Bokt.nl

Roane schreef:

Zo

**hieronder staat een verslag over het inslapen en Bart's laatste dag, als je hier niet tegen kan adviseer ik je niet verder te lezen**

Nadat ik het rendac had gebeld ben ik naar stal gegaan. Daar eerst zijn stal leeggehaald (gooie bijna nieuw terug) en daarna ventje opgehaald uit de wei. Eerst uitgebreid gewassen, want meneer moest natuurlijk wel met een mooie witte staart aan de hemelpoort staan.
Ik had die fles zilvershampoo nog in handen, half vol, en nog steeds was ik zuinig aan aan het doen... tot ik me bedacht dat dat niet hoefde en in één keer whoppa alles eroverheen Bart had een heule blauwe staart en uiteindelijk ook heel wit.

Ik vermoed dat meneer toch weer iets van hoefbevangenheid aan het krijgen was (hoe kan dat nou? Het enige wat ik heb gedaan is hem van z'n dieet afhalen, hehe) want de steentjes waren opeens een beetje gevoelig onder z'n hoeven toen we de weg op liepen. We hebben samen een hele lange wandeling gemaakt (was om kwart over drie terug, we vertrokken rond één uur). Hoofdstelletje in, en ik heb hem aan m'n pink meegenomen. (heerlijk dier)
Alles om maar even niet op stal te zijn.

De wandeling was heerlijk, niet echt gedacht van 'dit is de laatste keer' of wat dan ook, gewoon lekker samen gewandeld. Toen we terug kwamen keek ik links... en rechts... en heb ik hem gauw in het grote rij-weiland gezet met vet en vooral lang gras nu kon het nog.
Heel lang bij hem gezeten, hij liep niet echt ver van me vandaan. En om half vier maakte ik het supermaal voor hem klaar. Twee kilo appels, twee kilo wortels, en vier kilo muesli hij heeft er ruim drie kwartier over gedaan om het weg te krijgen (en die blik van hem )

De dierenarts was op tijd, ze kwam net het hoekje om toen ik de lege ton wegzette. En toen was 'het' moment daar. Veel te snel, leek het even. Nu al, dacht ik nog.
Maar ik heb hem meegenomen naar de paddock, nog even gepraat met de DA over z'n artrose, en dat hij gewoon doorliep. Dat hij er nog goed uitzag, maar dat je gewoon weet dat er dingen 'stuk' zijn van binnen.
Hij kreeg eerst een roesje, zodat hij wat suffig zou worden. En ik stond zoals gewoon tegen hem aangeleund, ik leunde altijd tegen hem aan. Hij was immers zo sterk als een huis. En omdat ik natuurlijk met m'n hoofd ergens anders was, schrok ik me dood toen hij opeens begon te zwaaien op z'n benen.
Met de eerste echte spuit begon hij steeds meer te zwaaien, begon hij te struikelen, probeerde niet te vallen en viel toch. Toen was hij wel even in paniek, maar ik ben meteen bij zijn hoofd gaan zitten en heb hem tegengehouden dat hij niet ging worstelen. Toen hij mij hoorde praten en ik bleef aaien werd hij weer rustig en kreeg hij de tweede spuit.
En dan wachten. Ik heb hem gezegd met Nans mee te gaan (pony van een vriendin die al eerder heen is gegaan, die hem op zou komen halen, dat wil ik graag geloven) en dat het goed was zo, dat hij rustig aan mocht gaan doen.
Ik zat bij zijn hoofd en hij heeft de hele tijd naar me gekeken, en ik zag hem steeds meer wegzakken, al deed hij nog zo'n best toch bij me te blijven. Ik bleef zeggen dat het goed zo was, tot hij uiteindelijk weggleed. Dat voelde ik heel sterk.
Maar zijn rikketik bleef doorgaan. Echt absurd lang. Hij was al vertrokken, maar zijn hart hield niet op. Maar dat was voor mij geen verrassing, ik wist immers wel dat hij een oersterk hart had. Maar uiteindelijk hield zijn hart er ook mee op.

De dierenarts bleef nog even zitten en we hebben samen nog even gepraat. Zij kende hem ook al wat langer. Over zijn fobie voor bomen en hoe lang ik hem al had, wat we allemaal hebben gedaan in die tijd, hoe sterk dat hij was. Dat je mensen met paarden hebt die na zo'n gebeurtenis bijna meteen weer een nieuw paard kopen, en mensen die dat niet meteen hoeven. Dat soort dingetjes.
Toen is zij weggegaan en ben ik bij hem blijven zitten. Ik heb de vliegen bij zijn hoofd weggehouden, en hem bedankt voor alle jaren, alle dingen die we samen gedaan hebben. Ik vertelde hem over momenten die mij bij zijn gebleven. Over hoe we samen naar België gingen. Het strand op. Hoe iedereen vroeger bang voor hem was, en ik heb hem verteld waarom ik vond dat hij de allerbeste pony ter wereld was. Ik heb me verontschuldigd voor alle keren dat ik terecht of onterecht boos op hem was. Voor de periode dat ik de dwarse puber was die hem 'er wel onder zou krijgen.' en bedankt voor de tijden dat ik bang was en hij me erdoorheen trok als de onverschrokken pony die dat bange meisje wel op sleeptouw zou nemen. Oftewel negen lange jaren van wij saampjes.
En hoe ik het wel redden zou in m'n eentje. Dat het moeilijk zou worden, maar dat hij zich geen zorgen moest gaan maken of het me zou lukken. Dat ik hem zou missen, maar ik beloofde hem door te gaan.

Uiteindelijk heb ik nog een zeiltje opgehaald, en vooral toen ik terug liep was het even slikken om hem zo te zien liggen. Want het was nog echt 'Bart' die daar lag, bijna alsof hij sliep. Ik heb het zeiltje over hem heengegooid, en toen kwamen er net stalgenootjes aan. Even staan praten, en toen was de trailer van het rendac er al.
Ik hielp met de trailer goed neerzetten, meneer gaf me een hand en liep naar Bart toe. Vroeg of het ouderdom was. Nee, zei ik, artrose. Hij keek onder het zeiltje en zei, met oog op de pens, zou die ziet er goed uit.
Yep, zei ik.
Heeft de eigenaar hem lang gehad?
Ik heb hem negen jaar gehad ja.
Toen werd het hem duidelijk dat ík zijn eigenaresse was, en zei dat het knap was, dat niet veel eigenaren dit wilde zien. Ik wilde het natuurlijk ook niet zien, maar ik wilde ook gewoon dit laatste beetje voor hem zorgen.
Ik heb samen met de meneer Bart omgedraaid op z'n rug, zodat hij zo op de brancard rolde. Ik heb z'n hoofd goed gelegd en de stang die zijn hoofd op de brancard hield vastgemaakt. De meneer haalde het halster van zijn hoofd en gaf het aan mij. En zo werd Bart de trailer ingetakeld. Heel netjes en rustig. Er was plek zat in de trailer, hij ging er zo in.
Toen heb ik hem stilletjes in gedachten 'dag' gezegd, en toen ging de klep dicht. Ik heb de trailer er uit gedirigeerd, en toen reed de jeep zo met de trailer en Bart weg. En toen heb ik echt staan huilen, want toen was hij echt 'weg', even, voor mijn gevoel.
Zelfs al was hij er niet meer, ik had toch het idee dat ik nog voor zijn lichaam zorgen moest, en toen ook dat weg ging had ik het even zwaar.

En nu zit ik hier. Ik ben heel langzaam terug gefietst, en het was deels de route van de wandeling, en ik heb elk momentje weer voor de geest gehaald tot ik thuis was.
En dat was vandaag.

Dag Bart.
Tot ziens.

Show 'em who's boss up there

Dit was het gedicht dat de hele dag bij me bleef:

May I go now?
Do you think the time is right?
May I say goodbye to pain filled days and endless lonely nights?
I’ve lived my life and done my best an example tried to be.
So can I take that step beyond and set my spirit free?
I didn’t want to go at first, I fought with all my might.
But something seems to draw me now to a warm and living light.
I want to go, I really do.
It’s difficult to stay.
But I will try as best I can to live just one more day.
To give you time to care for me and share your love and fears.
I know you’re sad and afraid, because I see your tears.
I won't be far, I promise that, and hope you’ll always know...
That my spirit will be close to you where ever you may go.
Thank you so for loving me
You know I love you too.
That’s why it’s so hard to say goodbye and end this life with you.
So hold me now just one more time and let me hear you say:
Because you care so much for me,
You’ll let me go today.