Geplaatst Begin maart dit jaar besloot ik mijn allerbeste maatje Val te verkopen omdat het rijden niet meer ging. Ik was bang, onzeker, Val deed niets anders dan rennen en schrikken. De lol was ervanaf, ik gaf mezelf de schuld. Na steeds weer rotervaringen stapte ik met een blok in mijn buik op en besloot ik hem te verkopen, ik dacht dat de klik weg was, dat we niet meer de combinatie waren die we zijn geweest.. Ik had zoveel geprobeerd aan lessen (zitles, les op de grond, les van 2 verschillende instructrices) Ik heb daar zo'n pijn van gehad, diep van binnen wetende dat hij beter verdiende dat het gepruts nu van mij op zijn rug.. Uiteindelijk begin april ben ik een onwijs lief iemand tegen gekomen, het leek alsof het zo moest zijn.. Het liep echter helemaal anders, want Val werd afgekeurd tijdens de keuring in Kootwijkerbroek.. De DA was alles behalve positief..
Na 2 lange slopende weken in Utrecht kwam daar de diagnose, Artrose met ernstige vergroeiingen, die bij bepaalde bewegingen zijn complete zenuwstelsel afsloten en hij viel gewoon om.. Er vielen veel puzzelstukjes op hun plaats.. Het was niet zo dat Val en ik geen team meer waren, Val had pijn gehad doordat hij voor mij met rijden wilde doen wat ik wilde.. In de weken dat hij op Utrecht stond is hij bizar snel achteruit gegaan.. Hij is gezien door 3 verschillende artsen, ik heb álle, maar dan ook álle onderzoeken laten doen die maar konden, om een goed en compleet beeld te krijgen... Mijn grote stoere paard was een hoopje ellende, dat met zijn billen tegen de stalmuur aanstond met zijn benen wijd om zichzelf overeind te houden.. 20 april is hij ingeslapen, het is zo bizar snel gegaan, hij had het echt opgegeven.. Het hele verhaal staat in mijn onderschrift..
Ik heb in die weken op de automatische piloot geleeft, ben elke dag naar Utrecht geweest om Val op te zoeken, nieuws te horen en met hem te tutten.. Toen ik hem daar achter moest laten, viel ik onwijs in een gat.. Hij was er niet meer, hij kwam ook niet meer terug
Op stal was alles nog zoals het was, zijn naambordje hing er nog, mijn kast nog vol, het leek alsof hij ieder moment terug kon komen. Ik ben dan ook best veel op stal geweest, in een voor mij fijne omgeging, met datgene van Val om me heen wat ik zo graag had.. Echt behoefte om te rijden had ik niet, maar ik miste wel ontzettend mijn uitlaadklep.. na een lange dienst op het werk, als ik me niet goed voelde, ik mis hem zo..Ik heb gezworen dat ik nooi meer een ander paard wilde, Val was mijn maatje, en als het met hem niet kon hoefde ik ook geen ander paard.. Dat er nu veel puzzelstukjes op zijn plaats zijn gekomen, geeft een stukje rust. Het verdriet om Val is nog heel erg vers, het doet onwijs pijn, elke dag weer.. En toch besloot ik afgelopen dinsdag op de merrie van onze staleigenaresse te stappen.. Deze merrie ken ik al sinds ik daar op stal sta, het is een onwijs lieve merrie.. Nu dit alles met Val gebeurde en gebeurd is, besloot de staleigenaresse om de merrie te verkopen.. Toeval?? Ik geloof niet in toeval..
Het feit bleef wel dat ik er eigenlijk nog niet aan toe was.. het voelde zo ontzettend dubbel.. dit heb ik zo ook naar de staleigenaresse verteld, die me zei dat ik alle tijd kon nemen die ik nodig had.. toen is het heel langzaam en voorzichtig gaan kriebleen, dinsdag heb ik haar van stal gehaald met Val zijn deken om, die was wat te krap geworden na de wasserette en ik had gezegt dat zij die deken voor de merrie kon gebruiken. Dat had ze tot op heden niet gedaan, tot haar eigen deken zo vies en modderig was dat ze maandag wel die van Val omgedaan had.. Dat was bizar..
Vanaf het moment dat ik opstapte voelde het heel vertrouwd. Er gingen zoveel emoties en gevoelens door me heen,
dat vertrouwde had ik met Val al een hele tijd niet meer ervaren
het was moeilijk, dubbel en toch heb ik wel een beetje kunnen genieten.. De dag erop heb ik haar ook gereden, en gisteren had ik les met haar.. Ik merkte, dat ondanks dat alles nog zo vers is en een plekje moet krijgen, ik het fijn vind om weer bezig te zijn. De uitlaadklep die ik zo miste, was daar ineens. Het voelde fijn en tegelijkertijd vreselijk.. Heb veel nagedacht, gesprekken gevoerd en uiteindelijk gisteren na het rijden met de staleigenaresse in gesprek gegaan..
Sinds gisteren heb ik een nieuw paard.. Ze zal nooit, maar dan ook nóóit Val zijn plek innemen.. Val zit voor altijd warm en veilig in mijn hart, en niemand kan dat plekje ooit inpikken. Ik hoop dat dit met Roos een nieuwe vriendschap zal worden, dat ik van haar kan genieten.. Dat zal uiteindelijk ook lukken denk ik, voor nu is alles nog zo ontzettend dubbel..
Toch wil ik jullie met enige trots mijn nieuwe merrie voorstellen..
Roos (op papier Rosanta) is een 12 jarige Jet Set D merie van 1.73m. Ze heeft een hele fijne basis en ik kan ontzettend veel van haar leren. Het 'doel' met haar op dit moment is genieten, lekker rijden en weer genieten.. Meer niet. Wie weet ooit.
Het is nog onwennig, ik heb een behoorlijke poos (sinds begin maart) niet meer gereden. Het zadel wat er hier opligt is voor mij veel te klein (17 inch met extra diepe zit) maar mijn eigen zadel moet nog worden aangepast, het is dus voor tijdelijk.. Mijn houding is om te janken, ik heb mega veel verbeterpunten maar nogmaals, voor nu is het wennen aan elkaar en proberen het eea los te laten en te genieten..
Zo stiekem verschijnt er her en der een glimlachje..
Voorzichtig en nog wat onwennig..
En zowaar een galopje, waarbij ik écht écht op mijn kont moet gaan zitten en me mee moet laten nemen..
Kirsten, bedankt voor het maken van de foto's
. 
