Bokt.nl

ellepel schreef:

ans, ik wens je dus heel veel sterkte, het is allemaal al moeilijk genoeg zo

Neskolay schreef:

Ik zie:
- een pony wiens huid helemaal overstuur is, vol ontstekingen - korstjes
- een pony die alleen maar binnen wil en mag staan, helemaal bij vochtig weer niet buiten mag
- een pony met een dramatisch gebit waardoor ze aan de slobbers zit en hooi in hele fijne maas in de hoop dat ze genoeg binnen krijgt, wat niet het geval is
- een pony die der 3e week aan de antibiotica ingaat, afgelopen week aan de metacam heeft gezeten
- een pony die totaal geen weerstand heeft en aan het lijden is, pijn heeft.

Morgen komt mijn instructrice even langs om een kijkje te nemen en bespreek ik met haar wat te doen.




Wat we kunnen doen:
- een kuur van pillen (ben de naam kwijt...) > 2 weken lang 3 pillen per dag, dan 2 weken lang 2 pillen per dag, dan 2 weken lang 1 pil per dag
- geen idee wat dit met der zal doen, het zal pure symptoombestrijding zijn als het al zou helpen
- beter wordt ze niet, hopelijk gaan de ontstekingen weg (al komen die er nu steeds nog opnieuw bij.. stukken verdwijnen en ontstaan nieuwe stukken)
- vraag is wat het inwendig met der doet, der maag etc.




Pff onze Layka, pony van mijn dochter (al heb ik het er gelukkig moeilijker mee dan zijzelf...)
Houden van is ook loslaten, maar ook vechten voor... al doe ik dat nu al 3 dikke weken.
Ze mag gewoon niet meer lijden.



Ik weet het even niet meer

geerke schreef:

ik denk dat TS prima weet wat ze doet ....het is onmogelijk hier een oordeel over te geven vanachter een comp.
Het enige wat we kunnen doen is haar steunen nu

eiber schreef:

geerke schreef:

ik denk dat TS prima weet wat ze doet ....het is onmogelijk hier een oordeel over te geven vanachter een comp.
Het enige wat we kunnen doen is haar steunen nu

En soms is 5 minuten hulp beter dan 100 dagen medelijden.
Who knows..................

amillia schreef:

En hoe zou je TS willen helpen? TS weet heel goed wat en waarom ze doet wat ze doet en is daarmee voor vele een voorbeeld! Iemand die met een lijdende pony stad en land afreist opzoek naar een dierenarts om hun geliefde pony te redden omdat hun geen afscheid kunnen nemen is pas erg.

Dorienn schreef:

Tamaramt, als je het (ook) tegen mij hebt..
Als je je meer wil inlezen in mijn pony, in mijn profiel staat een topic dat ik toendertijd geopend heb. Over TS zeggen we dat je haar moet kennen om te begrijpen waarom ze deze oplossing kiest, goed en dat begrijp ik en ik geloof TS gerust als ze zegt dat haar paard lijdt. Maar waarom dan niet even zeggen dat mensen die wél verder gaan met een cushingpaard, je ze ook moet kennen om te begrijpen waarom ze dat doen..kortaf te zeggen dat deze egoistisch zijn.. Ik vind het kwetsend dat je zegt dat deze (onder andere ik) mensen enkel aan hun eigen denken. En als het goed gaat met de juiste medicijnen.. WAAROM niet?? Ik wil de mensen niet tellen die niet meer kunnen leven zonder medicijnen.. Jouw ervaring met een cushingpaard was niet aangenaam, maar er zijn er genoeg die wél vrolijk in de weide slenteren.
Ik heb mijn pony alle kansen aangeboden, in samenspraak met een goede DA. Ook HB is geneesbaar, maar toen hebben we besloten dat het genoeg was geweest en ik heb er vrede mee dat ik alles gedaan heb wat ik kon, zonder haar te pushen. En ja, ze zag er niet uit, was mager maar als je pony waarmee je opgegroeid bent en die je dus al 12 jaar kende, je nog het gevoel had dat ze nog wou blijven, dan zou ik mezelf het nooit kunnen vergeven als ik haar had laten inslapen enkel en alleen omdat ze cushing had. En als je dát egoisme noemt, doe maar. Dan krijgt dat voor mij een positieve bijklank.

eiber schreef:

tijgerr91 schreef:

Misschien lijd ze wel ondraaglijk, wat weet jij daar nou van? Heb jij het beestje met eigen ogen gezien?
Het lijkt mij het beste om de TS gewoon onze steun te geven in haar beslissing! En als zij besluit om haar paardje in te laten slapen om wat voor reden dan ook dan is dat haar besluit, ze zal haar lieve paardje heus niet in laten slapen als zij het gevoel niet had nog wat te kunnen betekenen voor haar!

Ik besluit haar steun te geven door haar te wijzen op de mogelijkheden die er zijn om het door haar zo geliefde dier te redden!!!!
Hoe moet zij zich voelen als ze later leest dat er nog mogelijkheden genoeg waren om te proberen?
Verder heb ik genoeg reden om te twijfelen aan de adviezen van de genoemde kliniek, daar zij eerder het Cushingpaard van een zeer goede vriendin van mij opgaven omdat "het dier toch niet beter zou kunnen worden en de Pergolide wel een heel dure zaak zou worden".
Gelukkig heeft zij hierin haar eigen wegen bewandeld en nu, na 4 jaar jaar op de Pergolide, is haar paard nog steeds monter, genezen van een zeer zware hoefbevangenheid MET hoefbeenkanteling en inmiddels 21 jaar!!
Zo'n scenario gun ik de TS ook voor haar paardje, (dan zonder de HB natuurlijk)