteverschil ook nog wel vrij lang verborgen was gebleven. Maargoed, lesje geleerd, met veel pijn en moeten haar stil kunnen zetten, ontspanning, belonen, en terug naar de wei, dit voorlopig niet meer. Gelukkig had ik nog een topknol staan die dol was op wandelen en van nature bomproof is, dus een paar weekjes later nogmaals met Thigor als hulp richting de weg gegaan. Dat ging een stuk beter! Hoewel meneer mijn kleine puppy in de wei zowat afslachtte was hij superlief voor haar! Nog steeds ben ik Thigor erg dankbaar voor het verkeersmak maken van Luna, een beter voorbeeld had ze niet kunnen hebben (Thigor: "gras = eten, die auto's, lekker boeiend." Luna: "O, gras is dus eten, nou ja, wat jij kan kan ik natuurlijk ook")!
Eind april was Luna haar vacht bijna helemaal kwijt en was ze al behoorlijk wat aangekomen. In vergelijking met drie maanden terug zag ze er fantastisch uit!
Mei
Het weer was prachtig, heerlijke dagen heb ik genoten op de weide. Omdat ik toch ergens ook de tijd vandaan moest halen om te leren voor mijn examens besloot ik mijn boeken mee te nemen naar de wei.
Het feest was compleet toen Thigor zelf het initiatief nam dat hij best wel met Luna in een weide kon staan zonder haar van het leven te beroven. Stiekem was ze eigenlijk best wel leuk... (Eigenlijk vooral heel hengstig, mijn paarden deelden onderling een heel ander soort liefde)
Alhoewel
http://www.mijnalbum.nl/GroteFoto-WMSKT6ML.jpgHelaas kwam de maand wat minder leuk ten einde. Ik moest mijn huisje uit, het was niet brandveilig. Weg van mijn woonplekje waar ik alles had wat ik wou, de paarden weg van de plek waar ik alles had wat ik wou. Misschien was het voorbestemd, door enkele privégebeurtenissen was het misschien beter mijn leven drastisch te veranderen, opniew te beginnen, maar leuk was het zeker niet. Het meest verschrikkelijke was dat ik moest kiezen, of Thigor, of Luna mocht met mij mee. Ik neigde naar Thigor, daar zat uitdaging in, kon ik alles mee. Maar Luna was mijn droom, mijn eerste eigen Tinkermerrie, een paardje waar ik als een blok voor was gevallen, een paardje wat nog wel eens een heleboel in petto zou kunnen hebben in de toekomst. Uiteindelijk, voornamelijk vanwege het geslacht, toch gegaan voor Luna.
Juni
Luna verhuisde, weer een nieuwe andere plek waar ze nieuwe vriendjes moest maken, waar we samen verder moesten zonder onze grote vriend. Maar wel een hele grote weide waar ze naar harte lust kon rennen en eten! Gelukkig was Luna al snel geliefd binnen de groep, vriendinnen ontbrak het haar niet aan!
Juli
De zomer kwam, en Luna groeide en groeide. We hebben samen niet echt veel ondernomen, gewoon van elkaar genoten op de wei, elkaar afgetast hoe we het beste dingen bij elkaar gedaan kregen. Voor mij hield dat in haar voetjes laten geven, voor haar hield dat in mij brokjes ontfutselen, maar beiden wierp in de loop van de maand z'n vruchten af, dus we waren gelukkig.
Augustus
Nu Thigor er niet meer was was het wandelen helaas wederom geen doen meer. Alleen zijn vond ze prima, maar alleen van de wei af was echt not-done. Gelukkig had ik een paar stalgenootjes met wie Luna en ik wel eens mee mochten lopen naar stal. Na twee keer was het probleem ineens opgelost, blijkbaar was het kwartje gevallen, en eind van de maand kon ik alleen met haar naar stal lopen! Heerlijk, gewoon zonder afhankelijk te zijn van iemand met je paard op stap kunnen, al was het maar een klein stukje, het was een begin! Nu konden we ook eens in de bak bezig, natuurlijk niet hard aan het werk, maar gewoon wat sturen met lichaamstaal, wijken voor druk, en lekker samen spelen zonder dat madam zover rende dat ze voor mij een stipje in de verte werd.
September
Begin deze maand maakte we ons eerste echte wandelingetje zonder andere. Ging prima! Verkeersmak was ze immers al maanden, en het alleen van de wei gaan was inmiddels ook helemaal prima. Sterker nog, ze vond het prachtig om de wereld te ontdekken, je zag haar ogen soms echt groeien (vooral alle beestjes in de wei die anders waren dan zij moesten goed bekeken worden). Maar wat was ik blij, eindelijk had ik weer de vrijheid om erop uit te trekken met mijn paardje wanneer en waarheen ik maar wou!
Eind deze maand kwam Monica Brouwer wat mooie plaatjes schieten: [ITP] Hija de la Luna voor de lens van Monica Brouwer [Tinker]
Oktober
Behalve op haar innerlijk, was ik inmiddels ook smoorverliefd op haar uiterlijk. Prachtig, een mooie compacte en ronde Cob, precies zoals ik graag zou willen. Zelfs haar sokken begonnen noemswaardig te worden. Zeg nou zelf, niks meer van dat scharminkeltje wat ik begin dit jaar leerde kennen over toch?
November
Luna staat inmiddels bij stal, 's nachts lekker warm en droog in een stalletje, overdag met vriendjes op de wei. Ze staat lekker rond en gezond te wezen, wat spelen in de bak en wandelen wisselen we af, het gaat allemaal super! Zelfs voor wat werk met de lange lijnen draait ze haar hoef niet voor om, en met springen was ze vanaf moment een bloedfanatiek! Stiekem heb ik er ook al een paar keer op gezeten, gewoon op stal als ze staat te eten om even te ervaren hoe dat nou is, op je eigen paard zitten...
December
Ik had gehoopt op een witte kerst, wandelingen door een sprookjesachtig wit landschap, misschien zelfs wel samen sleeen. Maar momenteel is alles vooral nat, heel nat. Afgelopen weekend was een vriendin hier, en zijn we samen met Luna naar het bos geweest, heel even, een paar honderd meter heb ik erop gezeten. Ik wou het zo graag een keer gedaan hebben, voor het idee, te weten wat mijn uitzicht zou zijn. Het zorgde voor een smile die volgens mij nu nog steeds op mijn gezicht zit.
Maar het is wel iets eenmaligs, tenminste, voorlopig. Luna staat lekker in de wei, komt dagelijks in handen om naar buiten/binnen gebracht te worden, en voor de rest doen we het lekker rustig aan. Mijn drang om teveel te gaan doen is te groot, dus voorlopig zal ze me een stuk minder gaan zien. Maar ik denk dat ik dat erger vind dan zij. Voor je het weet zijn we een jaar verder en zal dit misschien elke week mijn uitzicht zijn....
De wereld ligt aan onze voeten, nu alleen nog hopen dat hij niet instort voor we aan onze weg naar de toekomst begonnen zijn...
, veel veranderd ook als ik kijk naar de eerste foto's 
) 
maar toch was ze wel schattig als jaarlingetje haha
Ik hoop dat jullie samen nog ver komen, en ik ben benieuwd naar jullie jaarverslag van 2012! 
