Geplaatst Ik heb geen idee waar ik dit neer moet zetten want het is eigenlijk het verslag van de afgelopen jaren en gister, maar ook met een vraag erbij...
Even bij het begin beginnen: 13 jaar heb ik gemiddeld 5 dagen per week gereden. De eerste paar jaar 7 dagen maar ik merkte dat ik steeds meer pijn begon te krijgen in mijn lichaam (gewrichten) dus moest ik van de dokter afbouwen..
De laatste 6 jaar ben ik bij een stal geweest waar ik altijd lekker op mijn eigen tempo heb kunnen werken. Ik reed meestal 2 paarden per dag, soms 3, soms 1 Altijd afwisselend dus wat ik aan paarden onder mijn kont kreeg. Ik reed deze paarden zelf in en leerde ze dan de basis. Daarna gingen we weer met nieuwe beginnen en gingen de ingereden paarden voor de kar en dan verkoop of dracht en af en toe pakte ik ze dan weer eens op zodat ze wel een beetje vertrouwd bleven met een zadel en ruiter. Ook gingen veel daarna weer voor een tijd de wei op om nog wat ouder te worden.
Ik had 1 vast paardje de laatste 2 jaar maar helaas door omstandigheden (mijn pijnlijke lichaam, haar dracht elk jaar, slecht weer enz) Heb ik haar nooit echt goed door kunnen rijden. Ik kon lekker met haar naar buiten, ze kon stap draf galop beetje wijken maar daar hield het dan ook wel mee op.
Een jaar geleden ben ik gestopt met rijden. Lichamelijk kreeg ik steeds meer klachten en ik merkte dat ik bang begon te worden. Waar dat door komt dat weet ik nog steeds niet. Ik durfde in ieder geval niet meer op de jonkies te rijden, of ja ik deed het wel maar ik merkte dat ik niet meer er van kon genieten als ik vroeger deed. Ik had minder tijd gekregen door werk, een studie erbij, ik was gaan samenwonen, nieuw huisje enz.
Van de een op de andere dag ben ik gestopt en heb ik geen paard meer gezien, ik ben niet meer op stal geweest ik dacht als ik niet meer kan rijden dan wil ik niets meer. En dan niet omdat ik niet de paarden lekker wilde vertroetelen maar omdat ik mijzelf gewoon loop te verlekkeren met iets wat er niet meer zal zijn. Ik was boos ik was verdrietig ik was 100% koppig. Ik wilde koste wat kost het "houd een kindje een lollie voor en geef het niet" gevoel uit de weg gaan.
Maar goed, mijn paardenhart schreeuwt nog steeds om paarden en ik ben gister voor het eerst weer op stal geweest.. Geen idee waarom ineens maar ik ging mountainbiken en ik dacht ik fiets naar stal en dan zie ik wel. Het heeft nog een uur geduurd voordat ik ook daadwerkelijk naar de paarden kon want ik was uhhh erg emotioneel met de eerste stap die ik op het erf zette, maar toen ik eindelijk naar mijn meisje ging in de wei heb ik daar een halfuur bij haar staan huilen. Ze duwde de andere weg om bij mij de kunnen zijn, ze snauwde zelfs naar een andere merrie die ook even mijn aandacht wilde.. Neus tegen mijn borst (zo stond ze vroeger ook altijd) met haar lip friemelen door mijn haar.. Het was zo ontzettend, ja ik kan er gewoon geen woorden voor vinden. Toen gebeurde dus wel waar ik zo bang voor was het aller liefst was ik op haar gesprongen en weg gereden maar omdat ik haar nooit 100% heb door kunnen rijden durf ik met geen van de paarden het aan om er eens op te gaan zitten. Dat wordt dan voor mij te veel inspanning maar voor het paardje ook wat zolang niets gedaan heeft. Daar komt bij dat ik niet de tijd heb om rustig aan alles weer op te bouwen en bv paar dagen per week te gaan longeren of rijden of beetje grondwerken. En lichamelijk mag ik ook nog maar max 2 dagen per week mij inspannen. 1x ga ik zwemmen tegen de gewrichtsklachten en dan zou ik dus nog 1dag overhebben. Om nou een paard 1x per week eruit te halen, dat is natuurlijk onmogelijk.
Nou moet je je voorstellen dat ik dus de afgelopen 6 jaar altijd heb gereden maar ik al zolang niet meer een keer echt het gevoel van een goed dressuurpaard onder mijn kont heb gehad. Ik verlang er momenteel zo naar om gewoon op een paard te stappen voor een keertje en dan even een halfuurtje max gewoon wat kan rijden.
Een manege hier in de buurt zie ik niet zitten. Een volle les kan ik sowieso niet uitzitten en een priveles van een halfuur is nou ook niet helemaal het gevoel waar ik naar zoek.
Heeft iemand een idee (of een paardje) waar ik zo eens een keer mee zou kunnen rijden. Ik weet dat het voor mijn heupen en knieen niet goed is maar ik neem aan dat 1xtje toch niet zoveel kwaad kan
.. Een jaar lang had ik niet durven dromen dat ik nog ooit een paard van dichtbij ging zien (ok bij wijze van) en nu ik weer op stal ben geweest heb ik al afgesproken dat ik nu toch regelmatig maar weer langs ga en ze eens lekker ga vertroetelen. Af en toe mee achter op de kar, tja niet op het paard, dan maar er achter 
Sorry voor het lange verhaal (en misschien warig?) ik moest dit even kwijt en ik dacht misschien is er ergens wel een lieve bokker die mij of kan helpen met een braaf paardje of een goede tip heeft...
