Gisteren reed ik springtraining met Zugero. Elke donderdag is het groepsless springen, ik heb het bij privétraining gehouden best lang en reed voor de eerste keer in twee maanden met de groep mee (volgende week weer privé training en dan om de week groepsless en om de week privéles). Ik zou nooit voor mijn leven kunnen zeggen dat het g o e d ging, rijtechnish gezien. Oh, wat wordt hij druk in de groepsless, zeg! En dan hou ik hem te hard in wat leidt tot minder mooie sprongen. Hij was een beetje aan het bokken, aan het gek rennen en was lang niet de gooie focusseerde en toegefelijke springpaard dat je ziet in de privéles.
Toch! Ik kon gisteren gewoon niet stoppen met glimlachen, niet tijdens de training, en ook niet erna. Hij had gewoon zo een lol!! Het hele paard straalde gewoon. Het enige dat hij wilde was nog een keer, nog een keer, nog een keer!! Heerlijk, gewoon zo heerlijk.
Dat is niet ideaal, 'turlijk niet, zo kan ik hem niet helpen om echt goed sprongen te rijden, zo kan ik geen goede parcours rijden. Toch is het helemaal geweldig! De ding is dat hij zo bang is geweest, hij ging wel trekken naar het hindernis en dan op het laatste moment verloor hij toch zijn moed, wat of leidde tot heel rare sprongen of een stop. Met behulp van de privélessen is dat stukken beter geworden. Dat hij springen geweldig vind was al duidelijk. Maar gisteren was toch meer dan een kleine schep bovenop, een halve vrachtwagen-lading boven op zou ik zeggen. Het plezier warmee hij gisteren over de hindernissen ging, was echt smullen. De rest komt allemaal wel, en niet, ja dan niet! Als hij het maar durft en het zo leuk blijft vinden als gisteren... Ja, dan ben ik dol en dolgelukkig!