Geplaatst Dat paard kan zo voor zich uit staren en zijn verhaal vertellen.... Zo goed aangeven wat hij fijn vind, waar hij pijn heeft... Of hij van iets geniet of juist niet.
De wanhoop in zijn ogen toen ik zondag verdrietig naast hem in het stro zat met de serieuze overweging om hem te laten gaan.... Elke keer weer knokt hij zich zo hard terug, bloeit hij weer op en zet letterlijk zijn beste beentje voor.
Elke dag beoordeel ik hem aan de hand in stap en draf, en op het moment dat ik denk dat hij een stap onzuiver zet gooit hij zijn hoofd opzij in mijn richting en zie ik hem gewoon denken "Oke, ik moet mijn voet rustig plaatsen... netjes lopen, netjes lopen" Hij wil zo graag laten zien dat hij echt nog de moeite waard is.
Lagune is echt mijn pennymeisjesverhaal aan het worden...
Bijna elke dag maken we samen iets bijzonders mee, en langzamerhand brengt hij veel diepere aspecten van het leven in mij los. Dit hele gebeuren zet me aan het denken, de reden waarom ik toch in hemelsnaam aan zo'n project als dit ben begonnen... Waarom ik hier mijn prioriteiten neerleg.... Wat ik er precies mee wil bereiken.... Of het een reden heeft dat dit paard out of the blue weer op mijn pad is gekomen... Waarom ik zo handel volgens mijn intuitie... Het voelt alsof ik hier een soort levensles uit moet trekken... En dat voor een altijd zo nuchter persoon als ik. Enkele jaren geleden heb ik in 2003 een vosruin verkocht, ik was toen net 14 jaar oud en had een erg slecht gevoel over de verkoop.... Volgens mijn moeder en broer moest ik het laten rusten, en dus regelde ik stiekem vervoer om bij de stal aan wie hij verkocht was te gaan kijken... Maar ik durfde niet, ookal zij mijn intuitie dat ik het paard op moest halen... Twee weken later ging mijn moeder alsnog alleen kijken en ontdekte we dat de vosruin inderdaad in een héél slecht handelscircuit was beland. Elke dag denk ik aan die vosruin, en elke dag heb ik spijt als haren op mijn hoofd...
Toen de vorige eigenaren van Lagune belde, en ik maar niet wist waar ik goed aan zou doen... twijfelde... was het dan ook zo ironisch dat mijn man zei: "Lieverd onthoud één ding, spijt is onbetaalbaar".... Tot op de dag van vandaag ben ik zó ontzettend gelukkig met de keuze die ik heb gemaakt om Lagune van de slacht te kunnen 'redden'. Want ookal vraag ik me bijna dagelijks af wáárom ik er in hemelsnaam voor heb gekozen (de conclusie is eigenlijk puur de levensvreugde van Lagune zelf, pur sang), toch weet ik gewoon 100% zeker dat hij zich bewust is van de extra tijd die hem is gegeven. Het is heerlijk om te zien dat hij weer zo opbloeit en zo hard WIL werken aan zijn herstel.... En tegelijkertijd zo slopend en teleurstellend als we mindere dagen hebben. Ik hoop met héél mijn hard, en met alles wat ik heb dat hij nog wat maandjes 'gewoon' Lagune mag zijn. Dat het hem gegund is.... En dat hij uiteindelijk een voorbeeld mogen zijn voor in ieder geval een paar anderen.
) en leg ik losse nooddekens op om hem warm te maken. Ik hoop toch zó dat die weersvoorspellingen met -10 graden complete kul zijn.... 
Tevens vanavond maar even proberen of Lagune misschien de deken-hals van Moreno past (Moreno heeft 0,0 moeite met zichzelf warm houden en staat al weken zonder halsdeken) want dat zal zonder twijfel ook al behoorlijk schelen...
