Bokt.nl

Ayasha schreef:

Nou pattypaard. Ik denk dat er gebeurt wat op je laatste filmpje gebeurt. Nl dat ze haar hoofd en hals kan gebruiken om balans te houden. Minder stress ervaart en dus 100 keer fijner beweegt. laat haar op die manier spieren opbouwen voor je verdere stappen neemt en ik denk dat je veel minder gevecht gaat hebben.

Poekkie schreef:

Dat laatste filmpje ziet er best wel fijn uit!
Hadden jullie vroeger ook momenten met ontspanning (nog voordat je haar wegbracht) of is dit nu al een hele stap?

DuoPenotti schreef:

Wat reageer je fijn Patty op alle kritiek.

Dat laatste filmpje ziet er idd fijn uit.
Maar is dat nu niet net paardrijden?
De ene dag gaat het erg fijn, de volgende dag niet.
De meeste mensen plaatsen alleen maar foto's filmpjes als het goed gaat (als ze al plaatsen) Ts plaatst gewoon alles.
En zeker bij een paard dat totaal nog geen basis heeft om op terug te vallen zijn de verschillen nog groot.
Als ik ook filmpjes zie van Patty met haar andere paard hoor ik altijd alleen maar belonen, zie ik een hele eerlijke ruiter.
Dus ik denk dat dit paard het hier nog niet zo'n slechte ruiter heeft getroffen. Die naar zichzelf durft te kijken en ook durft te zeggen ik maak 101 fouten.
Maar de merrie heeft er ook een kop op staan. Is ze gemeen, nee. Maar ook niet zo meegaand als de meeste paarden die veel mensen wel hebben.
Ik vind het knap wat ts doet. En zie ook heel graag wat er voor filmpjes zijn over een jaar.
Vast met hobbels en dalen, maar ik denk dat we algemeen gezien fijne filmpjes gaan zien.

Babootje schreef:

Op de eerste paar filmpjes vind ik het nog best aardig gaan, De laatste filmpjes straalt je paard veel verzet uit. Niet alleen het tegen de hand zijn in het begin, maar ook gewoon in het lijf.
Waarom ik denk dat de cowboy jouw paard leert met pijn om te gaan?
Het gebruik van een tongriempje; het paard meer x per dag pakken. Het zijn methoden om een paard te "breken". Als een paard "klooit" met de tong (hem heruit hangt of over het bit gooit) is dat meestal wel een teken van dat er iets niet lekker zit. Dat jij niet kunt komen als hij met haar aan het werk is vind ik persoonlijk ook altijd een veeg teken.
Het kan zijn dat je nog een keer moet inspuiten en dat dat op onderhoudsbasis af en toe nodig zal blijven. He is niet zo dat met 1 x inspuiten de ontsteking altijd wegblijft.
De vraag is ook, ga je dit volhouden als je paard weer thuis staat. Haar een paar x per dag rijden, niet 1 x overslaan met rijden om haar "goed" te houden. Ben je niet bang dat je straks snel weer bij "af" bent?
Ik vind jou verder een heel vriendelijke amazone, daar ligt het echt niet aan, dat is duidelijk.

juval schreef:

ik heb je berichten gelezen en bewonder je doorzettingsvermogen! Ik hoop dat het helemaal goed komt met jullie.
Wat ik me wel afvraag, is dit een bekende Everdale 'kwaal' ?? ik lees in dit topic meerdere berichten dat de Everdales een nogal grote uitdaging vormen. Er staat er hier ook een op stal die echt niet grappig is in haar reacties (gevaarlijk).

VogeltjeM schreef:

Echt respect hoe je met alle feedback omgaat, dat lijkt me zeker niet gemakkelijk. Je mist nu mijn intonatie omdat het een geschreven bericht is, maar weet dat ik je niet aan het afbranden ben. Wat ik probeer te verwoorden, is: als je duidelijk merkt dat je paard het rijden niet leuk vindt, zou ik er zelf geen plezier meer uithalen om met dat paard te rijden.
Dan kun je zeggen: 'we zetten door en ze zal zich er wel bij neer gaan leggen en dan zal het beter gaan'. Maar als jij een paard was, zou je het rijden dan leuker gaan vinden van o.a. een tongriempje en geen cm ruimte krijgen om jezelf uit te drukken? Nee, het wordt er dan niet leuker op, wel creëer je 'aangeleerde hulpeloosheid' (een belangrijk begrip, te googelen voor geïnteresseerden). Dan kun je zeggen 'een paard is geen mens' maar het zijn net de hersengebieden rondom pijn, beloning, stress, emoties die paarden wél met ons gemeen hebben en waar gelukkig ook steeds meer aandacht voor komt in de wetenschap en in de paardenwereld. Paardrijden is tegenwoordig hobby, dit moet aangenaam zijn voor mens én dier.
Dus: je kunt haar misschien wel alle verzet afleren en met haar gaan rijden (misschien ook niet, maar ik heb geen glazen bol). Maar is het ethisch om dit te doen met een paard dat het overduidelijk niet wil, waarbij je ook nog eens niet 100% kan uitsluiten dat pijn een rol speelt, en is dat dan nog leuk voor jezelf?

Sunnda schreef:

Precies dit.
Ik ben de eerste die een paard best eens aanpakt als er gewoon met de per naar gegooid wordt en even de grenzen stelt, maar je geeft zelf aan dat je niet weet of het pijn heeft.
Dus de kans dat je het paard nu aan het leren bent: je moet maar lekker door de pijn heen is gewoon aanwezig.
Stel dat het pijn heeft: wat moet het dan nog doen om dat aan te geven behalve ter plekke dood neervallen?
Want bokken, je ernstig misdragen e.d. levert een cowboy op je rug op die dat met trucjes afleert.
Nogmaals: ik snap wat je in het dier ziet en heb respect voor het feit dat je niet zomaar opgeeft.Maar ik zou dit geen paard aandoen met de wetenschap dat het mogelijk! (Zenuw)pijn heeft.
Het is een imo een lastige ethische kwestie.

oji schreef:

Zoals ik het topic van TS gelezen heb en begrepen, is er inderdaad een medisch mankement dat voor pijn/ongemak kan zorgen. Maar wat ik gelezen heb is het ook zo dat dit medische mankement alleen op te lossen is door het dier op de juisten manier te trainen, zodat de juiste spieren zich ontwikkelen en daarmee een spier-corset gaan vormen om de zwakke plek te ontzien. Dat de enige manier om dit dier een pijnvrij leven te geven is, is om het op de juiste manier trainbaar te maken.

Niet een heel raar verhaal, ook niet vanuit de humane geneeskunde is dit iets wat heel veel toegepast wordt, ook bij mijzelf. En ja, misschien heeft deze merrie nu af en toe pijn en uit ze dat. Zou best kunnen. Maar dat is nou volgens mij precies het verschil tussen ons mens en het paard, wij kunnen bedenken, nu even door de zure appel heen om straks nog een lang en fijn leven met een soepel en meewerkend lijf.
Ik ben zelf een aantal jaren geleden geopereerd en moest daarna volledig opnieuw leren lopen. Heeft de fysiotherapeut mij pijn gedaan met zijn getrek aan mijn been....reken maar. Heb ik oefeningen moeten doen die pijn deden...jazeker...ben ik blij dat het gebeurt is...elke dag, want nu loop ik weer als een kievit en het door die pijn heen trainen heeft het verschil gemaakt tussen een leven dat ik de dingen kan doen die ik leuk vind, of het leven van een halve kreupele met elke dag ongemak.
En ja het paard weet dit niet, snapt dit niet en reageert primair. Maar moet je het daarom laten? Daar zullen de meningen over verschillen, maar mijn mening zou zijn, nee, juist doen. Nu door de zure appel heen en wie weet wat voor mooie toekomst er volgt. Beter spijt van wat je wel gedaan heb als spijt van wat je niet gedaan hebt in mijn ogen.
En ik geloof erin dat dit goed kan komen. Ik heb een soortgelijk ervaring. Mijn merrie heeft een behoorlijk sterke wil en eigen mening. Is ze gemeen, ik zal de laatste zijn om te zeggen dat ze gemeen is want het is mijn oogappel...maar kan ze gemeen doen..Ja! Als mevrouw het ergens niet mee eens was, dan stond ze loodrecht overeind. En heb zelfs 3 keer meegemaakt dat ze zo freakte dat ze zich achterover heeft gegooid. Had ze pijn? Misschien maar ze is helemaal gecheckt en was kerngezond. Maar ik ben er wel van overtuigd dat ze ongemak had en daarop protesteerde...maar in mijn ogen was dat ongemak dus alleen op te lossen door er doorheen te trainen. Mijn merrie is heel compact en was heel erg scheef en had moeite met balans. Buigen daar was ze dus niet van, rennen wel, maar stappen of halthouden of wat lengebuiging vragen was loodrecht omhoog. En je wordt onzeker, want het is ten eerste gevaarlijk en ten tweede knaagt het, zal er toch niet iets aan mankeren.
Maar ik ben 3 x per week gaan privé lessen bij iemand met ervaring met moeilijke paarden en heb leren doorpakken, mega consequent zijn, maakt niet uit wat jij doet, ik doe mijn ding en je schikt je maar en ik wacht net zo lang tot jij toegeeft (nee doorpakken is voor mij niet de zweep erover, doorpakken is doorzetten in dat wat je vraagt). Als ze omhoog ging omdat ik wou stappen of halthouden, niet meer naar voren zitten en los gooien en aandraven of galopperen, maar op mijn plaats blijven zitten, teugels op maat houden en halt is halt, wat jij ook bedenkt. Mijn instructrice zei ook, alleen opstappen als je je zeker van je zaak voelt, als je bereid bent tot het gaatje te gaan en anders gewoon longeren. Vanaf het moment dat je opstapt, meteen eraan rijden met het mes tussen de tanden, nooit afwachten wat er gaat gebeuren.
En het heeft gewerkt. Is ze gebroken? Nee, ze is nog steeds een merrie met een duidelijk eigen wil. Maar ze is haar lichaam gaan gebruiken en daardoor is dat wat moeilijk was en tot protest leidde, niet meer moeilijk geworden. Ze heeft nog steeds karakter, laat nog steeds merken als ze het ergens niet mee eens is, maar omdat haar lijf minder protesteert zijn de reacties ook veel minder heftig.
Inmiddels heb ik haar bijna 10 jaar en is ze het meest geweldige paard voor mij wat ik maar kan bedenken. Ik profiteer van haar lef en brutaliteit, doordat ze niets uit de weg gaat, maar ik hoef niet meer bang te zijn dat ze die brutaliteit omzet in gevaarlijk gedrag. Protest is nu een keer de kop omhoog en versnellen, that's it. Protest is nu dat je denkt, hè wat flauw ipv oh my god...slaan we niet om. Dus ja, voor mij is het bloed zweet en tranen het 100% waard geweest
En wat betreft dat tongbandje, dat is misschien wat onconventioneel. Ik kende het totaal niet. Maar hoeveel ruiters gooien er niet een slof omheen om zich veiliger te voelen op een brutaal paard met praatjes? Tongbandje is onbekend en onbekend maakt onbemind...maar als ik er over nadenk, denk ik, waarschijnlijk onprettig, maar een slof daarentegen is ook onprettig en kan daadwerkelijk schade toebrengen aan een paard, een tongbandje voor wat ik me erbij kan bedenken niet.

fransje23 schreef:

Misschien is het ook de vraag of het bij Everdale nakomelingen aan het karakter ligt of dat de vervorming van de halswervels genetisch. In dat geval reageren er misschien meer Everdales zo vanwege pijn en onbalans.

oji schreef:

Ik zie het niet als de cowboy leert het paard omgaan met pijn. Ik zie het als de cowboy leert het paard trainbaar te zijn, waardoor een juiste en door DA aangegeven benodigde bewegings-therapie tot de mogelijkheden gaat behoren voor een paard met een dergelijk karakter. Dat is in mijn ogen een essentieel verschil.

Poekkie schreef:

Bespiering niet. Maar je doet ze er ook geen pijn of schade mee.
ik zou het ook niet per se iemand aanraden. Maar in dit geval is het ofwel leren meewerken, ofwel naar de slager. En dan vind ik een tongriempje echt wel een aanvaardbaar hulpmiddel.
En heel mooi dat anderen zulk jong paard wel nog 25 jaar onbereden op een wei zullen laten maar ik persoonlijk zou daar nog de zin nog de financiën voor hebben naast een rijpaard)

sanne83 schreef:

Ik bedoel het precies andersom. Je begint bij het allerallerkleinste eerste stapje die je je kan bedenken, maakt dat ontspannen, leuk en positief en pas als dat helemaal 100% ontspannen en goed gaat, ga je door naar stap 2. Dat betekent wel dat je niet zo verder kan rijden, maar dat je helemaal opnieuw bij af begint. Daar moet je wel de tijd voor willen nemen. Enige nadeel is dan de fysieke ontwikkeling, maar ik zou dan kijken of je haar met longeren fysiek goed kan houden.
Voordeel van deze aanpak is dat je elke hulp en elke beweging helemaal ontleed, waardoor je een eventueel pijnreactie misschien veel specifieker gaat zien. Als je niets meer ziet, dan is het dus geen pijn. Nadeel is dat het tijd kost en je er wrs. langere tijd niet op zal zitten.
Het idee is dat je gaat kijken naar alle minidingetjes die ze ook maar een beetje spannend of stom vindt, vanaf het allereerste moment dat je de wei inkomt, eerste aanraking, al het grondwerk, opzadelen, opstappen, alle hulpen opnieuw uitleggen. Als je al die minidingetjes weg kan krijgen, dan krijg je verderop in het proces niet meer die enorme uitbarstingen. Ik kan natuurlijk zo niet zien waar het voor haar begint, meestal zit het ergens aan het begin en zijn er elke stap kleine dingen die het paard aangeeft en die iedereen negeert of afstraft.
Even als voorbeeld: dat eerste moment waarop je de teugels oppakt en ze het hoofd in de lucht gooit. Dat zal niet het eerste moment van weerstand zijn, maar even, stel dat het dat wel was: dan zou ik niet verder gaan dan die eerste pas. Je pakt de teugels op (in stilstand) tot waar je de eerste weerstand voelt, wacht tot ze ontspant, teugels los, (ev. koekje erin). Aan het einde van de sessie pak je je teugels op, is er geen weerstand, blijft ze volledig ontspannen en dan stap je weer af. Dat was stap één. En misschien moet je die stap wel de hele week herhalen. Zo kweek je hele sterke positieve reflexen op alle hulpen en uiteindelijk kan je alles samen gaan voegen.
Mocht je nu denken, jeezz, dit duurt mij echt te lang, snap ik helemaal, maar mijn ervaring is dat je aan het begint tergend langzaam gaat, maar uiteindelijk veel sneller (en leuker!) bij je doel bent.

imaudy schreef:

Maar het paard heeft toch succesvol wedstrijden gelopen met hoge scores. Dan heeft ze toen toch een veel beter beeld gegeven? Ze toont nu niet soepel.
Ben benieuwd wat de methode van de cowboy precies inhoudt. Is het meer zoals gert van hof, rijden maar of is het meer "als je meewerkt krijg je rust"?? Heel benieuwd naar..