
Het is zo leuk om in je oranje tshirt rond te banjeren in Lexington (behalve 's avonds, was onder de 10 graden). De Amerikanen vragen allemaal waar je vandaan komt, of willen hun gok bevestigd zien. Andere oranjegekleurden begroet je en eigenlijk volgde er altijd wel een leuk gesprekje. Hoe lang was je er al, wat heb je gezien, waar komen jullie vandaan...
De kur was natuurlijk een geweldige wedstrijd om te zien. De Spanjaard had met zijn geweldige Andalusier het publiek echt op de banken gekregen. En toen kwamen Edward en Totilas het stadion binnen, onder luid boegeroep omdat men het niet eens was met de punten van de voorganger. Het publiek werd echt muisstil. En bleef ook stil, geloof dat niemand uberhaupt durfte te ademen. We waren natuurlijk bevooroordeeld, maar omdat het Amerikaanse publiek alles wat ze leuk vinden ook laten horen begon de twijfel toch toe te slaan. Hij gaat toch wel goed he?
Gelukkig werd dit na het afgroeten goedgemaakt en spraken de punten voor zich. Goud voor Nederland!
Na de prijsuitreiking verzamelde het oranje legioen zich bij de champagne tent op het terrein. Die vloeide al rijkeljk, maar gezien de prijs voor 1 glas en de temperatuur was mn kopje thee erg lekker. Na een halfuurtje gezellig kletsen met medesupporters werd ons wachten beloond en kwam Edward met zijn medaille de feesttent opzoeken.
Na de nodige bedankjes werden er namens de Rabobank nog diverse flessen champagne open getrokken en werd er nog even doorgefeest op al die mooie overwinningen.
Familie Jansen/Grunsven overziet het feestterrein in de stad Lexington.
De hele stad staat vol met paarden die door kunstenaars zijn bewerkt
Dit was slechts een klein stukje van 1 van de vele parkeervelden.
De Master Parelli himself aan het werk
Linda Parelli en haar nieuwe aanwinst Westpoint (v. )
De Spanjaard (ik hoor nu een discussie in de keuken van onze bed en breakfast over dat hij te laag geeindigd is, dus dat wordt leuke discussie

Meneer Visser (eigenaar Totilas) was een gelukkig man
