Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola
My_Chimanga schreef:100% begrijpelijk meid!
Ik heb ook heel erg getwijfeld of ik mijn paard dood nog wel wilde zien, (ze is gegaan toen ik na 48 uur continue bewaking eventjes naar school was om iets in te leveren omdat het toch een stuk beter met haar leek te gaan) Ik ben geen twee uur weg geweest, en in die tijd heeft ze de wereld verlaten in de armen van mijn vader. Ik was 20 min. te laat...
Ze lag nog warm in haar stal en ik wilde haar toch zien. Die beelden flitsten me steeds door mijn hoofd, maar toch weet ik nu tenminste 'zeker' dat ze er netjes bij lag en dat ze veilig en rustig was en dat vindt ik nu toch wel erg fijn hoor!
Maar zo wil je jouw diertje het liefste niet zien nee... dat blijft akelig!
Bij mij zijn de nachtmerries zo goed als over, maar dat is ook een tijd anders geweest ja! Het zijn allerlei gewoontes en zelfs rituelen die jullie samen hadden die je je steeds meer zult gaan beseffen. Dat ga je missen maar daar zul je ook om kunnen gaan lachen, en het als mooie herinneringen gaan koesteren.
Weg stoppen is even niet erg, vergeten zul je hem toch niet!
My_Chimanga schreef:Hoe lang? Tsja... het komt bij mij een beetje in vlagen eigenlijk... in het begin kon ik gewoon de slaap niet vatten (een aantal dagen) daarna was ik ZO moe dat ik veel sliep en niet droomde. Daarna ging ik steeds meer dromen (echt pas na 1,5 week ofz.) en kon ik overdag ook aan niets anders meer denken.
"s avonds vind ik nog steeds het moeilijkste moment. Het was altijd nog zo gezellig met haar op stal! En dan lig je alleen in bed en dan ga je piekeren... T is in begin maart gebeurd dit jaar, en ik denk nog iedere dag aan haar. Maar nachtmerries heb ik nu niet meer. Verdriet nog wel natuurlijk, maar als ik dan eens even flink jank dan kan ik daarna opgelucht slapen. Dat werkt bij mij het beste. Toch er maar even uit gooien, alle gedachten en ideeen even helemaal vrij laten in je eentje, huilen tot je leeg bent, en dan val je in slaap!
Nu is dit bij mij in de zomer vakantie ineens pas ECHT begonnen omdat ik de tijd daarvoor nog druk was met school e.d. en mij dus een beetje had afgezonderd voor mijn gevoelens. In de vakantie had ik tijd en toen kwam het allemaal naar boven. Nu vindt ik het nog altijd heel erg, maar ik lach weer om haar foto's en ik kan eindelijk trots over haar vertellen zonder in huilen uit te barsten.
Ja, het gaat nu goed. En dat zal het bij jou ook vanzelf gaan. Laat het alleen wel gaan, respecteer je gevoelens en accepteer jouw verlies.
Hij is al jouw tranen meer dan waard denk ik.!!

Daar heb ik nu een klein monumentje gemaakt zodat ik altijd even aan haar denk als ik naar buiten kijk en als ik naar de paarden ga. In het begin was dat nog vrij pijnlijk, maar nu weet ik tenminste zeker dat ik mij aller grootste eerste liefde nooit zal vergeten!