Geplaatst Ruim 2 jaar na ons laatste ‘rij-topic’ en alweer bijna 2 jaar na het ongeluk, zijn we er dan eindelijk weer aan toe.
Dit gegeven heeft natuurlijk enige uitleg nodig....
Floor is 20 mei 2007 in de wei aangereden door een quad, waar zij een zware blessure aan haar rechterachterbeen aan over heeft gehouden. Na veel getob en het aflopen van meerdere dierenartsen ging het de afgelopen 2 jaar met lange, diepe dalen en af en toe een paar weekjes een zwakke top. Floor liep eigenlijk altijd niet helemaal goed en we zaten echt samen in een zware dip. Op de momenten dat Floor eindelijk wat beter liep, durfde ik niet meer. Ik bleef steeds langer wachten met opstappen, omdat elke keer als ik er 4 of 5 keer op had gezeten Floor weer niet goed meer liep. En als ze dan even goed liep, liepen we nog tegen zoveel andere problemen aan. Floor was buiten zo ontzettend bang geworden voor alles wat bewoog. Zo zijn we 2 jaar lang bezig geweest en ik durfde eigenlijk niet meer te hopen op een betere tijd. Voor het hele verhaal over het ongeluk kan je kijken in mijn profiel of me een pb sturen.
Maar nu durf ik toch langzaam en heel stiekem en voorzichtig een klein beetje vooruit te kijken. Al vanaf het moment dat ik van stal ben veranderd ging Floor vooruit in haar gedrag, ze was niet meer zo afgesloten en chagrijnig. Ze werd buiten rustiger en kon zelfs weer op de wei (ver van de weg). Dit was voor mij natuurlijk al fantastisch om te zien. Ik heb momenten gehad dat ik dacht nooit meer wat met mijn paard te kunnen, en nu kon ik eigenlijk alles weer (behalve rijden, maarja wat maakt dat dan nog uit). Ik genoot ervan om mijn paard eindelijk weer een beetje vrolijk en opgewekt te zien en wilde dit niet verpesten door te gaan rijden.
Gelukkig hebben de mensen op stal me er echt doorheen gesleept. En hoe moeilijk ik het ook nog steeds vind, ben ik daar wel blij om. Ieder stapje waar een ander niet eens bij nadenkt, is voor mij een mijlpaal om bij stil te staan.
De eerste keer longeren… De eerste keer longeren met hoofdstel… De eerste keer longeren met zadel… De eerste keer erop zitten met uitstappen na het longeren… De eerste drafpasjes… De eerste galopsprong…. De eerste keer aanspringen zonder bok… De eerste keer buiten aan de longeerlijn stappen… De eerste keer los buiten stappen… De eerste keer buiten draven… De eerste keer buiten galopperen… De eerste keer binnen erop zonder te longeren…
En dan nu; De eerste keer buiten erop zonder te longeren…
Hier hebben weken tussen gezeten waarin ik de volgende stap niet durfde te nemen. En dat zit dan ook niet eens alleen in deze stappen, maar ook in nog veel belachelijkere dingen, zoals dat ik eerst mijn cap niet op durfde te zetten. Heel raar, maar ik had het idee dat zolang ik zonder cap erop zat het eigenlijk niet telde. Ik reed voor het ongeluk altijd met cap. Dus zolang ik nog geen cap op had, kon je het geen rijden noemen en zou het dus misschien wel goed blijven gaan. Uiteindelijk heb ik mijn cap op moeten zetten van mezelf toen ik voor het eerst buiten erop ging, omdat ik wist hoe bang ze kon reageren en ik van mezelf wist dat ik dat niet uit zou kunnen zitten. En nu is het volgende dat ik geen laarzen aan durf te trekken omdat het dan toch weer serieuzer rijden wordt dan met schoenen aan. Deze gekke stap heb ik nog niet gezet, zoals je op de foto’s hieronder zult zien. Ik weet dat het nergens op slaat, maar het is voor mij nog te veel.
Zoals jullie na dit stuk misschien wel begrijpen ben ik er ontzettend trots op dat het weer zo goed gaat met mijn toppertje! Ik heb dit gewoon echt niet durven dromen en zou aan de ene kant wel van de daken willen schreeuwen dat mijn topper zo braaf is tijdens het rijden in de buitenbak. Ik zou deze foto’s, waar ik zo blij mee ben, wel aan iedereen willen laten zien.
Maar aan de andere kant durf ik het niet. Mensen kunnen zo keihard zijn en dat kan ik op dit moment absoluut niet gebruiken! Ik weet dat het nog lang niet zo goed is als het kan zijn en dat er nog genoeg te verbeteren is.
Zo moet ik zelf echt rechterop gaan zitten, mijn hakken uitdrukken en mijn benen lang houden.
Mijn linkerhand moet ik rechtop houden en mijn ellebogen langs mijn lichaam houden, want nu draai ik mijn hele arm uit, waardoor ik soms te veel vasthoud.
Eigenlijk moeten mijn teugels korter, waardoor ik mijn hand wat meer voor mijn zadel kan houden.
Ook moet ik meer voor me uit kijken en niet naar mijn mooie paardje blijven staren.
En in galop moet ik meer op mijn kont blijven zitten. Helaas ben ik door alle omstandigheden de afgelopen 1,5 tot 2 jaar flink wat aangekomen waardoor ik op dit moment niet heel goed op mijn zadel lijk te zitten. Maar ik ben van plan om daar weer verandering in te brengen. Nu het met Floor wat beter gaat, voel ik me ook wat beter, al zit ik nog steeds met de rechtszaak in mijn maag (letterlijk en figuurlijk als je het zo bekijkt). Ik ga dus niks aan mijn zadel doen, mijn zadel ligt goed op Floor en ik zit er fijn op.
Nog genoeg wat beter kan dus. Maar ik weet ook hoe het geweest is; de momenten dat ik van verdriet niet eens meer naar mijn paard kon kijken omdat we niks meer samen konden. En als ik dan nu deze foto’s zie, durf ik weer een klein beetje te hopen dat we er samen ooit wel uitkomen.
Eerst natuurlijk rustig instappen.
Een fijn drafje. (jammer dat de foto niet helemaal recht genomen is)
Een van de mooiste foto's...
Floor had er zin in... voetjes van de vloer. (ook weer jammer dat de foto niet recht genomen is)
Deze vind ik zo mooi om te zien, kijk dat koppie nou toch! Wauw!
De aardige buurvrouw moest zonodig keihard met de auto aan komen racen terwijl ze zag dat ik buiten aan het rijden was,
en knalde keihard de deur dicht. Floor schrok hiervan en werd even heel erg hyper. Dus even stappen tot de rust weer een beetje terug was. Hier begint ze weer een beetje te ontspannen.
Weer helemaal op mij gericht, zo'n mooi koppie, daar blijf je toch naar kijken...
Mooi om te zien dat ze toch nog zo lekker kan bewegen.
En voor mij de mooiste; wat ben ik trots op mijn meisje!'
Tips zijn zeker welkom. Maar houdt het aub een beetje vriendelijk (en lees eerst even bovenstaande uitleg).
Ik ben al lang blij dat ik er weer op zit en we de buitenbak rond kunnen komen.
Natuurlijk is er nog genoeg te verbeteren en daar sta ik ook absoluut voor open.
Maar ik heb zo lang gedacht dat het hier niet meer van zou komen, dat het niet allemaal tegelijk weer goed kan gaan.
Dus wij gaan gewoon rustig, stapje voor stapje, verder en hopelijk kunnen we langzaam weer naar de toekomst gaan kijken.
