Bokt.nl

**Geplaatst**: 24-02-15 16:51

Geplaatst: 24-02-15 16:51

terpentijn schreef:
Ik vraag me af of de kritiek-leveranciers hier wel goed bedacht hebben waar het hier nou eigenlijk om gaat: niet om het paard perfect te rijden, maar -gezien haar hectische voorgeschiedenis - haar éérst naar de ontspanning toe te krijgen, anders kom je sowieso met Modesta niets verder.

Kritiek-leverancier :')

Waar het om gaat is natuurlijk OOK ontspanning, heel belangrijk. Maar een paard moet je ook kunnen dragen. En dan heb ik het niet over dat TS te lang (discutabel) of te zwaar is (lijkt mij niet), maar over de manier waarop haar paard met het eigen lichaam om gaat. Mijn inziens kan dat beter en moet dat ook beter, ook met de voorgeschiedenis van dit paard.

**Geplaatst**: 24-02-15 16:52

Geplaatst: 24-02-15 16:52

Robijntjah schreef:
Heb net weer gereden en wat meer opgepakt, kleine stukjes en dan weer terug naar de ontspanning. Ging best aardig en als er spanning was bleef ik zelf ook rijden. Viel niet tegen dus.

Fijn!

**Geplaatst**: 24-02-15 17:13

Re: PRE Modesta, het trauma voorbij?!

Geplaatst: 24-02-15 17:13

Heftig verhaal! Op de foto's zie ik een paard die langzaamaan de spanning een beetje los durft te laten. Goed bezig!

**Geplaatst**: 24-02-15 17:15

Geplaatst: 24-02-15 17:15

Robijntjah

Ze schrikt enkel van jou been? Of van de omgeving? Van bepaalde handelingen?

Heb je al geprobeerd om die barriere te doorbreken door middel van op de grond te werken?
Druk, ontspanning, beloning?

En wat gebeurt er precies als je gewoon lekker met je billen op haar gaat zitten?
Want ik zie nu heel veel, dat je minimaal op je achterste zit.

Als je denkt: het wordt te veel in het topic, blijft mijn PB voor je open staan hoor.

Ik probeer de situatie zo pienter mogelijk in te schatten, om vanuit daar tips te kunnen geven.
Misschien nog niet eens zo zeer tips, maar mee denken.

**Geplaatst**: 24-02-15 17:26

Geplaatst: 24-02-15 17:26

Heeft je paard buiten geestelijke problemen ook lichamelijk problemen?

**Geplaatst**: 24-02-15 17:49

Geplaatst: 24-02-15 17:49

Nouvel schreef:
hoeft ook niet hoor!
Maar het lijkt me interessant om haar eens te voelen, vooral om te kijken of er veel overeenkomsten zijn met Fifi in het gedrag, de spanning en het gereden zijn...

Kom je een rondje Adorno proberen.. ik woon vlakbij.. zelfde gedrag

Nee grapje, zelfde als TS laat ik absoluut niemand op mijn paard.

Ik vind het altijd boeiend om topics van jou te bekijken.
Mede omdat mijn Adorno natuurlijk ook het vluchtgedrag vertoonde.
Ik schrijf vertoonde omdat hij het al heel lang bij mij niet heeft laten zien.
Of het daadwerkelijk weg is laat ik in het midden

Ik lees veel overeenkomsten, Adorno was buiten ook veel makkelijker dan in de bak.
Mede ook omdat ik buiten meer ontspannen was.

Toch denk ik dat er uit je rijden nog meer te halen valt.
De houding die jij nu op je paard neemt is voor een paard een passieve houding.
Ik weet dat als ik zo op Adorno ga zitten dat het foute boel is.
Je moet leiderschap geven zonder te dwingen.
Goed op je eigen ademhaling letten iig en zorgen dat je hartslag laag blijft.
Daar heb ik zelf heel veel moeite mee gehad want probeer maar eens rustig en ontspannen te blijven als je weet dat je paard er als een Ferrari met vastgeslagen gaspedaal en gebroken remmen vandoor kan gaan. Ik ben hierdoor destijds zelf teveel in een cirkel beland.. We reden in: ik doe jou niks dan doe jij mij niets.
Maar uiteindelijk schoot ik hier niets mee op want zodra ik "aan hem" kwam was het iedere keer foute boel.
Je neemt zelf het trauma een soort van over en geef je dus geen leiding.

Bij mij is de knop een beetje omgegaan omdat ik er toch op een bepaalde moment zat van was.
Ik durfde niet meer op mijn eigen paard en als ik erop zat dan was ik bang.
En waarom? Omdat hij mij na 3 jaar nog steeds niet als een leider zag.
Ook al was het gedrag angst, het is fout gedrag en je wilt het niet.
Door teveel poetsie poetsie te doen voedt je eigenlijk het gedrag.
In combinatie met nieuwe instructie is de knop omgegaan.
Dit kreeg hij om mee te werken en zo gingen we het doen.
Dat wil niet zeggen dat hij dat zomaar accepteerde want er was hand en been aan zijn lijf terwijl hij dat liever niet wilde.
Ging hij in vluchtgedrag haalde ik de "druk" er niet af. Net zolang totdat hij eruit kwam (en dat duurde soms echt wel).
Maar gek genoeg merkte ik ook al heel snel resultaat.
Want het werd voor hem gewoon dat mijn been en hand er was.
Net zo gewoon als dat hij inmiddels het halster om doen vind (wat voorheen ook niet kon).
Ik behandel hem niet meer als traumapaard. Tenslotte als we het zwart-wit bekijken is hij dat ook niet.
Een trauma maken wij er zelf van. Hij heeft een reactie ontwikkeld die iemand ooit onbedoeld geaccepteerd heeft (eraf gevallen en dus een beloning voor zijn gedrag).
Het is geen trauma maar verkeerd aangeleerd gedrag. En ik ben hem er nu voor aan het trainen.
Hij is niet zielig want hij heeft een prachtig leven.
Sinds ik hem zo bekijk zijn de gemaakte stappen enorm.

De fase waar jij nu nog in verkeerd met Modesta zijn wij gelukkig uit.
Want ik weet uit ervaring dat het echt niet leuk is en dat de moed je ontzettend in de schoenen kan zakken (zacht uitgedrukt).

Ik ga je geen tips geven of dingen die ik zie waarvan ik denk dat ze anders kunnen maar ik wilde toch even een reactie plaatsten

**Geplaatst**: 24-02-15 17:53

Geplaatst: 24-02-15 17:53

Toch een klein vraagje..
Wat voer je haar?

**Geplaatst**: 24-02-15 18:42

Geplaatst: 24-02-15 18:42

Ik ben aan het werk tot 22.00 u dus FF snel het hoognodige en vanavond uitgebreid:
Kelly; in de fase van eraan kunnen blijven komen zijn we nu dus. Noodzakelijk maar niet altijd makkelijk.
Bang ben ik niet meer, wel een hoge vorm van alertheid.
Modesta behandel ik ook zo normaal mogelijk maar sommige dingen ga ik gewoon niet opzoeken.

Ze krijgt 3x daags flink hooi en muesli zonder als krachtvoer. Brok reageert ze heel explosief op.

Tabaluga: ze heeft een litteken onder haar buik ban flank naar flank en het vermoeden is dat dit wel wat invloed heeft op de kracht van de achterhand en buikspieren.

Maralyn: in het begin schrok ze van mijn ademhaling of de kleinste spier aanspanning in mijn lijf.
Nu vaak nog van externe factoren (geluiden, overwachtse bewegingen langs de bak maar ook van mijzelf).

Daar zijn we idd veel mee bezig op de grond maar daar is het probleem aanzienlijk minder aanwezig.

Als ik op mijn billen ga zitten ligt het eraan of ik onvoorwaardelijk mee zit in de beweging, kom ik een milliseconde achter schrikt ze daar weer van.

**Geplaatst**: 24-02-15 18:53

Geplaatst: 24-02-15 18:53

Robijntjah schreef:
Ik ben aan het werk tot 22.00 u dus FF snel het hoognodige en vanavond uitgebreid:
Kelly; in de fase van eraan kunnen blijven komen zijn we nu dus. Noodzakelijk maar niet altijd makkelijk.
Bang ben ik niet meer, wel een hoge vorm van alertheid.
Modesta behandel ik ook zo normaal mogelijk maar sommige dingen ga ik gewoon niet opzoeken.

Weet je dit zeker?
Niet vervelend bedoeld hoor, maar je lijf en je uitdrukking zeggen iets anders.
Het is niet erg om toe te geven aan jezelf, sterker nog, ik denk dat het juist heel positief is.
Ik ben namelijk best nog weleens bang. Als hij plots reageert op een geluid merk ik dat ik hem meteen wil vast grijpen en dat ik hem soms even stil zet om mijn adrenaline weg te zuchten

Daarna kunnen we gewoon weer doorrijden overigens

**Geplaatst**: 24-02-15 19:39

Geplaatst: 24-02-15 19:39

Kelly_Taco schreef:
Robijntjah schreef:
Ik ben aan het werk tot 22.00 u dus FF snel het hoognodige en vanavond uitgebreid:
Kelly; in de fase van eraan kunnen blijven komen zijn we nu dus. Noodzakelijk maar niet altijd makkelijk.
Bang ben ik niet meer, wel een hoge vorm van alertheid.
Modesta behandel ik ook zo normaal mogelijk maar sommige dingen ga ik gewoon niet opzoeken.

Weet je dit zeker?
Niet vervelend bedoeld hoor, maar je lijf en je uitdrukking zeggen iets anders.
Het is niet erg om toe te geven aan jezelf, sterker nog, ik denk dat het juist heel positief is.
Ik ben namelijk best nog weleens bang. Als hij plots reageert op een geluid merk ik dat ik hem meteen wil vast grijpen en dat ik hem soms even stil zet om mijn adrenaline weg te zuchten
Daarna kunnen we gewoon weer doorrijden overigens

Dat weet ik heel zeker! Heb soms nog wel schrik momenten maar over het algemeen ben ik niet meer bang.
Daarin heb ik ook wel geleerd mijn gevoel te volgen; de enige keer dat ik dat niet deed belande ik namelijk in het ziekenhuis met mijn heupbreuk :')

**Geplaatst**: 24-02-15 21:10

Geplaatst: 24-02-15 21:10

Robijntjah schreef:
Nouvel schreef:
Onder goede begeleiding blijven werken aan rust en ontspanning bij jullie allebei en genieten van de dingen die je samen kunt doen, dat is voor jullie nu het belangrijkste denk!
geniet er van dat je weer op zit!

Hoe lang ben jij en hoe groot is Modesta?

Klopt helemaal en dat doen we ook zeker. Genieten staat voorop en mocht dat er ooit niet meer inzitten door wat voor reden dan ook wordt ze alsnog veredelde grasmaaier in mijn eigen tuin

Ik ben 1.78 en Modesta is 1.50.

oooowwww dan

zoals ik eerder al zei. zolangjij haar gewoon ccorrect rijd (en dat zie ik hier ook gebeuren) gewoon lekker zo doorgaan

kom ik aan met men 1.85 op 1.45 :')

**Geplaatst**: 25-02-15 01:46

Re: PRE Modesta, het trauma voorbij?!

Geplaatst: 25-02-15 01:46

Ik denk dat je er helemaal niet verkeerd aan doet om dit paard te rijden zoals je dit nu doet. Eerst lang en laag, en vanuit daar, straks/ooit, gaan oppakken. Het paard liep vroeger met onderhals in een valse knik met veeeeel spanning in het hele lijf. Vanuit die houding kan het paard nooit de juiste spieren opbouwen om de ruiter juist te dragen. Op die eerste foto's zag je ook duidelijk dat het paard geen enkel idee had over hoe het ook anders zou kunnen. Het juist opbouwen van spieren kan pas vanuit de uitgangspositie voorwaarts/neerwaarts, of in ieder geval vanuit een ontspannen bovenlijn, waar je nu zo hard voor aan het trainen bent.

Uiteraard zou je ervoor kunnen kiezen om al het werk vanaf de grond te doen, het paard daar sterker te maken, en haar lichaam juist te leren gebruiken. Bij ieder ander "normaal" paard zou ik dat ook zeker 100% aanraden. Maar bij jullie denk ik dat er heel veel zit in de spanning die ze opbouwt in het rijden zelf. Dan zou je een paard hebben dat het op zich kan, maar die je zo snel weer "de vernieling" inrijdt, doordat ze onder het zadel weer zou gaan doen wat ze deed (onderhals erop, vals nageven). En daarmee zou al het werk aan de hand weer weggegooid worden. Je moet haar dus wel nu, zonder de juiste bespiering, ook onder het zadel leren wat je van haar verwacht, en dat ze daarin op je kan bouwen. Misschien dat net een keer minder rijden, en meer (technisch juist) longeren nog wel zou kunnen helpen. Dan kan ze onbelast sneller haar spieren opbouwen, maar blijft ze ook onder het zadel begrijpen waar je heen wilt. Het is in ieder geval een lange weg, maar gelukkig trainen jullie niet voor het doel, maar voor de weg zelf

**Geplaatst**: 25-02-15 11:17

Re: PRE Modesta, het trauma voorbij?!

Geplaatst: 25-02-15 11:17

Je slaat de spijker op zijn kop Angela!

**Geplaatst**: 28-02-15 20:27

Re: PRE Modesta, het trauma voorbij?!

Geplaatst: 28-02-15 20:27

Alles gelezen en moet zeggen: respect voor jou TS!

Ik weet wat het is een paard met geschiedenis te hebben (mishandeling en verwaarlozing) en weet ook dat dat niet makkelijk is.
Ik vind het mooi om te zien dat je nog zo lekker durft los te laten (heel belangrijk!) en hierbij zie ik ook een paard dat door de topics heen steeds meer DURFT te ontspannen. (Want dat is het eerste... mijne heeft dat ook echt moeten leren).
Uiteindelijk begint daar alles mee. Dus ik wil je zeggen: alle credits voor jou!!

**Geplaatst**: 01-03-15 21:53

Re: PRE Modesta, het trauma voorbij?!

Geplaatst: 01-03-15 21:53

Dankjewel

**Geplaatst**: 09-03-15 23:04

Geplaatst: 09-03-15 23:04

Ook ik heb heel veel respect voor je! Ik heb zelf een Lusitano die mishandelt is geweest in Portugal vanaf jonge leeftijd en dus ook zeer bang is voor zwepen, onverwachtse bewegingen stemverheffing en ga zo maar verder. Met hem zijn we ook weet hele maal van voor af aan begonnen met rijden. Lekker lang laag en ontspannen zoals je nu bezig bent en dan langzaam steeds meer uitbouwen naar de juiste oprichting. Je bent goed op weg

**Geplaatst**: 10-03-15 18:53

Geplaatst: 10-03-15 18:53

Heb ook echt respect voor je ! Ik heb dan niet een paard met een mishandeld verleden maar wel een moeilijke tante, die van een wind briesje er ook vandoor schiet. Dus ik snap helemaal wat je bedoeld met elke kleine meter dat ze ontspant, dat je daar super gelukkig van word. Gewoon zo doorgaan jullie komen er wel!

Ik ga jullie ook volgen.

**Geplaatst**: 10-03-15 18:54

Geplaatst: 10-03-15 18:54

Wat fijn dat ze zich steeds meer gaat ontspannen met zo'n verleden!

**Geplaatst**: 11-03-15 18:07

Re: PRE Modesta, het trauma voorbij?!

Geplaatst: 11-03-15 18:07

Dank jullie wel maar kijk ook eens naar de inmiddels weer volgende stap:
[RIJ-ITP] PRE Modesta, van ontspanning op weg naar aanspanning...