Bokt.nl

Patriciavt schreef:

Hoi allemaal,

Ik begrijp de reacties van TeaBo en Listiglistje, en het klopt ook dat ik van een aantal een bericht heb gekregen over de mogelijkheden die er nog zijn voor paarden met ataxie. Ik heb zelfs gepb't met iemand die zichzelf een 'wollig' type noemt en geluisterd naar wat zij te zeggen had. Het is niet zo dat ik me afsluit van hetgeen mogelijk zou kunnen zijn, absoluut niet.

Toen ik Val naar Utrecht bracht, met de godsgruwelijke angst dat hij onderuit zou gaan in de trailer, ging er van alles door mijn hoofd. Eigenlijk spookt er al van alles door mijn hoofd vanaf het moment dat de dierenarts in Kootwijkerbroek vertelde wat hij dacht.. Ik kon het zelf niet geloven, het kon gewoon niet zo zijn. En als het al zo was, dan was het vast niet ernstig en kon hij gewoon als recreatiepaard door.. Ik had toen allang en breed besloten dat hij niet meer verkocht zou worden.
Wat betreft de koper die ik had voor mijn paard, dit is een heel apart en 'toevallig' verhaal geweest. Ik heb sinds de eerste keer dat zij is komen kijken naar Val contact met haar gehouden, en nog heb ik dagelijks contact met haar. Als hij naar naar was gegaan, had ik hier vrede mee gehad. De mensen die eerder naar hem waren wezen kijken, het gaf geen goed gevoel. Bij deze vrouw klopte het gewoon.. Hierdoor kon ik mijn keuze hem te verkopen accepteren wetende dat hij het goed zou krijgen en ik het voor een deel los kon laten..

Het hele weekend ben ik bij hem geweest in Utrecht. Er was toen nog niet meer gedaan dan een algemeen onderzoek, wat niets met zijn problematiek te maken heeft. Hij mocht gewoon de molen in en nog steeds vroeg ik me af hoe die dierenarts kon zeggen dat hij zware ataxie had..
Die maandag is er een neurologisch onderzoek bij hem gedaan. Hij heeft achtjes moeten lopen, slangenvoltes, stap, draf en galop op beide kanten aan de longe. Hij kon zijn balans niet houden, het is naar zeggen van de neuroloog een vreselijk aangezicht geweest.
Toen ik die maandag kwam en zag dat ze nog met de laatste dingetjes bezig waren - hij moest draven op het harde, in een rechte lijn - kon ik daarna gelijk in gesprek met de neurloog voor de uitslag. Nog steeds dacht ik - niet wetende van het omvallen - dat het mee zou vallen. De neuroloog was alles behalve positief.
Ik vroeg haar hoe het kon dat hij er thuis - behalve de signalen die hij dus wel liet zien maar die we zelf niet konden plaatsen - nooit zulke heftige verschijnselen had laten zien? Zij vertelde me dat een paard met deze mate van ataxie, thuis in zijn eigen riedeltje van stal-land en het rondje in de bak wat ik met hem deed, heel goed kan smokkelen. Hier in Utrecht haalde ze hem uit dat riedeltje, waardoor de daadwerkelijke klachten zich lieten zien.. Het was zelfs zo, dat de 2e neuroloog, die die dag erna een EMG zou uitvoeren, zei de EMG niet meer uit te voeren als hij weer zo slecht zou zijn. Ik was zelf bij dit onderzoek, waarbij hij (gelukkig) niet onderuit is gegaan. Hij struikelde wel continu, zowel voor als achter, en ging met konijnehopsjes door de bak..
Zij vertelde dat er die dag nog halsfoto's zouden worden gemaakt, omdat zij het vermoeden had dat er in zijn hals - door extreem gekraak en moeilijk buigen - iets mis was.
Op stal was hij narrig, hij had wondjes van het onderuit gaan die maandag en is duidelijk niet in zijn hum - wat absoluut ook is gekomen door de vreemde situatie en het feit dat hij uit zijn eigen dagelijkse structuur getrokken is.. De dierenartsen in Utrecht vonden hem zo slecht, dat hij niet meer in de molen mocht. Hij mocht alleen nog aan de hand worden afgestapt..
Op de halsfoto's was artrose te zien. Dit kon de oorzaak zijn van de ataxie, of ik wilde dat ze nog verder gingen zoeken. Of ik dat wilde? Ik wilde duidelijkheid.. Vooral voor mijn paard maar ook voor mezelf zodat ik zeker wist wat er precies met hem aan de hand zou zijn..

Die donderdag is de EMG gemaakt. Mijn arme paard stond met bulten en harde spieren op stal. Van een andere bokker begreep ik dat een EMG een rotonderzoek is.. ik vind het vreselijk dat ik mijn paard dit aan heb moeten doen. Wel is hier gevonden wat de neurloog zocht, namelijk een ernstige blokkade. Er zitten vergroeiingen door de artrose, van zo'n mate dat ze tegen het beenmerg aandrukken. Dit verklaard de wisselende dagen, omdat het, het ene moment meer drukt dan de andere (ligt aan zijn manier van bewegen) Dit verklaard ook waarom hij niet wilde buigen, en er op een bepaald moment niet meer door heen te krijgen was.. Het was zelfbescherming.

Bot is niet met druppeltjes weer in zijn goede vorm te krijgen. Ik heb met de neuroloog gepraat over fysiotherapie/osteopaad. Ze zei dat dit geen resultaat op zou leveren, omdat de blokkade niet weg zal gaan vanwege het stuk vergroeide bot. De artrose is het gevolg van een trauma, zoals eerder al vermoed werd. Het is dus echt niet zo dat ik niet jullie adviezen en verhalen in de wind gooi, maar de problematiek van mijn paard ligt anders dan enkelt een beknelde zenuw, het gaat over botvergroeiing..
Hij staat er op dit moment slecht bij. Gisteren is mijn vriendin/instructrice meegeweest naar Val. Stiekem ben ik 'blij' dat bepaalde voor mij belangrijke mensen hem zo slecht zien, omdat als je gewoon het verhaal leest/hoort, je niet uitgaat van hetgeen ik nu geschreven heb.

Gisteren is het rapport van Utrecht naar de verzekering gegaan. Er volgt een overname. Die stomme rotcenten van de verzekering kunnen me gestolen worden. Ik vind het vreselijk te lezen dat er mensen zijn die werkelijk denken dat ik voor geld zou kiezen en niet voor mijn paard. Ik was heel blij dat ik zo goed verzekerd ben, en waarom? Omdat al die onderzoeken in Utrecht behoorlijk wat kosten. En al zou hij nog 100 onderzoeken moeten hebben ondergaan, al zou het me duizenden euros hebben gekost, hij had ze gekregen als hij ze nodig zou hebben...
Het is zo dat als ik zou besluiten om mijn paard op het land te zetten, dat het wachten is op een ongeluk. Met de problematiek die hij heeft, is het zo dat bij een vreemde beweging, houding of wat ook de boel zo bekneld dat er weet ik veel wat kan gebeuren. Natuurlijk blijft het altijd 'kan', maar ik zou mezelf nooit vergeven en voor mijn kop slaan als ik hem met onwijze pijn en een gebroken been in het land vind, omdat hij van joligheid een spurt maakte en de boel zo dergelijk beklemd raakte dat hij viel.. Dan heeft hij echt pijn.. Er is mijn nadrukkelijk op het hart gedrukt niet meer op Val te gaan zitten.. ik niet, niemand niet.. het gevaar voor ongelukken is te groot.

Dan volgt een moeilijke beslissing, want welke is de juiste? Het enige wat ik voor mijn paard nu op dit moment kan doen, is een beslissing maken voor hem. Ik zie hoe hij er nu bijstaat, ik heb gehoord - en ook gezien - wat er uit de testen en onderzoeken zijn gekomen.. tot hoever moet je gaan? Ik ben er heilig van overtuigd, houden van is ook loslaten..

Maandagochtend ga ik afscheid van hem nemen. Hij mag dan bij wijze van hoge uitzondering mee naar buiten.. nog even frisse lucht opsnuiven, nog even samen..
Maandagmiddag worden er nog wat onderzoeken bij hem gedaan, hier zal hij geen last van hebben, het zijn oa scans. Niet ten behoeve van zijn situatie, maar wel voor paarden die in de toekomst wellicht met dezelfde problematiek zitten. Sowiezo, zoals al genoemd werd, is Ataxie een groot breed iets waar men nog niet voldoende over weet. Ik hoop dat door Val zijn bijdrage aan deze onderzoeken ze weer een stukje dichter in de buurt komen voor oplossingen/genezingen of wat ook.

Ik heb gisteren met beide neurologen aan de telefoon gehangen, hele fijne gesprekken gevoerd. We hebben nog eens teruggekeken op alles en het gehad over Val en hoe verder. Niemand kan antwoord geven op wat een goede of juiste beslissing is, maar ik kies voor mijn dier en ik weet diep in mijn hart, dat ik daarmee de juiste maak. Er zijn mensen die er vanuit gaan dat ieder paard gelukkig is in de wei, dit is niet zo..
Dinsdagochtend wordt mijn lieve vriendje ingeslapen..

Er zullen altijd mensen zijn die het niet eens zijn met keuzes van een ander. Dat weet ik en dat wist ik ook toen ik dit topic opende. Ik wil geen verantwoording afleggen voor mijn keuzes, de keuzes die ik maak zijn zonder twijfel de keuzes waarvan ik denk dat ze in het belang zijn van mijn paard. Ik heb absoluut respect voor de manier waarop jullie je situatie hebben opgelost, heb dat ook voor de mijne..