Vandaag is hij gegaan, en het doet zo'n verschrikkelijke pijn maar ik voel ook rust en vrede.
De dierenarts kwam met blauw spul, dus een vriendin en ik hadden nog een mooi roze bloemetje in zijn knotje gedaan. Toen liepen we naar de plek waar hij begraven zou worden. Ik wou het niet zien. Iemand moest hem vasthouden. Dat wilden we echt niet (de eigenaresse, mijn moeder, een vriendin en ik) en toen is de eigenaresse iemand van de overkant gaan halen. Wij wachtten binnen totdat het zover was. Daarna mocht ik er nog naartoe. Hij lag daar zo stil, met lege ogen. Er zaten overal vliegen op zijn geslachtsdeel. Ik heb nog een pluk uit zijn manen en staart geknipt. Toen heb ik afscheid genomen.
Het rare was, dat geloof je toch niet (had ik ook niet gedaan als ik het had gehoord), dat hij nog een teken van zich liet zien. Ik liep voorop naar buiten. De grote parasol (4,5 m. doorsnede) zweefde uit de standaard en vloog over het dak terwijl het niet eens waaide. Het was zó ontzettend apart, hij zweefde gewoon. We hebben hem in het weiland, toen hij over het dak was gegaan, weer kunnen pakken.
Ik mis Pipo in ieder geval heel erg, maar het is goed dat hij nu rust heeft. Ik heb er vrede mee.