Geplaatst Zelano kreeg ik via mijn vorige baan bij een africhtingstal. Zelano was een lastige merrie van 4 jaar oud met een apart en stronteigenwijs karakter. Haar vorige eigenaresse had haar gefokt met het idee onbezorgd met haar te kunnen gaan rijden. Zelano zorgde echter voor een stuk minder onbezorgdheid en zodoende kwam ze in 2008 bij mij terecht. Het klikte meteen met Zelano toen ze mij de stal uit mepte. "Zomaar mij gaan borstelen? Je mag je ook best eerst even voorstellen." Wat een merrie! Ik heb Zelano zadelmak gemaakt en hier begon ons gezamelijke avontuur.
Eind 2010 kreeg ik van mijn vorige staleigenaar te horen dat de stal er mee op zou houden. Iedereen moest op zoek naar een eigen plekje. Dat was het slechte nieuws. Het goede nieuws was dat een vriendin van mij zelf een pensionstalletje ging beginnen, en nog veel dichter bij huis ook. Voor het eerst in mijn leven zou mijn paard op een kwartiertje van huis komen te staan. Dat was een kans die ik niet voorbij mocht laten gaan! De stal was nog niets meer dan een paar hectare wei en een schuur met wat stalletjes er in, maar er waren mogelijkheden te over. Op 1 januari 2011 was ik dan ook de eerste pensionklant.
Nog in de sneeuw mocht Zelano haar nieuwe plekje verkennen. Ze kreeg versterking van een andere pony waar ze het alleen niet zo goed mee kon vinden, dus voorlopig stond ze alleen in de wei. Ze miste haar vrienden en vriendinnen van de vorige stal wel heel erg in het begin, maar gauw genoeg zouden er nieuwe paarden komen waar ze weer vriendschappen mee kon sluiten.
Al snel werd er een paar kuub zand gestort, en de rijbak was een feit. De rijbak was nog niet af, of ik was al weer met Zelano aan het rijden. Zelano blijkt een echte zand-mentaliteit te hebben: op de wei wil mevrouw niet werken, maar op het zand maar al te graag. Al gauw konden we dus weer gezellig aan de bak. Soms ook wat minder serieus..
Het duurde niet lang, of Zelano begon weer last te krijgen van haar longproblemen.. ze heeft hier in 2009 voor het eerst last van gekregen, en waar het nou precies aan lag was tot dan toe niet duidelijk. Medicatie sloeg niet echt aan, en de veearts wist ook niet waar het door kwam. In overleg met de veearts besloot ik, naast wederom een kuur ventipulmin en een injectie om de ergste reactie te remmen, om een bloedtest te doen. Zo konden we zien of ze ergens allergisch voor was. In afwachting van de uitslag wilde ik haar niet meer met bit en dichte neusriem rijden. Ik wilde zo min mogelijk poeha om haar hoofd, zodat ik zeker wist dat ze in haar ademhaling niet gestoord zou worden. Om die reden ben ik overgestapt op bitloos. In het begin was het voor ons allebei vooral aftasten, want hoe je moest sturen met dat nieuwe kingekruiste hoofdstel was voor ons beiden een enorm mysterie.
Uiteindelijk leerden we er allebei mee omgaan, en was ze fijner te rijden dan ooit tevoren. Er ging een wereld voor ons open! Zelano was rustiger met haar hoofd, werd constant in haar aanleuning en actiever van achteren. Dit hadden we veel eerder moeten doen.
De uitslag van de allergietest kwam terug. Zelano bleek allergisch voor zo'n 30 verschillende soorten bomen en grassen. En helaas niet de bomen en grassen in Verweggistan, maar alles wat op eigen bodem groeit... Dit was echt een enorme klap voor me, want hoe moesten we nu verder? Ik besloot om PuurPollen te gaan geven, om de mogelijke reacties mettertijd te kunnen gaan temperen. Het voorjaar - en daarmee het pollenseizoen - was inmiddels aangebroken. Om de pollen zoveel mogelijk tegen te houden, ging Zelano als een heuze chirurg met neuskap de wei op.
Er waren intussen meer paarden gearriveerd op ons nieuwe stekje, en Zelano kon het goed vinden met haar nieuwe kudde. Soms waren de koudbloedjes ook nog wel in voor wat gekkigheid
Dat leverde geregeld leuke plaatjes op. 
http://i192.photobucket.com/albums/z101 ... elano3.jpg
http://i192.photobucket.com/albums/z101 ... G_1259.jpg
In maart kreeg Zelano dan eindelijk de versterking waar ze al weer een tijdje op had gewacht: een échte hartsvriendin! Ons "gezinnetje" werd verblijdt met de komst van Alanda. Net als Zelano een KWPN'er met een apart karakter. Alanda kenden we allebei nog van de stal waar we begonnen waren, en de vonk was daar al over geslagen. Het duurde nu dus ook niet lang voordat mijn twee dames dikke maatjes waren met elkaar.
Dankzij deze foto ontstond "Zalando"
Het geluk duurde echter niet lang...
Zelano begon weer last van haar luchtwegen te krijgen, en ditmaal erger dan ooit tevoren. Het was een ontzettend warm en droog voorjaar, ik wachtte dus eerst maar even af of het de temperatuur was. Een dag later was Zelano echter nog veel benauwder en in paniek: ze was niet van mijn zijde weg te slaan en kwam bijna op schoot zitten. Ik was bang dat ze ter plekke dood neer zou vallen. Snel weer de veearts gebeld. Deze heeft haar weer bekeken en beluisterd. Hij hoorde haar ene long helemaal niet meer, en haar andere long kraakte nog maar een heel klein beetje. Het leek er op dat ze vrijwel geen longfunctie meer had. Met tranen in mijn ogen besproken wat de mogelijkheden nog waren.
Aangezien Zelano tot nu toe niet goed had gereageerd op medicatie (geen verbetering) zag mijn veearts het niet rooskleurig meer in. Hij was bang dat er nog maar één realistische optie was, en dat was om Zelano nog een paardwaardig afscheid te gunnen. Mijn wereld stortte in. Hoe kon ik dit Zelano aan doen? Hoe kon ik dit Alanda aan doen, die zou haar zojuist verworven vriendin weer verliezen. Hoe kon ik mezelf dit aandoen? Wat was de juiste beslissing?
Om bedenktijd te winnen, heb ik besloten om haar 10 dagen aan de prednisolon te zetten. De datum stond vast, 17 mei zou Zelano worden ingeslapen. Alle paden die er nog waren, liepen dood. Ik mocht niet aan mezelf denken, ik moest aan haar denken: het moest de juiste beslissing zijn voor haar.
Met de vorige eigenaresse van Zelano heb ik in deze tijd veel contact gehad, en aan haar heb ik een hoop steun gehad. Ze begreep mijn keuze, maar hoopte dat er toch nog een kans was voor Zee. Op 13 mei heb ik besloten dat, als het dan toch klaar was, dat ik ook wilde weten hoe het er van binnen uit zag. Hierom heb ik een second opinion laten doen bij de DAP in Moergestel. Hier hebben ze een bronchoscopie gemaakt. Haar luchtwegen waren bedekt onder een dikke, gele slijmrivier. De veearts daar vertelde al dat deze hoeveelheid slijm beslist niet normaal was. Hij wilde proberen hoe ze zou reageren op slijmoplossers in combinatie met de ons bekende Ventipulmin. Hij benadrukte dat, als dit niet zou werken, er inderdaad niets meer mogelijk zou zijn voor Zelano. Zelano moest vanaf heden 24 uur per dag naar buiten, ze mocht nóóit meer op stal staan. Ook met voeren opletten met stof, niet vegen als ze in de buurt is, etc...
Zo gingen we een hele spannende tijd tegemoet. Zelano knapte gelukkig heel snel zienderogen op en werd al snel weer steeds meer de oude. We konden zelfs het rijden weer oppakken!! De eerste keer dat ik weer met haar reed, deden mijn wangen zeer van het lachen. Dit was zo'n enorme mijlpaal, een paar weken geleden zou ze nog worden ingeslapen en nu flikten we het hem toch maar weer mooi. Dat gevoel, dat is onbeschrijflijk en ik heb het iedere keer weer met rijden. Iedere dag is een dag die we toch maar mooi hebben samen.
Ondertussen was Zelano een hele belangrijke hulp om de onzekere Alanda wat meer zelfvertrouwen te geven. Stond ik Alanda te overtuigen dat ze echt in de buurt van dat enge zeil op de grond kon komen, en dan stond Zelano achter me alvast het zeil te vermoorden
Mijn vaste veearts heb ik steeds op de hoogte gehouden van de voortgang bij Zelano. Toen hij haar voor het eerst weer zag bij de jaarlijkse inenting, wist hij niet wat hij zag. Ze was zo ontzettend opgeknapt en zag er zo ontzettend goed uit. Hij benadrukte me dat dit écht een wonder was en dat hij dit nooit gedacht had.
Sindsdien heeft Zelano nog een aantal terugvallen gehad met haar longen. Ik denk dat ze inmiddels nog misschien de helft of iets meer dan de helft van haar oorspronkelijke longcapaciteit over heeft. Iedere keer dat ze een terugval heeft, houden we minder over. Maar zolang Zelano de wil en het plezier blijft houden om te leven, gaan we door. Zij is de enige die het moment kan aangeven, en ik ben dan de enige die de keuze kan maken. Ik besef dat dit uiteindelijk een keer op houdt, en haar 8e verjaardag in april 2012 wordt een gigantische mijlpaal als ze die haalt. Maar van iedere dag samen genieten we met volle teugen. Ze voelt zich lekker, ze is blij en gelukkig en maakt op de wei nog altijd de dienst uit alsof er niets aan de hand is
Intussen rijden we zelfs weer lange bosritten van 1,5 uur. Ze leeft hier helemaal van op, ze vindt het geweldig om weer mee te kunnen doen en stapt onvermoeibaar door. De grootste stukken zelfs stoer voor op, en met flink de pas er in. Op die momenten is er helemaal niets aan haar te merken, ze is dan echt helemaal in haar element.
Ik zou niet weten hoe ik moet omschrijven hoe belangrijk Zelano voor mij is, hoeveel ze voor mij betekent. Ik hoop oprecht dat we nog heel lang van elkaar kunnen genieten en daar gaan we voor. 2011 was voor ons een heel moeilijk, heel zwaar en emotioneel jaar. Maar het zit er bijna op.
Schitterende dame, op naar 2012!
)
wat heftig!!!
