Bokt.nl

Splash_ schreef:

Ik wil niet dat ze weg is, ik wil haar terug, met of zonder ogen, het maakt me niet uit..... ik wil haar niet kwijt

Net terug uit Utrecht, ik heb haar nog gezien, maar kan even het hele verhaal niet kwijt. Ik wil haar terug

Splash_ schreef:

Ik wil niet dat ze weg is, ik wil haar terug, met of zonder ogen, het maakt me niet uit..... ik wil haar niet kwijt

Net terug uit Utrecht, ik heb haar nog gezien, maar kan even het hele verhaal niet kwijt. Ik wil haar terug

Splash_ schreef:

Ik wil niet dat ze weg is, ik wil haar terug, met of zonder ogen, het maakt me niet uit..... ik wil haar niet kwijt

Net terug uit Utrecht, ik heb haar nog gezien, maar kan even het hele verhaal niet kwijt. Ik wil haar terug

Splash_ schreef:

Ik ben om 13.00 aangekomen in Utrecht, we waren nog uitgenodigd voor een gesprek met de anesthesist. De chirurg die haar opereerde zat op dat moment in een andere operatie, en die kon daar niet bij zijn.

Hij vertelde dat wat er met Sense gebeurd is, een kans van 1 op 500 is. Ze waren al een uur met haar bezig, en op het moment dat ze haar wilden verleggen van de ene tafel naar de andere stopte haar hart ermee, ze hebben haar eerst hartmassage gegeven en dat leek aan te slaan, 10 verschillende spuiten erin om het hart een opkikker te geven, maar na 30 minuten reanimeren was Sense er niet meer.

Ik had aan de telefoon aangegeven dat ik haar niet meer wilde zien, maar onderweg begon ik toch te twijfelen en in Utrecht spookte het al door mijn hoofd dat zij hier was, en ik niet weg kon gaan zonder haar nog 1x te zien. Gelukkig begon de anesthesist er zelf over, maar ze lag inmiddels wel in de koeling. Hij is eerst gaan kijken of ze toonbaar was, en is toen teruggekomen. Ik heb haar dus nog gezien, eerst door de euthanasieruimte gekomen, en daarachter zat een deur, met daarachter de koeling.

Ik had het me toch anders voorgesteld, ik had niet verwachht dat toen de deur open ging, dat ik haar daar zo in een keer op de grond zag liggen. En daar lag ze, die lieve kleine Sense, mijn meisje. Het was niet eng, haar oog was dichtgehecht er kwam wat bloed uit, en ze lag er opzich wel netjes bij. Ik heb haar nog even aan haar oor geaaid, en na 10 minuutjes ben ik weggegaan. Haar daar achterlaten is verschrikkelijk. In de gang heb ik nog huilend gezegd dat ik haar gewoon terug wil, met of zonder ogen, dat het me allemaal niet uitmaakte.

De klap begint nu aardig door te dringen, de klap dat ze er niet meer is, dat ze niet meer terugkomt. Dat al onze toekomstplannen niet gaan gebeuren, alles. Ik heb niets meer, niets meer.

Sense heeft het zo zwaar gehad, en zoals Claudia mij pbde, en ik hetzelfde heb bedacht. Sense heeft het zo zwaar gehad, 3 mooie maanden bij mij gehad, maar dit was de druppel, ze heeft het opgegeven en mag nu spelen, rennen in een oneindige groene weide. Ze is uit het omhulsel van de jaarling met een achterstand, want Sense hoorde daar niet, ze is veel groter, trotser en vooral mooier dan dat. Veel mensen zagen het niet, maar zij heeft mij daar helaas maar 3 maanden van laten genieten. Maar ze is vrij, vrij voor altijd.