
Voor mij is het heel normaal om vrijwilliger te zijn, ik doe het al zo ongeveer de helft van mijn leven.
Het is geweldig om samen met andere mensen (in dit geval gehandicapten) het geluk wat paarden je kunnen geven te ervaren.
Zoals Thesserd ook al zegt, het is moeilijk goede paarden te vinden voor de manege.
Zo hadden wij een keer een nieuw paard gekocht, ik had een advertentie hier op bokt gezien en het leek mij een geschikt paard. Een noriker van 5 jaar. Daar wezen kijken, ik heb een testritje gemaakt en iemand anders heeft heel veel lawaai gemaakt om te kijken of het paard er van onder de indruk zou zijn.
Alles leek helemaal goed, wij hadden er vertrouwen in, dus paard meegenomen. Ze wou absoluut niet in de trailer wat uiteindelijk wel gelukt is. Onderweg was het een groot drama, meerdere keren op de vluchtstrook moeten stoppen en ze was 2 keer over de stang heen gegaan met haar benen.
Helemaal gestresst kwam ze uit de trailer, en je kan je misschien voorstellen, zo'n noriker is vreselijk sterk. Ze was niet te houden.
Uiteindelijk blijkt het een super paard te zijn voor ons. Kinderen van 10 rijden zonder begeleiding op haar rond. Het is zelfs eens gebeurd dat een ruiter een epileptische aanval kreeg op haar. Ze heeft geen stap verzet tot de ruiter veilig op de grond stond. Geweldig
