Geplaatst 
Ik rijd al zo’n 20 jaar in de vakanties op ’t Ponyhof in Zeeland (strandritten en af en toe les), en 12 1/2 jaar geleden kwam Cindy daar. Ik liep op een dag de wei in, en een vosje kwam vrolijk naar me toe. Het was bepaald geen liefde op het eerste gezicht van mijn kant, ik vond haar véél te klein. Toen ze voor een les, 3 weken later, als enige pony nog vrij was ben ik er, met frisse tegenzin, toch maar opgestapt. En wat was ze geweldig
. Ze kon precies 3 dingen: linksaf en sneller, rechtsaf en sneller, en rechtdoor en sneller - zeker met slecht weer zat er absoluut geen rem op. Hárd, dat kon ze. Plat door de bocht, schrikken, 180 graden draaien – Cindy draaide er haar hoefjes niet voor om. Dressuur vond ze moeilijk, en buiten wilde ze niet achter een ander lopen, maar ook niet voorop. ’t was racen, dribbelen of staken, en ze dreef me vaak tot wanhoop. In die eerste paar jaren ben ik meer dan eens huilend afgestapt als ze weer eens alleen maar in kleine voltes om X leek te kunnen racen. En toch ... het kwam niet in me op om op een ander te rijden. Geen enkel paard was zo leuk als Cindy.Na een paar jaar begon Cindy d’r wilde haren kwijt te raken, en ik leerde haar steeds beter te begrijpen. We reden voorop bij buitenritten (al bleef achteraan een stuiterfestijn
) en ook in de bak werd ze steeds braver. Ze ging zelfs in de beginnerslessen meelopen. Dat deed ze zo netjes dat ik haar als enige niet-beginner nog in de bak reed. Ze luisterde zelfs zo goed dat ik 2 jaar geleden begon met bitloos rijden, en later zelfs helemaal zonder hoofdstel of zadel – iets wat ik 12 jaar geleden nooit had durven dromen, ik had immers geen zelfmoordplannen. Ze kwam naar me toe op de wei, terwijl ze voor anderen vaak wegliep. Ze leerde kusjes geven voor een snoepje, en wist precies waar ik de appels bewaarde. Ik deed mee aan ponykampen – natuurlijk op ‘mijn’ meisje, ik reed eigenlijk nooit meer op een ander – later ook als leiding. 
Hoe ze het ook probeerden, ik reed op Cindy, of ik reed niet. Wedstrijden ben ik maar snel mee opgehouden – ze nam tijdens de proef mijn zenuwen over waardoor ze nauwelijks meer te rijden was. Tijdens het losrijden ging het nog best goed (voor een beginnerspony die dressuur niet leuk vindt dan):
Maar onze grote passie waren toch de strandritten met ons tweetjes. Heerlijk ’s ochtends vroeg naar een leeg strand lekker uitwaaien. Cindy bleek daar geweldig geschikt voor, al kon ik haar af en toe wel onder een duin begraven. Typisch Cindy was om niet te schrikken van enge dingen (paarse dubbeldekker? nou en? daar loop je zo dicht langs dat je mens haar been stoot), en om om kleine dingen juist drie meter de lucht in te springen (plastic zakjes zijn levensgevaarlijk, zelfs op tien meter afstand
). Maar meestal was ze fantastisch. Hier en daar een galopje, en grote stukken aan een lang teugeltje samen genieten van wind, water en meeuwen. In september 2009 de allerfijnste rit ooit gemaakt: 4 uur lang over het strand gezworven en door kreekjes gespetterd met een pony die het zichtbaar prachtig vond.Dat ging dan ongeveer zo:
Filmpje te paard op het strand
En in de duinen
Afgelopen lente kwam aan alle pret helaas een einde. ’s winters kan ik niet naar Zeeland – van waar ik woon is het zo’n 4 uur met het openbaar vervoer, dus pas toen de camping weer openging kon ik weer naar mijn meisje. En ik kreeg vreselijk nieuws te horen: Cindy had de hele winter slecht gelopen: niet kreupel maar ook niet goed. Conclusie: artrose, vooral in haar achterbenen. Ze kon niet meer bereden worden. Mijn lieve, lieve dametje moest weg. Mijn dappere vrouwtje, mijn knappe tutje, mijn eigenwijze mutsje, mijn allerliefste vriendinnetje zou in september gaan hemelen.
Nou, mooi niet dus. Zolang als ze nog zonder pijn op de wei kan lopen, wat kan het mij dan schelen dat ik niet kan rijden? Wat kan het mij nou schelen dat ik een pony koop die niets meer kan en niet meer lang meegaat, als die pony de liefste, leukste, mooiste, geweldigste pony ooit is? Dus op 30 juni werd Cindy ex-manegepony, en begon ze aan een nieuwe carrière. Voor haar nieuwe baan moest ze wel verhuizen, en wat een stress heb ik daarom gehad. Cindy heeft altijd een hekel aan nieuwe dingen gehad – het duurde maanden voordat ze in de nieuwe binnenbak te rijden was. En nu zou ze na 12 jaar op een nieuwe stal komen, zonder haar bekende vriendjes. Wat als ze niet kon wennen? Wat als de kudde haar niet zou accepteren? Ze moest zo’n 2,5 uur op de trailer. Wat als haar benen dat niet aankonden? Wat als ze het pertinent zou vertikken om die trailer op te gaan? Cindy bleek gelukkig nog steeds typisch Cindy: als ik denk dat het eng is, vindt mevrouw er niets aan – ze wandelde aan een lang touwtje zó de trailer in. En toen ging ze op weg, van Zeeland naar Brabant, naar een pensionstalling speciaal voor oude en geblesseerde paarden bij mij in de buurt: Klavertje 4.
Eerst overdag op de wei, en achter een draadje kennismaken met de andere bewoners, héél spannend allemaal:
En nu, 4 maanden later ...
Nu staat ze 24/7 buiten en is ze volledig in de groep opgenomen. Ze heeft een speciaal vriendinnetje, Roxy, die haar tegen alle andere paarden beschermt. En het allermooiste: ze heeft geen last meer van haar artrose. Ze loopt niet als een gezond paard, en ik zal er nooit meer op rijden, maar ze scheurt uit zichzelf in galop over de wei, dus het houdt haar niet tegen
.Met haar vriendinnetje (Cindy rechts, Roxy links):
Cindy houdt zich ijverig aan haar nieuwe taken
, samen met haar collega's:
En er is genoeg te doen:
Ook 's avonds gaat het werk gewoon door:
Nu is mijn meisje geen strandcrosser en beginnerspony meer, maar een echte grasmaaier en weideprinses (mét bodyguard, want Roxy is nogal jaloers
). Ze begint nu ook te begrijpen dat ze niets meer ‘moet’ en echt pony mag zijn, want ze luistert voor geen meter meer. Ik mag snel en zonder protest appels en snoepjes overhandigen, en als schuurpaal functioneren. Als het eten op is en de jeuk weg wordt ik straal genegeerd, mevrouw lijkt nog het meest op een modderige haarbal op pootjes, en ik? Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als ik ‘r zie.
Niets mooier dan een tevreden paard, toch?
Zou best kunnen, maar ze zijn ook bijna tegelijkertijd aangekomen, en ze hebben in het begin naast elkaar op stal gestaan. Ze lijken idd veel op elkaar, m'n moeder weet niet welke van de 2 nou Cindy is 
