Vanmiddag ineens het besef, de klap. Als een bonk ijzer in mn borstkas. Me afvragen of ik er echt wel goed aan deed. Bibberend op stal.
Maar eenmaal daar de realisatie dat het echt het enige juiste is. Hij valt af en zijn vacht verliest langzaam zijn koperen glans. Hij ging plassen en dat linkervoorbeen stond maar te trillen en te knikken. Hij is op. Hij kan niet meer. Het is goed zo, ik zie het maar bovenal weet ik het in mijn hart.
Maar een zak wortels en een bak slobber met appel gegeven. Lekker gepoetst (waarna hij onmiddellijk in het zand plofte -en ik me kapot schrok van het enorme gekraak uit zijn gewrichten-). Geknuffeld.
Wat is dit bizar, moeilijk, onwerkelijk...
Inmiddels ook de prachtige foto's van Jenkins hier op bokt ontvangen. Wat heeft ze hem mooi vastgelegd..
Ik heb geen idee hoe veel ik er in een reactie mag plaatsen dus sorry modjes als het er te veel zijn..
Met zijn hoofdstel, nog gloednieuw en niet eens helemaal op maat.. Toch nog een keer gedragen... Kereltje wat ben je stoer zo...


Met zijn showsetje, ook maar 1x in zn geheel gedragen.. Gaat met het hoofdstel aan de muur..


En deze vind ik zo mooi...zo droevig op de een of andere manier...