Geplaatst: 09-10-13 00:13 oh_oh schreef:Mijn vader heeft het bordje voor mij weggehaald, ik kon zijn lege stal niet zien..Pff wat een heftig gevoel, het besef dat ze er niet meer is. Haar zadel, hoofdstel, tuig, halster het ruikt zo naar haar. Over twee weken komen de paarden op stal. Haar naambordje hangt er en die moet ik op een gegeven moment ook weghalen. Ik krijg een steen in mijn maag bij die gedachte.
Het was tenslotte ook een beetje zijn liefde.., ik kreeg hem van mijn ouders, was bij hem vanaf zijn aller eerste dag op deze wereld en heb hem samen met mijn vader zijn laatste adem zien uitblazen..
Wat doet het nog steeds veel pijn na 7 maanden.
Ik zag heel erg op tegen het ophalen van mijn spullen uit mijn kastje op stal. Na 3 maanden toch gedaan en het voelde alsof ik hem mee naar huis nam. Misschien, of hopelijk, kan het voor jou ook zo voelen..
Het armbandje dat we hebben laten maken van de haren van zijn staart heb ik elke dag om. Zo is hij toch een beetje bij me, bij alles wat ik doe.
Zo onvoorbereid, praktisch geen kans om afscheid te nemen, het voelt zo oneerlijk hè?
! Kan me je verhaal van Carry nog herinneren en ben er van overtuigd dat jij de beste keuze gemaakt hebt. Je zult haar nooit vergeten. Misschien kan haar naambordje een mooie plek in jullie huis krijgen? 
