Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
Leo schreef:Stille meelezer maar wat een onwijs zuur topic. TS is niemand hier verantwoording schuldig he?
SjonnieZ schreef:Soms komen paarden eigenaren wel eens in een fase dat ze niet zoveel tijd hebben voor het paard. Ik zie dit regelmatig bij mij op stal gebeuren en dan is het vaak de bijrijder die steeds meer als eigenaar gaat en ook moet handelen.
Als dit hier speelt dan kan ik mij voorstellen dat het moeilijk is om afscheid te nemen van deze bijrijder.
Een open gesprek waarin jij aangeeft op welke wijze jij jouw rol als eigenaar voortaan gaat oppakken en wat jij van de bijrijder verwacht is dan mss passender.
Kaitlyn schreef:SjonnieZ schreef:Soms komen paarden eigenaren wel eens in een fase dat ze niet zoveel tijd hebben voor het paard. Ik zie dit regelmatig bij mij op stal gebeuren en dan is het vaak de bijrijder die steeds meer als eigenaar gaat en ook moet handelen.
Als dit hier speelt dan kan ik mij voorstellen dat het moeilijk is om afscheid te nemen van deze bijrijder.
Een open gesprek waarin jij aangeeft op welke wijze jij jouw rol als eigenaar voortaan gaat oppakken en wat jij van de bijrijder verwacht is dan mss passender.
Ik weet niet of je alle berichten van TS hebt gelezen, maar er zijn al meerdere gesprekken geweest met de bijrijder.
Avalanche schreef:Grenzen vind ik ook lastig. En wat ook super lastig is voor mij, is als je een hele tijd lang van alles hebt geaccepteerd, omdat het net op het randje was, of er eigenlijk over, maar je wil er ook geen drama van maken, om dan niet te hard te zijn in dingen ineens wel aangeven.
pmarena schreef:Avalanche schreef:Grenzen vind ik ook lastig. En wat ook super lastig is voor mij, is als je een hele tijd lang van alles hebt geaccepteerd, omdat het net op het randje was, of er eigenlijk over, maar je wil er ook geen drama van maken, om dan niet te hard te zijn in dingen ineens wel aangeven.
Nou exact dit heb ik dus ook. Want je wilt niet meteen de zeikerd zijn. En je wilt een ander ook iets gunnen. Maarja als je dan te lang je irritatie hebt ingeslikt en dan alsnog wilt aangeven dat dit zo niet langer acceptabel is, dan ben je ALSNOG de zeikerd....En aangezien het dan al tijden zit te irriteren en gisten van binnen dan heb je ook de neiging om de bom te laten ontploffen zeg maar, en dat wil je dan ook weer niet want dat voelt ook weer onredelijk
Een boel stress vind ik het maar....
En je hoopt vaak ook gewoon dat iemand zelf het fatsoen heeft om je niet teveel te belasten zeg maar.
Dus dat het iets tijdelijks is ofzo en daarna de grens weer gewoon gerespecteerd wordt.
Ik zit bvb. daarom erg te twijfelen of ik hier nog wel andermans ponies wil hebben lopen als Mareentje er niet meer is. Want als ik zelf geen paardje meer heb, dan wil ik eigenlijk ook gewoon ein-de-lijk van al dat werk af zijn dat er gemoeid gaat met een eigen plekje onderhouden en die knollies van alles voorzien. Dat zal dan dus door die anderen zelf gedaan moeten worden.
Maar dan is de kans dus groot dat je een situatie krijgt waarbij er over grenzen van wat je zelf wel of niet prettig vindt heen gegaan wordt. Om redenen die best te begrijpen zijn. En waar je dan ook wel enig begrip voor wilt tonen. Dus je gaat dan niet meteen wanneer de eerste grote teen over de grens heen is, met de vuist op tafel slaan. Want zo'n begriploos type wil je niet zijn. Maarja, waar ligt dàn de grens....? Het is gewoon best lastig allemaal.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het bij de TS ook zo gegaan is. Dat ze er steeds dieper in is komen te zitten in het begrip hebben voor de wensen van de bijrijder.
imaudy schreef:Ze had natuurlijk ook wel wat aan de bijrijdster. Nu moet TS alles zelf doen.
imaudy schreef:Ze had natuurlijk ook wel wat aan de bijrijdster. Nu moet TS alles zelf doen.
pmarena schreef:Avalanche schreef:Grenzen vind ik ook lastig. En wat ook super lastig is voor mij, is als je een hele tijd lang van alles hebt geaccepteerd, omdat het net op het randje was, of er eigenlijk over, maar je wil er ook geen drama van maken, om dan niet te hard te zijn in dingen ineens wel aangeven.
Nou exact dit heb ik dus ook. Want je wilt niet meteen de zeikerd zijn. En je wilt een ander ook iets gunnen. Maarja als je dan te lang je irritatie hebt ingeslikt en dan alsnog wilt aangeven dat dit zo niet langer acceptabel is, dan ben je ALSNOG de zeikerd....En aangezien het dan al tijden zit te irriteren en gisten van binnen dan heb je ook de neiging om de bom te laten ontploffen zeg maar, en dat wil je dan ook weer niet want dat voelt ook weer onredelijk
Een boel stress vind ik het maar....
En je hoopt vaak ook gewoon dat iemand zelf het fatsoen heeft om je niet teveel te belasten zeg maar.
Dus dat het iets tijdelijks is ofzo en daarna de grens weer gewoon gerespecteerd wordt.
Ik zit bvb. daarom erg te twijfelen of ik hier nog wel andermans ponies wil hebben lopen als Mareentje er niet meer is. Want als ik zelf geen paardje meer heb, dan wil ik eigenlijk ook gewoon ein-de-lijk van al dat werk af zijn dat er gemoeid gaat met een eigen plekje onderhouden en die knollies van alles voorzien. Dat zal dan dus door die anderen zelf gedaan moeten worden.
Maar dan is de kans dus groot dat je een situatie krijgt waarbij er over grenzen van wat je zelf wel of niet prettig vindt heen gegaan wordt. Om redenen die best te begrijpen zijn. En waar je dan ook wel enig begrip voor wilt tonen. Dus je gaat dan niet meteen wanneer de eerste grote teen over de grens heen is, met de vuist op tafel slaan. Want zo'n begriploos type wil je niet zijn. Maarja, waar ligt dàn de grens....? Het is gewoon best lastig allemaal.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het bij de TS ook zo gegaan is. Dat ze er steeds dieper in is komen te zitten in het begrip hebben voor de wensen van de bijrijder.