En dan toch; is het een illusie dat je met zo'n besluit 'vrede' kan hebben?
Want als je paard overduidelijk pijn heeft, om maar iets te noemen, dan zie je dat echt. Dan maak je een beslissing om echt de pijn te eindigen.
Bart heeft artrose, en ik redeneer van 'tot het te erg word.' Maar in principe loopt hij nog rond... Hij loopt nog steeds. Hij glanst, hij is levendig...
Het punt is dat ik er geen vrede mee heb. Dat alles 'nee!' blijft roepen. Ookal maakt hem dat niet beter, ookal zorgt dat dat de artrose niet wegneemt.
Komt het moment nog dat ik er wel vrede mee heb? Dat ik niet meer twijfel? Dat ik niet meer naar hem kijk en denk 'is hij echt zo erg als ik denk dat hij is?'
Ik heb weer een twijfelmomentje