Geplaatst Om even van in het begin te beginnen heb ik mijn paard eind juni op kapaza gezien en ik wou meteen gaan kijken. Ik had al verschillende paardjes gezien bij wie ik wel wou gaan kijken, maar om op het verleden af te gaan was hij gewoon het paard dat ik altijd wou maar dat ik nooit ging kunnen betalen, een brave andalüsier, dus ging ik op m'n gevoel en daarop af om hem eruit te pikken. Hij werd beschreven als braaf en lief zowel met rijden als in de omgang maar wel met wat pit.
Toen ik ging ... in feite was hij zoals hij beschreven was, maar toch had ik het niet verwacht.
Ik ben heeel brave paarden gewoon,, meestal nogal lui en heeuuul rustig,, de pittigere ken ik door en door omdat ik ze zelf beleerd of zo goed als volledig beleerd heb. Bij een 'nieuw' paard ben ik meestal nogal onzeker en door wat hij was werd ik nogal uit mijn lood geslagen. Hij was nogal zenuwachtig, heel begrijpelijk aangezien hij pas een maand geleden uit spanje geïmporteerd is daardoor 36 uur zonder eten, drinken of bescherming op de vrachtwagen heeft doorgebracht en tussen de andere zenuwachtige paarden stond, waarvan er steeds kwamen en gingen, maar toch braaf en lief. (Doordat ik zo onzeker was probeerde hij wel over me heen te lopen, wat half lukte voor ik hem terug kreeg, ben ik effe blij dat hij een braverd is anders had ik er waarschijnlijk een honderd meter achter gehangen voor ik 'm terug had.) In de omgang was ik wel tevreden over hem. Met rijden was ik nog onzekerder dan ernaast, geen probleem in stap, maar veel te snel naar mijn gevoel zei de handelaar dat ik eens een drafje moest proberen. Heb ik na nog een rondje stappen gedaan en het ging meteen al mis. Hij overreageerde op z'n bit, dus als ik 'm terug probeerde te nemen zoals ik dat bij m'n verzorgfjordmerrie doe ging ie alleen maar sneller en over in een snelle galop, werd ik strenger ging ie protesteren tot steigeren toe. Ik vond gewoon zijn knopjes niet! Het stuur werkte nog wel, maar door mijn onzekerheid was m'n vertrouwen in hem helemaal weg. Ik ben er toen even af gegaan, de vriendin van de eigenaar heeft er even op gereden en me wat tips gegeven en mijn hemel, ben ik blij dat ik er toen weer op ben gegaan. Het ging daarna goed, maar je kan wel begrijpen dat vertrouwen in een nieuw paard dat onder nul was gezakt niet zomaar weer even boven de 50% uit stijgt.
Ik moest de volgende dag laten weten of ik 'm kocht of niet, nadat we afgesproken hadden dat ik een aanbetaling ging doen, daar op 'm ging leren rijden en vertrouwen in 'm leren krijgen en 'm dan pas mee te nemen of te beslissen 'm toch niet te kopen als het niet lukte. Zij gingen 'm brengen, de prijs was 250 euries gezakt en ik kreeg er alle nodige dekens en een hoofdstel bij.
De volgende dag gebeld en gemeld dat ik de aanbetaling ging doen. Naar daar gegaan, cash betaald en koopcontract opgemaakt waarin dus ook stond dat ie pas kwam als ik met 'm overweg kon en nadat ik op reis was geweest (ik vertrok een paar dagen later al voor twee weken).
Nadat ik op reis was geweest ging ik afgelopen vrijdag terug om op 'm te rijden. Toen ik aankwam en nog enkele vragen enzo stelde merkte ik meteen al dat (verder niet zo heel belangrijke zaken) ik andere dingen hoorde dan ik eerder had gehoord (hij zou eerst geen, dan wel hoefijzers gehad hebben, hij zou wél en geen winterdeken echt nódig hebben in de winter vanwege zijn eerste winter hier ...). De vriendin van de handelaar reed eerst op 'm en daarna ik. Het ging goed en ik kreeg steeds meer vertrouwen in 'm, maar was nog steeds helemaal niet zeker over hem. Achteraf vroegen ze of het goed ging en of ik nog schrik had om op 'm te kruipen (na z'n gigasteiger had ik dat wel), ik had niks door en zei ja en nee omdat dat ook zo was, alleen wou dat nog niet zeggen dat ik genoeg vertrouwen in hem had om te zeggen 'ja dit is hem, breng hem maar'. Ik had nog geen stalling. Toen ik aan het rijden was hebben zij achter mijn rug voor mij een weide gezocht in de buurt en die geregeld en ze hebben hem meteen gebracht. Ik voelde me helemaal overdonderd en kon eigenlijk niet protesteren (niet dat ik daar op die moment aan dacht), ik had zelf gezegd dat het rijden lukte en ik was al op reis geweest. Ze gaven me een zweetdeken en twee wollen dekens mee (geen regendeken of winterdeken, maar het stond helaas niet in het contract dat ik zijn dekens erbij kreeg, dus mag in principe al blij zijn dattie zich aan de afspraak heeft gehouden om er enkele en een hoofdstel met bit mee te geven) en een halfuurtje later stond ie in de van.
Eerst heb ik hem een dagje bij mijn verzorgpaarden gezet omdat hij bij de stalling die zij geregeld hadden pas 's avonds terecht kon. Later hadden we gebeld, bleek dat het niet doorging omdat de plaats al aan iemand anders was beloofd.
Uiteindelijk is hij daar toch terecht gekomen omdat de eigenaar van die weide/stalling een oplossing gezocht heeft voor die andere persoon om mij uit de brand te helpen. Voor mij was het niet handig omdat het nogal ver is per fiets en ie staat er alleen (er mag geen ander paard of andere pony bij).
Hem daar gezet, heel zenuwachtig maar in orde. Later die dag ging ik terug, hij was héél aanhankelijk. Té aanhankelijk. Toen ik van de weide af wou gaan liep hij door de eerste schrikdraad los door (stond geen elektriciteit op omdat de batterij er nog niet stond (staat er nog steeds niet maar hij blijft er wel achter) en probeerde door de echte draad (4 ijzerdraden boven elkaar, ook zonder elektriciteit aan een stevig paaltje dat met haakjes en een ketting met slot vasthangt) ook door te breken, enkel om niet alleen gelaten te worden. Ik ben huilend naar de eigenaars van de wei toegereden, gemeld dat ik 'm daar niet alleen wou laten staan (toen hij de dag ervoor bij de andere paarden stond keek hij enkel eens op als hij je zag en volgde je nauwelijks een paar pasjes van de andere paarden weg voor naar ze terug te keren) en ze zijn met mij naar de wei teruggegaan. Ie stond alweer rustig in de wei en kwam kalm afgestapt toen ie ons zag.
Ik heb besloten om hem daar tot eind augustus te laten staan omdat hij genoeg verhuisd is geweest de afgelopen maand, maar ik heb een weide gezocht aan het einde van m'n straat waar hij vanaf september kan staan, waar hij af en toe gezelschap krijgt van een oudere merrie en 'm in de winter niet ver ervandaan in pension te zetten.
Doordat hij alleen staat word onze band natuurlijk alleen maar sterker als ik bij hem ben, maar ik word nog steeds verschrikkelijk onzeker bij elke stap die ie verkeerd zet. Ik heb 'm tot nu toe gelongeerd en met 'm gaan wandelen, 2x met 'm midden op de steenweg gestaan omdat hij schrik had van een bordje of een brievenbus langs de kant,, van verkeer heeft die niet-verkeersmakke mafkees natuurlijk geen schrik (ik gok dat hij langs een drukke weg heeft gestaan in Spanje,, want waar hij nu staat kan hij wel verkeer zien maar niet veel en tussen de steenweg en zijn wei zit 1 huis (hij hoort het verkeer dus wel, maar ziet't niet) helaas moet ik dus wel een stukje steenweg doen om te kunnen wandelen) maar dit gaat steeds beter (longeren gaat goed, hij dierf wel eens ongevraagd omdraaien... , bij het wandelen gaat hij sneller langs enge dingen, blijftie beter op z'n plek, luistert ie steeds beter. Ik heb nog steeds niet het gevoel dat IK altijd de controle heb waardoor ik dus ook af en toe het gevoel heb dat ik 'm niet kan vertrouwen als er iets gebeurd en ie gewoon over me heen kan walsen. Daardoor weet ik ook niet of ik hem nu iets leer en of we vooruit gaan of dat hij gewoon aan het wennen is aan z'n omgeving en minder zenuwachtig wordt waardoor hij de manieren die hij in spanje heeft geleerd nu toepast omdat hij kalmer is (In het eerste geval groeien we naar elkaar toe en maak ik mijn plaats duidelijk en in het tweede blijven we 2 en wordt hij gewoon weer zichzelf, waardoor ik 'm nog steeds niet kan vertrouwen en hij m'n plaats niet kent).
Aan rijden heb ik me nog niet gewaagd en ik twijfel nog steeds of ik wel de goede keuze heb gemaakt om 'm te kopen. Mijn gevoel is nogal tegenstrijdig, langs de ene kant heb ik het gevoel dat we een geweldig team gaan worden met de tijd, langs de andere kant zit ik nog steeds met die onzekerheid, vergroot door het feit dat hij nu echt van MIJ is en van niemand anders en ik weetikveelwatallemaal moet doen om 'm te kunnen verzorgen en het geld bij elkaar te krijgen.
Sorry voor het lange verhaal
je moet het van mij heus niet helemaal lezen als je niet wil hoor 
ik schrijf voor mezelf 
hij was het eerste paardje dat ik ging proberen en heb 'm meteen gekocht, dus wie zal me zeggen of een van de anderen me niet beter was bevallen?
dat zal hij toch moeten leren met mij in de buurt 
maar ik heb het gevoel dat de tijd dat ik niet bij hem ben gewoon veel te traag gaat omdat ik wil verder gaan om te weten waar ik aan toe ben. Heb ik bij m'n verzorgpony ook wel als het eens een dagje minder ging.
. 
hij heeft vroeger altijd bij andere paarden gestaan en is pas vorige maand gecastreerd (hij is 9) dus moet ik maar gaan wachten tot ie flipt al ie een ander paard ziet ofzo? Nee sorry,, maar dat volg ik niet.