Geplaatst 
Daisy groeide voorspoedig op, mocht mooi lang bij mammie blijven en was een lekker ding.
Daisy als jaarling.
Toen Daisy 3 jaar werd hebben we dr ingereden, en ik had er nog geen 4 keer opgezeten bleek al dat ze een natuurwisselaar was. Foutje van mijn kant, die in gedachte op mams dacht te zitten, die galopswissels kende. Daisy springt de verkeerde galop aan, Rina gaat verzitten et voila de eerste wissel
Na het inrijden en lekker veel in de bossen hebben gezworven toch maar eens serieus aan het werk, en samen zijn we Z dressuur geworden.
Maar omdat Daisy niet zo groot is (1.60m.) hadden we moeite op te boksen tegen de grote dressuurpaarden. En in 1994 heb ik toen besloten te stoppen met de wedstrijden. Heel toevallig kwam ik toen in aanraking met de westernsport. En dacht gelijk "das wat voor Dais" en ja dat bleek wel in de komende jaren. Vele prijzen konden in de prijzenkast worden gezet. Reserve kampioen op het Nederlandse kampioenschappen van de WRAN in de amateur Western Riding in 2002 was wel de kroon op onze wedstrijdcarriere. Helemaal omdat ze het jaar ervoor behoorlijk ziek was geweest en er lang gedacht was dat ze nooit meer helemaal beter zou worden.
Toen Daisy 17 was hebben we besloten dat de dame genoeg gedaan had in dr leven en van dr pensioen mocht gaan genieten.
Daisy dr afscheidswedstrijd in Oosterwolde, waar we de freestyle reining wonnen als dressuurcombinatie
De jonge paarden stonden klaar om het over te nemen. Alleen was de dame het daar niet mee eens, werd uitermate sjagerijnig en begon zelfs mij te bedreigen. Ze was boos als de rest de opgeladen werd op de vrachtauto, en zij niet mee mocht. En aldus kreeg Dais dr zin en mocht 2 jaar later toch af en toe weer mee naar wedstrijden. En ze genoot. Ik kan me nog zo voor de geest halen hoe ze die eerste wedstrijd na dr pensioen daar in Den Ham in de bak rondliep. Ze vond het geweldig.
Foto van de wedstrijd in Den Ham, met dank aan Peppy San.
Op wedstrijd in Duitsland
1 van de laatste wedstrijden was in Marienheem, daar liep ze als 21 jarige nog western riding, en een lol dat ze had als er een balk op de grond lag in het parcours. Een balk was altijd al reden tot wapperen, en ook die keer was het weer raak
Foto met dank aan Smax@bokt. (Ik blijf em geweldig vinden Smax).
Maar helaas ook aan Daisy ging de tand des tijds niet ongemerkt voorbij, en toen ze in 2009 last van de longen kreeg, kwam alsnog het besluit "Dame je moet nu echt met pensioen" en ik geloof dat ze toen ook zelf zoiets had van het is nu wel goed geweest. Ze vond het wel prima op de wei moederen over “haar” kids. Ze ging alleen zo hard achteruit dat we eind 2009 er zwaar over na moesten denken of ze nog wel verder kon. Ze wilde niets meer, dr kids niet, de andere paarden niet, alleen dr vriendin Lena mocht nog bij haar in de buurt komen. En aangezien ik haar niet wilde laten lijden heb ik toen een afspraak gemaakt bij de dierenarts, ze zou gaan zonder pijn. Ja maar Dais zou Dais niet zijn, dat ze dat niet zomaar over dr heen zou laten gaan. Ik had dr opgeladen op de vrachtauto, en daar waar ze nomaal dan altijd blij is omdat ze mee mag, en dan gaat lopen hinniken wie er nog meer meegaan, dit keer kwam er geen geluid van haar af. Op dat moment dacht ik dus nog steeds dat ik de juiste beslissing had genomen. Aangekomen op de kliniek nog steeds een moe en lusteloos paard op de auto. Maar we moesten even wachten tot we aan de beurt waren, en ik had de klep al open staan. Ik stond met haar in de deuropening en was dr aan het verwennen met wortels, haar lievelingskostje. Ze zag ineens kinderen op straat spelen, en werd met de minuut wakkerder. Net alsof die kinderen haar weer wakker aan het schudden waren. De oortjes kwamen erop en ze kreeg steeds meer interesse in dr omgeving. Tegen de tijd dat we aan de beurt waren werd ik zo ongeveer alle kanten op meegesleept. De dierenarts vond dr wel wat magertjes maar toch nog erg fit en te fit om in te slapen. Grin ik kon het alleen maar met haar eens zijn, en we zijn beide tot de conclusie gekomen dat de dame het werk mist. We hebben toen ipv Dais in te slapen dr longen en algehele conditie gecontroleerd, en ook daar had ze een verrassing voor ons in petto. Haar zuurstofgehalte was 100% en echt het was dat de dierenarts de oude waardes ook had, anders had ze het niet geloofd dat ze dampig is. Ze moest een nachtje daar blijven omdat dr tanden gedaan moesten worden, en dat laat Dais niet toe zonder verdoving. De volgende dag toen ik haar ging halen hoorde ze de auto, begon te gillen en is niet meer opgehouden tot ze weer op de auto stond. Ze was helemaal weer de oude.
En vanaf die tijd is dus het oude monster voor de zoveelste keer geen paard in pensioen, nee het is zoals Daisy het wil. Ze is wedstrijdpaard. Tuurlijk dr botjes zijn niet meer zo lening als vroeger, en af en toe is ze een beetje stijf, matige arbeit is het devies, maar Dais geniet van elk ritje. Afgelopen September mocht ze ook nog mee naar het NK van de Appaloosas in Stuifzand voor de allbreedklasses die ze daar uitgeschreven hadden. Waar ze de demo gaf “ik ben echt nog maar 6” die maakte dat niemand daar wilde geloven dat de dame al 24 was. Ze genoot met vole teugen en nog even heeft laten zien dat zon ouwe taart toch echt nog wel een stukje kan lopen. Ze won de jackpot hunter under saddle. Jammer genoeg heb ik daar geen foto van
Vandaag 1 januari is de dame dan volgens de “paardenkalender” 25 jaar geworden ( al wordt ze dat officieel pas 17 augustus
) een kwart eeuw Daisy. En ik vond dat ze hiervoor wel eens extra in het zonnetje gezet mocht worden. Mijn oude taart, mijn draakje, mijn vriendin, mijn leermeester. 25 jaar delen we al lief en leed en ik hoop dat we nog een paar jaartjes te gaan hebben. En hihi nee volgens de laatste foto's is de dame nog vast en zeker niet van plan om het nu eindelijk eens rustig aan te gaan doen
Erg leuk om te lezen! 
geweldig verhaal en geweldige fotoos van je stoere dees 
geniet nog lang van haar, groetjes deess 
