Geplaatst: 09-12-10 14:42 2010 was een heel speciaal jaar, in dit jaar ging ik van nul naar een, en van een naar twee paardjes.
Wie had dat ooit gedacht?
Het verhaal van mijn eigen paardjes begint eigenlijk pas echt in april
Januari-april;
Ik wilde een pony, dat stond vast. Al jaren en jaren wilde ik mijn eigen pony. Onafhankelijk zijn en je eigen beslissingen maken.
Als je achtien bent en je op je zelf gaat wonen was altijd wat ik hoorde. Maar ik had hoofdpijn veel hoofdpijn, stress en als ik bij de paarden was kon ik dat voor eventjes vergeten al vanaf groep 7.
School ging moeizaam, vaak gewisseld, zonder resultaat. Het werd als maar erger, mijn nek, rug, enkels, knieen, schouders, alles ging meer pijn doen. Het ging niet meer, de haflinger die ik reed, waarmee ik zo veel plezier had. En misschien zelfs wad wedstrijdjes zou gaan doen. Kon ik niet meer bij houden, hoe graag ik het ook wilde, ik kon niet meer de dressuur oefeningen doen, die ik wilde, die nodig waren.
Sommige momenten moest ik na 10 minuten er van af, en liggen op de grond. Het ging niet meer, ik moest het toe geven. De onderzoeken waren resultaatloos, de huisdokter wilde niet mee denken.
Tot ik uiteindelijk iets tegen kwam over reuma aan de spieren en pezen. Het kwartje viel, ik moest naar een reumatoloog. De huisdokter vond van niet, maar het besluit stond vast.
Ondertussen spoorde ik al jaren heel marktplaats en bokt af en had ik al contact met meerdere mensen gehad. Mijn moeder had het druk en ik was steeds te laat met een afspraak maken om te komen kijken. Maar dit keer had ik er een op het oog, eentje die mijn leven zou veranderen. Ik maakte een afspraak, maar vroeg niks aan mijn moeder. Ze had toch geen tijd, en zei iedere keer, als je het zo graag wil misschien moet je dan eens gaan kijken. De afspraak stond vast, en ik ging naar de stal waar mijn kersverse paardje zou komen te staan als ik er een gekocht had.
Ik vroeg of de stal eigenaar mee ging. Mee naar zevenaar, mee met de trailer. Hij stemde in dus dat stond vast.
De zelfde week moest ik naar het reuma centrum en na het eerste bezoek was het duidelijk. Ik had het, maar ik dacht ik ben sterk genoeg ik kan dit aan.
De dag voor dat ik naar de pony ging kijken vertelde ik het aan mijn moeder. Ze was verbaast, geschokt, dat ik het zo snel had geregeld. Maar ze vergisde zich, ze wist best dat ik er al jaren mee bezig was. En al leek het voor de buiten wereld niet het ideale moment nu een paard te nemen. Pas twee dagen weten wat ik nou echt had. Maar mijn moeder en ik wisten dat dit goed voor me zou zijn.
Mijn vader zat in Parijs, en wist van niks. Hij wilde dit niet, dat wist ik allang. Ik moescht geen paard, hij kan niet tegen veranderingen. Alles moet moet hem worden besloten maar het was altijd nee. Of het nou om een konijn of een hond ging. Het zou niet leuk worden hem dit te vertellen, maar dit was mijn besluit. Ik stond er honderd procent achter.
dit was de advertentie;
Aangeboden voor een klant: [***] is een leuke stoere merrie van 2 jaar, ze is braaf in de omgang en in de trailer. Ze meet nu ongeveer 1,32 en ze zal een D-pony worden. Ze is een kruissing tussen een Tinker X halflinger haar ouders zijn niet bekend.
(waren nog veel meer foto's)
16-april
De dag was aan gebroken, ik werd wakker met een vlinder gevoel in mn buik. Maar dacht bij mezelf; rustig aan niks is nog zeker, eerst gaan kijken, vind je het wat laat je der keuren, is ze goed gekeurt DAN mag ze mee. Met het geld op zak stapte ik op de scooter op naar stal, waar de lange reis naar Zevenaar van start ging.
Ik kwam aan en zag der staan, wat een leuk ding, een beetje klein op het eerste oog maar een geweldig leuk beestje. Spontaan en vrolijk ondanks alles wat ze in haar korte leventje had mee gemaakt. Een braverd, iets wat ik nooit had gewild. Maar ik wist dat het verstandig was, mijn wilde pony-cowboy jaren zijn voorbij. Al het gebok en gesteiger kon mijn lichaam niet meer aan. Ik was verliefd maar ze moest eerst nog worden gekeurd. Ze moest de trailer in, maar ze wilde niet. Niet weer naar een anderhuis, niet weer.
Zo kwamen we op weg naar de dierenarts. De dierensrts was gevestigd op een manege. Ze kwam de trailer uit keek om zich heen en vond het allemaal wel best. Ze liep braaf met me mee. 'Zet haar maar even in deze box' zei de vrouw van de dierenarts. Maar nee, ze wilde niet in die box. Hij was te klein daar ging ze mooi niet in! Dus daar ging dat kleintje, op naar de paarden boxen. En ja hoor die stal van 4 bij 4 beviel der wel. Ze werd gekeurd en was zo braaf! GOEDGEKEURD!!! ik heb betaald en we hebben haar mee genomen. Het ging allemaal zo snel!! Sinds 16-04-2010 ben ik ook paarden eigenaar. [***] ([***]) was nu van mij. Ze noemde haar altijd [***] maar ik ben haar andere naam gaan gebruiken.
Onder tussen had mijn moeder al 1000x gesmst hoe het was, hoe ze was, of ze goedgekeurd was, of we al onder weg waren.
de volgende dag;
http://i44.tinypic.com/2h83ac9.jpg
We hebben het mijn vader verteld, hij heeft drie weken niets meer gezegd. Hij was boos.
Mei;
Ik was zo blij met haar. Ik hoefde nu niet zo veel fysiek werk te doen, kon komen en gaan wanneer ik wilde, en had de tijd een goede band op te bouwen.
Juni;
De hele familie mocht haar zien, mijn oma's zijn geweest. Mijn moeder vond der geweldig, en zelfs mijn vader ging mee en wilde niet naar huis voor dar hij nog een kus had gekregen van der.
Juli;
Ik had anderhalf jaar eerder al afgesproken dat ik naar vlieland zou gaan om in de vakantie een maad bij stal edda te werken. Het was zwaar heel zwaar. Lichamelijk eigenlijk niet te doen, maar volgehouden op wilskracht. Het was een prachtige ervaring en ik zal het nooit vergeten. Het ging goed met me, maar het was soms gewoon te veel, waardoor ik s'avonds niet altijd mee kon leuken dingen doen. Het was een goede beslissing om toch er heen te gaan. De ijslanders hebben makkelijke gangen voor mijn pijn. Dit maakte het dan ook mogelijk om wel ook de strandritten te begeleiden. Ik miste [***], maar er was niet veel tijd er voor. Ik moest door, ik ging dit halen, ik ging dit af maken. En kwam in contact met een vrouw die voor een paardje Beauty zorgde. De oude eigenaresse was een jaar geleden overleden, en ze zochten een plekje voor hem. Ik ben gaan kijken, drie keer. Hij was leuk maar al 8 jaar en kon nog amper wat. Ik mocht hem hebben, ik mocht hem zo meenemen. Met die gedachten in mijn hoofd heb ik het eiland verlaten.
Na veel gesprekken kwamen we er uit. We gaven hem een kans, als wij hem niet namen, kwam hij op een manege. Nee dat wilde ik niet. Hij had al 8 jaar zijn vrijheid in vlieland, hij stond lekker buiten met zijn kudde. Nee die stands zouden niks voor hem zijn.
Hij mocht komen, bij ons kon hij lekker in het weiland staan. We zouden heb beleren, en zo zou mijn moeder ook een paardje hebben.
http://i34.tinypic.com/1zvbwhc.jpg
Augustus;
Jorinda kwam foto's maken voor haar portefolio. Trots dat ik was, ze is zo mooi.
http://img838.imageshack.us/img838/5668/p8035400.png
http://img529.imageshack.us/img529/7127/p8035435.png
De 29 was het zo ver. Beauty, die als vrouw op het paspoort en met een vrouwenaam door het leven ging. (terwijl het wel degelijk een ruin is)
Werd omgedoopt naar (Brother) [***].
Hij kwam met de boot van vlieland naar harlingen, waar ik hem samen met Karen kwam ophalen. Jeetje wat spannend. nog een bont aapje er bij.
September;
[***] moest even bij komen maar het was tijd om samen met [***] even op de foto te gaan.
Oktober;
Het is tijd om aan het werk te gaan. [***] en ik maken af en toe een sprongetje, we gaan fietsen, doen VD , en neem der mee als hand paardje als ik op bella naar buiten ga. [***] die is bezig met de lessen aan de longeerlijn, en wandeld heel wat kilometers met mijn moeder over de dijken.
November;
Een beetje een pech maand. [***] loopt niet helemaal lekker en [***] heeft een trap tegen haar oog gehad. maar ondanks dat gaat het allemaal zijn gangetje. Ik ben een beetje aan het hangen op [***] en hij is erg braaf. [***] is gegroeid als kool en is zeker 6 cm hoger geworden in de tijd
December;
Het sneeuwt. volgens mij zijn de meeste foto's van een jaar lang in de picture deze maand in de sneeuw.
Dit was het lange verhaal van dit jaar. het zijn natuurlijk maar een aantal foto's van welke er zijn gemaakt. haha ik hoop dat ik volgens na jaar lekker samen met mijn moeder naar buiten kan op mijn twee top paardjes. Op naar 2011!
Wat een prachtig verhaal zeg, wel erg balen van je eigen lichamelijke klachten, maar je hebt twee prachtige paardjes!!
