Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-10 15:52

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-10 15:52

Inderdaad, tijd geven. Maar aan de andere kant wil ik ook weer bezig zijn, ergens mijn hart en ziel in leggen, maar dat kon ik alleen met paardrijden en voor Bart zorgen.
Want wat is karate nou vs paardrijden

niks toch?

**Geplaatst**: 30-08-10 15:56

Re: Dit is dan het einde voor mijn paard

Geplaatst: 30-08-10 15:56

Laat ik nou beide gedaan hebben... en inderdaad.

Je kunt het misschien allebei doen, of alleen paardrijden, maar alleen karate... dan mist er toch iets. :(:)

**Geplaatst**: 30-08-10 18:37

Geplaatst: 30-08-10 18:37

Anouk

Bij mij is het over een maand een jaar geleden. Mis mijn Candy ook nog steeds. Mijn nieuwe paard is best leuk, maar niet zo leuk als haar. Met Candy kon ik alles en Candy deed ook alles speciaal voor mij. Dat gevoel is helemaal weg en ik snap best hoe jij je voelt.

Er komen nog genoeg moeilijke momenten. Candy is vertrokken op de verjaardag van mijn moeder (handuuuugggg). Op zich is dat al beladen genoeg, tot iemand opmerkte: nou kan je elk jaar je ellende met champagne verdrinken. Ik kan erom janken en lachen tegelijkertijd, zo dubbel was dat gevoel.

Om een stom voorbeeldje te geven: ik mag nu niet rijden, blessure, zat me te vervelen en struinde facebook af, vond ik bij een stalgenoot foto' s van mijn Candy die ik nog nooit had gezien (was vriendin bijrijdster). De schok die er door je heen gaat toen ze opeens vrolijk op mij scherm stond!
Dit zijn ze (met ons mini-hengstje)
Afbeelding

**Geplaatst**: 30-08-10 19:00

Geplaatst: 30-08-10 19:00

Ik weet precies hoe je je voelt nu. Een week geleden is onze Kim weggegaan, en 's avonds heb ik op het paard van iemand anders gereden om ergens voor te oefenen. Vreemd genoeg miste ik ineens het rijden met Jamie ontzettend, die in oktober al/pas een jaar geleden weggegaan is... Gewoon niks aantrekken van wat anderen zeggen, want die weten niet hoe het voelt, en zeker niet hoe het voor jou voelt.

**Geplaatst**: 30-08-10 19:30

Geplaatst: 30-08-10 19:30

Anouk;

Voor anderen is het inderdaad Al een maand geleden, ze kunnen niet voelen dat het voor PAS een maand is...

**Geplaatst**: 30-08-10 20:13

Re: Dit is dan het einde voor mijn paard

Geplaatst: 30-08-10 20:13

wat is een maand nou.. 1 maand.
32 dagen, maar 32 daagjes waarin jij constant denkt aan jou Bart.

Het is onmogelijk om te zeggen, maar het is al een maand geleden.
Dat kan nu niet, dat kan morgen niet en over een jaar ook niet.

En dat hoeft ook niet, neem echt je tijd om te proberen het ergens een plekje te geven. En geloof me, dat kan lang, heel lang duren.

Ik denk wel dat een evtuele nieuwe sport of hobby wel iets zou kunnen helpen.

Maar meis, geef vooral niet op en probeer je niet te veel aan te trekkken van mensen met zulke domme opmerkingen.
Ze weten niet waarover ze praten..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-09-10 21:11

Geplaatst door de TopicStarter : 02-09-10 21:11

Het eerste weekje school zit er nu op, en het gaat niet van een leien dakje. In het begin was er wel sympathie bij m'n klasgenoten, maar ze beginnen zich te ergeren aan het feit dat ik niet vrolijk meedoe als ze in de pauze in een overvolle aula gaan zitten waar ik even niet tegen kan, of dat ik met m'n gedachten totaal ergens anders ben.

Vandaag ben ik huilend de klas uit gelopen, van het ene op het andere moment kwamen plotseling allerlei herinneringen omhoog en kwam de realisatie weer op dat ik nooit meer na school even bij hem langs zou gaan om even af te koelen en bij te komen van school (ik kan slecht tegen zoveel mensen om mij heen)
Ik heb drie kwartier in de kelder van de school zitten huilen voordat ik wat kalmer werd, en besloot mijn spullen te pakken en naar huis te gaan. Ik stond op het punt weer te gaan huilen, dus ik liep de klas uit. Hoorde ik nog net een sarcastische 'doei, fijn dat je ook even doei terug zegt.' achter me.

Ik hoorde van een klasgenootje die iets meer begrip heeft voor me, of geduld, dat mijn klasgenootjes vinden dat ik overdreven reageer, en dat ik normaal moet blijven doen. Dat ik heus wel even doei kan zeggen en dat ik niet naar huis hoef alleen maar omdat ik een beetje verdriet heb.

Nou, dat vernaggeld je zin in school finaal, als je weet dat je klasgenoten zo over je denken terwijl je het gevoel hebt dat je hart uit je borstkast word gerukt van verdriet. Ik vind het heel erg sneu dat ze zo denken, en dat ze niet een na willen denken over het feit dat ik het misschien heel moeilijk heb, maar alleen denken aan het feit dat ik geen 'doei' terug zeg.
Waarom niet?
Nou, misschien omdat m'n keel dichtgeknepen zat van verdriet en ik hyperventileerde door de tranen heen. :roll:

**Geplaatst**: 02-09-10 21:48

Geplaatst: 02-09-10 21:48

Ken dat gevoel helemaal, dat niemand je begrijpt of wil begrijpen, en dat iedereen je open verdriet maar storend vind. Waardoor ze menen recht te hebben op botte reacties en als je daar kwaad om wordt, ben je nog hysterisch ook.

Ik moet je toch aanraden om gewoon te rouwen op jouw tempo, anders wreekt zich dat later. Heb je geen mentor die je hier in kan helpen naar de klas toe? Zitten er verder in je klas geen mensen met dieren?

**Geplaatst**: 03-09-10 08:31

Re: Dit is dan het einde voor mijn paard

Geplaatst: 03-09-10 08:31

Kan me altijd erg boos maken over het inlevingsvermogen van een ander, dat soms tot het vriespunt daalt.

Net als wat foxy zegt, toch je tijd nemen.

En als er klasgenoten zo reageren, zijn het zeker geen vrienden en al helemaal niet mensen die het waard zijn om uberhaubt over ze na te denken. Laat ze maar lekker in hun eigen sop gaar koken.

Sterkte meissie!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-09-10 10:37

Geplaatst door de TopicStarter : 03-09-10 10:37

Ja, ze hebben katten, en eentje heeft een hond. Maar ze zouden nooooit zo doen, ze zouden er veeeel sneller overheen zijn. Want katten en honden zijn toch anders. Alsof ik er snel overheen wíl zijn, alsof ik huilend de klas uit wil lopen met m'n 21 jaar, alsof ik mijn best wíl doen op school. Maar het feit is gewoon dat ik psychisch op het moment aan gruzelementen lig (je moet me nou eens in een onverwachte situatie gooien, kun je lachen) en dan hoop je gewoon dat je je veilig kan voelen in een groep, maar dat valt tegen.

Maarja, dan zit in je zo'n klas waarin je gewoon voelt dat ze zich aan je ergeren, en dan weet je ook echt niet waar je zitten moet

**Geplaatst**: 03-09-10 12:07

Geplaatst: 03-09-10 12:07

Roane schreef:
Ja, ze hebben katten, en eentje heeft een hond. Maar ze zouden nooooit zo doen, ze zouden er veeeel sneller overheen zijn. Want katten en honden zijn toch anders. Alsof ik er snel overheen wíl zijn, alsof ik huilend de klas uit wil lopen met m'n 21 jaar, alsof ik mijn best wíl doen op school. Maar het feit is gewoon dat ik psychisch op het moment aan gruzelementen lig (je moet me nou eens in een onverwachte situatie gooien, kun je lachen) en dan hoop je gewoon dat je je veilig kan voelen in een groep, maar dat valt tegen.

Maarja, dan zit in je zo'n klas waarin je gewoon voelt dat ze zich aan je ergeren, en dan weet je ook echt niet waar je zitten moet

Mensen zijn rare wezens

het was JOUW paard en het is JOUW verdriet, kunnen ze daar niet tegen of hebben ze daar moeite mee jammer dan!
Jij weet hoe het voelt.....mensen denken als snel ach wat een gezeur....niks van aantrekken hoor!
Jou verdriet mag er zijn, ik weet hoeveel pijn dat doet, en hoe de herrinneringen uit het niets in je hoofd schieten en dan komt het weer...
Gewoon laten gaan, ik word zo boos om dat soort mensen! Het is toch van de zotte dat een ander voor jou mag bepalen hoeveel en wanneer waar jij er verdriet van hebt!
Maar weet je sta er boven als je dat kunt het zegt meer over hun dan over jou!
Heel veel sterkte en verdriet heb je niet in de hand, jou paardje zit in jou hart, dit verdriet heb je echt niet in de hand.
En daar is niks mis mee!

Van mij een dikke knuffel!

**Geplaatst**: 03-09-10 13:54

Geplaatst: 03-09-10 13:54

Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 03-09-10 15:42

Geplaatst: 03-09-10 15:42

Roane schreef:
Ja, ze hebben katten, en eentje heeft een hond. Maar ze zouden nooooit zo doen, ze zouden er veeeel sneller overheen zijn. Want katten en honden zijn toch anders. Alsof ik er snel overheen wíl zijn, alsof ik huilend de klas uit wil lopen met m'n 21 jaar, alsof ik mijn best wíl doen op school. Maar het feit is gewoon dat ik psychisch op het moment aan gruzelementen lig (je moet me nou eens in een onverwachte situatie gooien, kun je lachen) en dan hoop je gewoon dat je je veilig kan voelen in een groep, maar dat valt tegen.

Maarja, dan zit in je zo'n klas waarin je gewoon voelt dat ze zich aan je ergeren, en dan weet je ook echt niet waar je zitten moet

Hey Anouk

Is het een idee om eventueel een stukje hulp in te schakelen als het verlies van Bart je zo vreselijk zwaar valt?
Wat je hier op Bokt schrijft is niet mis. Het heeft een enorm effect op je hele leven, op je hele zijn. Alsof je opnieuw je eigen identiteit moet vinden op eigen benen, zonder Bart.
Wellicht is het voor jou ook anders dan voor je klasgenootjes, simpelweg omdat jij niet zomaar iemand doorsnee bent, maar Anouk.

Niet iedereen gaat hetzelfde om met verdriet, en niet iedereen heeft zo'n diepe vriendschap met zijn of haar huisdier. Waarschijnlijk snappen ze echt niet wat het inhoudt voor jou en nemen ze de moeite niet om een beetje inlevingsvermogen te tonen.
Maar je moet nog wel het hele jaar met ze door.
Kop op meis, als het te zwaar wordt soms, is het geen schande om een beetje hulp erbij te pakken.
Die draaikolk van emoties hoeft je niet mee naar beneden te trekken.

**Geplaatst**: 04-09-10 07:57

Re: Dit is dan het einde voor mijn paard

Geplaatst: 04-09-10 07:57

Ik ben het met bovenstaande eens, hulp zoeken is echt geen schande! Heb je een mentor of iemand anders op school; een vertrouwenspersoon die je kan helpen? Of in elk geval met je kan praten? Kan je niet een time-out nemen van je studie, even weg uit die dwingende situatie om tot je zelf te komen?

Ik herken je verhaal wel, ik was ook echt een wrak toen mijn hond overleed (voor mij is mijn hond niet anders dan mijn paard, kwa gevoel, alhoewel ik nog nooit een paard heb verloren, dus misschien kan je me dan echt bij het grof vuil zetten, stort ik echt totaal in)
Ik had toen geen baan en sloot me thuis op, wilde niets en/of niemand. Mijn zus heeft me toen een schop gegeven en me mee gesleurd naar de stad en me laten praten, praten ennog eens praten. Zij is ook een beestenmens dus begreep me volkomen. Dat heeft heel erg geholpen, iemand die je tijd geeft en ruimte om je verhalen en verdriet kwijt te kunnen om je rouw te kunnen uiten en uiteindelijk af te sluiten.
Bij jou klinkt het allemaal wat heftiger eigenlijk, dus een beetje extra hulp kan denk ik geen kwaad. Je hebt nog een heel leven voor je (ik hoor je denken, ja, zonder Bart) maar Bart zou ook niet gewild hebben dat zijn vrouwtje ongelukkig blijft. Dus kom op meid, alles komt uiteindelijk goed! Geef jezelf de tijd en laat de rest maar kletsen!
(pff, moeilijk om het goed neer te zetten met alleen tekst, maar ik hoop dat je mijn bedoeling snapt)

**Geplaatst**: 20-09-10 22:53

Geplaatst: 20-09-10 22:53

Hoe gaat het nu met je?

**Geplaatst**: 21-09-10 11:11

Geplaatst: 21-09-10 11:11

Heel veel sterkte Roane! Het is jammer, maar anderen kunnen helaas niet inzien hoeveel de herinneringen aan Bart jou doen, voor hen gaat het leven door... Zo zijn mensen nu eenmaal :(:)

**Geplaatst**: 21-09-10 13:21

Re: Dit is dan het einde voor mijn paard

Geplaatst: 21-09-10 13:21

Ik ben ook wel benieuwd hoe het nu met je gaat. Hoop dat het misschien al ietsjes beter gaat!

**Geplaatst**: 21-09-10 13:32

Geplaatst: 21-09-10 13:32

Ik heb niet alles gelezen, maar je hebt een hele eerlijke beslissing genomen en het beste gedaan voor Bart. Hij zal je dankbaar zijn.
Het is logisch dat je daar verdriet om hebt en ik weet uit ervaring dat er veel mensen zijn die dit verdriet niet snappen. "het is maar een beest"
Mensen beseffen niet dat 'zo'n beest' je beste maatje kan zijn en dat je hem enorm mist.

Ik hoop dat het inmiddels al iets beter gaat. Maar neem wel de tijd om verdrietig te zijn om het verlies van je maatje. Ga het niet wegstoppen omdat andere mensen zo flauw reageren. Verder ben ik het met Jacimatho eens; het is geen schande om hulp in te roepen. Misschien is het goed om met een mentor te praten, zodat ze op school ook weten wat er met je aan de hand is. En wat Clovertje al heel mooi zegt; Bart wil vast niet dat zijn vrouwtje zo ongelukkig blijft omdat hij er niet meer is.

Heel veel sterkte!!

**Geplaatst**: 09-10-10 11:04

Geplaatst: 09-10-10 11:04

hey Roane, hoe gaat het met je?

**Geplaatst**: 11-10-10 11:15

Re: Dit is dan het einde voor mijn paard

Geplaatst: 11-10-10 11:15

jeetje wat naar zeg dat mensen zo reageren, maar misschien is het idd een idee om wat hulp te zoeken bij het verwerken van je verlies. dat is echt geen schande hoor. je hield heel veel van je paardje en nu is ie weg. geef jezelf de tijd en de hulp die je nodig hebt. en misschien idd een time out als het mogelijk is van je studie. probeer je niet teveel aan te trekken van andere mensen ookal is dat makkelijker gezegd dan gedaan. sterkte meis en laat je niet kisten

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-10-10 16:49

Geplaatst door de TopicStarter : 20-10-10 16:49

Hoe het met me gaat, tja, stiekem best goed. Een tijdje heel slecht, en toen opeens eind september/begin oktober kreeg ik de kriebels om stiekem toch naar paardjes te kijken... en dan opeens heb je dit op stal staan.

[ITP] En zo heb je opeens Sígur...

Dus het verhaal, heeft heel klein beetje toch een happy ending gekregen.

hoewel ik niemand hoef te vertellen dat Sígur Bart niet is, en dat Sígur af en toe het bloed onder mijn nagels vandaan haalt, en ik al zes keer in twee dagen tijd heb geroepen; 'Ik wil Bart terug!' terwijl ik mijn veulen achterna zat...

**Geplaatst**: 20-10-10 18:19

Geplaatst: 20-10-10 18:19

Hahaha
Ik ga zo kijken, maar fijn dat dit einde nu ook een begin heeft gekregen

**Geplaatst**: 20-10-10 18:20

Re: Dit is dan het einde voor mijn paard

Geplaatst: 20-10-10 18:20

Wauw wat ben ik blij voor je

Echt super

Je verdient het! Wat een knap varkentje

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-10-10 21:02

Geplaatst door de TopicStarter : 20-10-10 21:02

ja ik ben zo blij met mijn... varkentje...

**Geplaatst**: 08-09-11 17:48

Geplaatst: 08-09-11 17:48

Wat vreselijk dat dit is gebeurd, maar helaas kan je d'r niets aandoen..
Je hebt 't echt zo mooi jullie band beschreven heb gewoon tranen in m'n ogen & kippenvel d'r van.
Meidd , 'k wens je heel veel sterkte, ookal is hij d´r niet meer ´k denk dat hij altijd bij je zou zijn