Geplaatst Lisette (PartoutZ op bokt) ging mee met haar paard Partout. Jim en hij zijn de grootste maatjes, dus dat was wel fijn op de trailer.
Birgit (Beertje1983 van bokt) was chauffeur en had de honden mee.
Om half 10 's ochtends was ik op stal om spullen en alles klaar te zetten en Jim te poetsen en klaar te maken.
Daarna ben ik met mijn spullen naar Lisette gereden om daar alles in de trailer te leggen en Partout te laden.
Toen we de trailer aankoppelden bleek dat de stekker niet paste. Wij rond gebeld en uiteindelijk had mijn stalhouder het juiste tussenstuk om 'm passend te maken.
Uiteindelijk een uur later dan de bedoeling was konden we Partout gaan laden. Hij liep er gelukkig zo op, dus richting Jim.
Hij staat op een lastige plek voor een auto met trailer, maar dankzij de stuurkunsten van Birgit waren we er zo.
Jim zijn beschermers om gedaan en hup de trailer op. Dacht ik.
Jim ging vol in de ankers. Zelfs terwijl hij Partout zag ging hij er niet in. Het is geen makkelijke lader, dus het was geen verrassing.
Partout werd druk, dus die er uit gehaald, met het idee om na elkaar de trailer op te gaan. Dus Partout er weer in, Jim er achter aan. Tot aan de klep.
Helaas.
Partout er weer uit en schot opzij zodat Jim de ruimte zou hebben. Uiteindelijk na wat touwtjes te hebben gespannen liep hij er eigenlijk vrij vlot op. Partout er weer naast, klep dicht en gaan.
Jim stond gelijk aan het hooi te vreten, dus dat was goed.
Uurtje rijden richting strand. Daar aangekomen eerst Partout er uit geladen en Jim er gelijk achter aan. Dat ging super.
Hij was heel braaf, dus opzadelen en gaan.
Richting strand liep hij wel wat te dribbelen van de spanning, maar op zich bleef hij braaf bij me.
Op het strand zelf hebben we wat heen en weer gereden in stap, draf en galop.
In galop was hij nogal stuiterig (zowel naar boven als naar link en rechts) en 1x raakte ik mijn beugel kwijt. Maar blijven zitten en toen we doorhadden dat Jim het beste voorop kon lopen ging het eigenlijk heel braaf in een rustig handgalopje.
Na een uur was iedereen op. De paarden, de honden, de mensen. Dus door de duinen weer terug richting trailer.
Bij de strandtent waar we langs moesten schrok Jim en hij draaide vliegensvlug om. Ik bleef wel zitten, maar er knakte wat in mijn pink.
Gelukkig liep hij verder en na weer geschrokken te zijn van een ligfiets (en weer mijn pink knakte) kwamen we heelhuids bij de trailer aan
Afgezadeld, paarden wat te drinken gegeven en toen wilden we gaan laden.
Toen begon de ellende pas. Jim ging er niet op.
We hebben echt alles geprobeerd. Met voer, gewoon erop lopen, lijnen er naast, er achter, Partout er eerst op. Hij wilde persé niet.
Het was geen angst, maar echt onwil. Omhoog komen, naast de klep springen, mij meesleuren en omver lopen.
Hij liep op een gegeven moment los op de parkeerplaats. Gelukkig waren er een aantal mensen die ons fijn geholpen hebben (en ook een paar ramptoeristen).
Na ruim een uur vechten en geen stap verder komen waren we het zat en hebben we een veearts gebeld voor sedatie.
Die kwam na een half uur en heeft hem een roesje gegeven wat heel snel werkte.
Na een paar minuten was hij suf en liet hij zelfs zijn tong uit zijn mond hangen
En zelfs toen ging hij er niet op. Vol in de ankers. We hebben hem vastgemaakt aan een longeerlijn en om de stang geslagen om hem naar boven te hijsen. Veearts heeft hem van achter geduwd (en zelfs opgetild). Op een gegeven moment stond hij er op. Partout was intussen ook losgebroken en draafde het parkeerterrein over, maar was gelukkig weer snel gevangen.
Uiteindelijk zijn we na 2 uur worstelen naar huis gegaan.
Thuis gekomen wilde hij er niet meer uit. Dus eerst Partout eruit, schot opzij. Jim is 1 pas achteruit gegaan, heeft zich op zijn achterbenen omgedraaid en is zo naast de klep eraf gesprongen. Ook dat ging niet goed.
Ik was echt kapot. Jim is mijn maatje. We zijn van ver gekomen en hebben nog een lange weg te gaan.
Van een eigenwijs, koppig en dominant paard heb ik hem kunnen veranderen in een werkwillig paard dat soms letterlijk in mijn broekzak wil kruipen.
Hij vertrouwt me door en door. Maar dit...
Maar dit was zo verschrikkelijk. Voorlopig gaan we niet met de trailer weg en gaan we op trailercursus, want dit wil ik nooit meer meemaken.
Als het nou angst was had ik het kunnen begrijpen. Maar hij wilde echt niet. En niet uit angst, want als hij overstresst was geweest had de sedatie niet zo snel gewerkt (aldus de veearts).
Het probleem met Jim is dat als hij eenmaal iets in zijn hoofd heeft, hij het gewoon niet doet. Punt. Hij raakt dan in een soort trance en komt daar niet meer uit. Net als wat autistische mensen hebben, als het in zijn hoofd zit gaat het er niet meer uit en gebeurt het niet, of op zijn manier.
Ik kan er over het algemeen goed mee omgaan en hem er uit halen als hij zo is. Maar gister wist ik het gewoon niet meer.
Het zal ongetwijfeld vanuit een eerdere ervaring of angst komen. Maar ik zou het niet weten...
Hij staat er inmiddels gewoon goed bij. Heeft goed gegeten en is weer gewoon zichzelf.
Maar ik niet...
Mijn pink doet verschrikkelijk zeer en morgen kan ik pas naar de huisarts. Heel mijn lichaam doet zeer van de beurse plekken en de brandblaren staan op mijn handen. Birgit en Lisette zijn er niet veel beter aan toe...
En gister herhaalt zich elke keer weer. Ik begrijp het gewoon niet, waar is het verkeerd gegaan?
Op het strand zelf ging het gelukkig goed. Maar de nachtmerrie erna drukt toch wel erg een stempel op wat een leuke dag had moeten zijn...
Ik hoop dat je veel hebt aan de trailercursus. Met mijn eeuwig eigenwijze Schimp heb ik het 
Van de gipskamer. Ideaal, die kon je even wassen tussendoor. Mijn pees was toen gescheurd.