kimmie261 schreef:ik heb afgesproken dat we zouden aankijken of de plekjes of minder zouden worden of zelf open zouden gaan,dan zou ik niet bellen..
ik zou bellen als gambit achteruit ging,koorts/pijn koker dikker enz...
maar ik wil dat de VA komt die ook dit weekend is geweest,die zal nu geen dienst hebben naar alle grote waarschijnlijkheid,maar 1 van zijn overige 3 collega's...
en 1 nachtje zal bitje wel redden,mocht de koorts stijgen,zal ik wel bellen om AB te komen spuiten,en anders gaan we morgen verder kijken wat er gaat gebeuren,hij wilde gambit dan helpen,dus laten slapen,en dan de plekjes open snijden...
maar goed eerst de komende uren maar afwachten hoe het verder gaat ontwikkelen,mss staat er over een uur toch een veearts omdat hij toch in koorts omhoog schiet...
tis allemaal een groot onzeker verhaal...en ik ben gewoon heel bang dat we het verliezen...dit is al zo lang aan de gang in zijn lichaam...
Ja, gewoon verschrikkelijk! Echt rot om je paardje te zien. Ik heb afgelopen mei mijn paardje in laten slapen. Ik heb haar 4 jaar gehad en ze is 33 jaar oud geworden. Ik heb 1 ding geleerd en dat is dat jij pas op mag geven als je paard het op heeft gegeven. Als je paardje nog vecht moet hij het gevoel hebben dat jij mee vecht. Zodra je paardje het ''opgeeft'' is het einde verhaal. Mijn paard is op haar 27ste nog geopereert (ze was toen nog niet van mij), er is toen 25 kilo zand uit haar buik verwijderd (zand koliek). Alle veeartsen hebben een keer gezegt dat ik haar in moest laten slapen en dat dit een egoistische zet was. Maar als je paard vecht voor zijn leven, kan jij het niet maken om op te geven. Jij bent degene die Bitje het beste kent, en jij weet wat goed voor hem is! Ga af op je intuitie wat anderen ook zeggen. Geniet van elke dag! Ik heb echt heel veel bewondering voor je, ik vind dat je het gewelidg doet! Geef hem maar heel veel knuffels, kusjes en vertroetel hem maar lekker! Bitje heeft alle bokkers geraakt en heeft in mij veel los gemaakt. Ik vind het geweldig om te zien hoe jullie samen vechten en na 3 maanden de moed nog steeds neit te diep hebben laten zakken! Jullie zijn echt fantastisch bezig, en ooit op een manier word dat beloont. Succes en al mijn engeltjes zijn onderweg!
Een kus voor Bitje!