
Ik weet niet zo goed waar te beginnen. Ik heb erg lang getwijfeld om dit topic te openen maar omdat ik graag mijn verhaal wou doen over mijn dag zet ik het hier toch neer.
Laat ik maar beginnen met dat ik gek ben op mijn pony. We kunnen lezen en schrijven met elkaar. We zijn de dikste maatjes, rijden niet meegerekend.
Vandaag besloot ik in het heerlijke zonnetje weer aan de slag te gaan in de buitenbak. Tijdens het instappen wou het niet goed lukken, bailey was afgeleid en lette totaal niet op. Ik besloot er het beste van te maken en gewoon lekker verder te gaan.
Zoals altijd begon ze na een paar fijne rondjes draven flink vervelend te doen. Ze begon hard te draven en ik voelde weinig controle. Op zulke momenten voel ik me compleet machteloos. Ze denderde gewoon verder terwijl ik zo vriendelijk mogelijk probeerde mijn eigen tempo terug te krijgen.
Op dat soort momenten knapt er iets bij mij. Ik raak zó gefrustreerd van het machteloze gevoel dat ik krijg dat ik dingen doe waar ik spijt van krijg. Ik geef een gemene ruk of wordt hard in mijn hulpen.
Dit is niet de manier om dit op te lossen, dat weet ik. Zo gaat het heel vaak. Hoe ik me elke keer voel na zo'n actie is niet te beschrijven. Ik voel me verdrietig, boos om wat ik deed en tegelijk teleurgesteld op dat bailey zo ver gaat in het doordrammen van haar zin.
Ik voel me zwak, omdat ik dit niet op een normale manier kan oplossen.
Ik slaap 's avonds niet omdat dit schuldgevoel aan me knaagt.
Iedere keer opnieuw beloof ik mezelf plechtig nooit meer zo te reageren maar steeds opnieuw ga ik de fout in.
En dat terwijl we buiten het rijden om de beste maatjes zijn. Ik heb het gevoel geen paard waard te zijn.
Ben ik de enige die hier last van heeft?
Het lucht ontzettend op om mijn verhaal hier te doen. Ik heb het gevoel thuis niet echt gehoord te worden en ze lijken ook niet te snappen hoe beroerd ik me hiervan voel.
Bedankt voor het lezen
Ik wil op niemands tenen trappen maar mijn ervaring is dat Haflingers soms inderdaad nogal volhardend kunnen zijn. Dat bedoel ik niet negatief want het kan zowel een goede als een vervelende eigenschap zijn en het ligt er ook maar net aan wat bij je eigen karakter past. Ik zou in het geval wat jij beschrijft ook gefrustreerd en chagrijnig worden. Als het vaak op die manier gaat (en dat begrijp ik wel uit je verhaal) zul je misschien toch moeten accepteren dat jullie karakters tijdens het rijden niet zo goed bij elkaar passen. Je wilt het vast niet horen, maar misschien kun je met een andere pony beter uit de voeten. Als dat geen optie voor je is zou ik het rijden even laten voor wat het is en me concentreren op dingen die jullie wel allebei leuk vinden. Misschien anders een lekkere buitenrit maken als dat beter gaat?


Nddeel is dat ze ook op die kleine volte keihard bllijft draven en ze zichzelf zo overloopt dat ze struikelt. Dat helpt dus niet echt. Van het tegen de bakrand parkeren word ze op één of ndere manier heel paniekerig.
bent en er een longeerlijn bij pakt om haar wel aan het werk te zetten, maar wat meer ruimte tussen jouw bui en je pony te laten.
Ik wou met een goed gevoel afstijgen, want meestal als ik blijf proberen loopt ze uiteindelijk wel goed, gisteren niet
Ze liep wel stukken beter maar het kan nog veeeel beter!
Morgen gaan we terug aan de slag! 