ja klopt, het was ook altijd zo naar om hem te zien lopen, in de stap was er niks te zien, maar in draf&galop wel, maar de laatste weken hebben we hem de weken van zn leven gegeven, zoveel verwend en lekker elke dag op de wei, hij wou elke keer zo graag dat ze achter hek open moesten gooien zodat wij hem voor aan het pad los konden laten omdat we hem gewoon niet meer konden houden, en dan rende hij alsof er niks aan de hand was, maar dan ging hij liggen rollen en stond hij met 3 benen op, was zo zielig om te zien..
Inslapen is de beste keuze voor je pony, ookal doet het jou zoveel pijn, je weet dat de herrineringen er altijd blijven!
Jeetje wat een naar verhaal en ik vind dat je de juiste beslissing hebt genomen ik hoop dat je nog een leuke laatste shoot kan doen en dat die altijd in je hart zal blijven voortbestaan
Roane
Berichten: 6218
Geregistreerd: 07-04-06
Woonplaats: Waddinxveen
Geplaatst door de TopicStarter: 16-07-10 14:25
They say memories are golden, and maybe that is true But I never wanted memories, I only wanted you.
Heb iemand *kuchzeweetwiezeis* op msn die mij gelukkig af en toe een draai om te oren kan geven want ik heb af en toe mijn moment van zwakte. Maar die bestaan grotendeels uit dat ík hem niet kwijt wil, dat ík twijfel (ookal loopt hij een jaar kreupel inmiddels) en dat dan een inzinking heb van 'ik kan het niet!' Ik ben ook niet heilig. Ik wéét dat dit de goede keuze is, maar het idee dat hij er zometeen niet meer is scares the oliebol out of me.
Dan denk je, is het niet te vroeg, heb ik alles gedaan, en soms beschuldig ik mezelf ervan dat ik wíl dat hij ingeslapen word want dan kan ik op vakantie zonder me druk te maken over hem, en dan kan ik dit en dat... En dat is dan het moment om mezelf een draai om de oren te geven.
Wat er allemaal door je heen gaat zodra je de keuze hebt gemaakt, het is niet te beschrijven. ene moment maak ik grapjes met mijn inktzwarte humor (karaktertrekje zodra het 'moeilijk' word) andere moment sta ik met tranen in m'n ogen als een klein meisje die niet wilt dat haar paardje dood gaat.
Kort lontje, mood swings, doos kleenex voor m'n neus. Wát een ellende hier. En paard weet van niks.
Die humor heb je nodig heh, om er doorheen te komen. Ik snap jouw moodswings wel hoor, en je twijfel. Verstand en emotie zeggen niet altijd hetzelfde en ook al weet je dat verstand gelijk heeft, dat wil niet zeggen dat je hart dat dan maar leuk moet vinden...
Juut
Berichten: 7119
Geregistreerd: 10-01-04
Woonplaats: Vlakbij het vagevuur
Geplaatst: 16-07-10 19:14
Ik denk dat Bart je prima aanvoelt hoor Het is begrijpelijk; een dier inslapen is op zich al een heftige keuze. Als het dan ook nog eens je beste maatje betreft...
manon_king
Berichten: 343
Geregistreerd: 06-08-05
Geplaatst: 16-07-10 19:20
Wat naar voor je, maar wat goed dat je de knoop hebt doorgehakt. Veel sterkte!
Heel veel sterkte, je hebt de juiste keuze gemaakt voor je maatje. Liefde is loslaten... dat zinnetje heeft mij 2 jaar geleden geholpen om deze beslissing te maken, en nu opnieuw sta ik voor deze loodzware beslissing en hoe goed je diep van binnen ook weet dat dit de enige juiste beslissing is, je verstand & je gevoel zeggen vaak iets heel tegenstrijdigs.
Maak jezelf niet gek door bij alles stil te staan met de gedachten "nog 1x samen dit doen..." of "nog 1 laatste keer dat..." en de laatste avond die is helemaal vreslijk en je zal zien, juist dan lijken ze ineens op te leven en geen pijn meer te hebben... Dat maakt het nóg moeilijker allemaal en probeer jezelf daar de komende tijd niet gek mee te maken
En terwijl ik dit heel verstandig allemaal zit te typen denk ik aan mn grote vriend Quentin die binnenkort weggaat en heb ik spontaan geen honger meer(zat te eten) en dat gaat dus rechtstreeks de kliko in
Aan de ene kant wil ik hem zo lang mogelijk bij me houden maar aan de andere kant wil ik het nu zsm achter de rug hebben voor ik het echt niet meer trek... Weet van de vorige keer dat het maken van de afspraak het meest slopende was en de laatste avond was ook een hel, maar de dag zelf heb ik daarna gewoon gewerkt, was bijna opgelucht dat het achter de rgu was en had er vrede mee (maar heb de eerste week wel nog af en toe huilend op stal gestaan of dan zat ik in de auto en ineens zag ik niks meer van de tranen en moest ik ff langs de kant van de weg gaan staan...)
Ik hoop dat je nog kan genieten van de komende tijd samen en nogmaals heel veel sterkte!
Fjord29
Berichten: 140
Geregistreerd: 23-05-10
Woonplaats: Brabant
Geplaatst: 16-07-10 19:53
Jemig wat een verhaal. Bah zeg, ik wens je heel veel sterkte de komende tijd. Ik weet wat het is om je maatje te verliezen. Soms zijn de ergste keuzes, wel de beste keuzes. Ookal wil je er eigenlijk niet aan geloven. Je maatje die er altijd voor je is, die van je houd zoals je bent. Nogmaals heel veel sterkte de komende tijd!
Roane
Berichten: 6218
Geregistreerd: 07-04-06
Woonplaats: Waddinxveen
Geplaatst door de TopicStarter: 16-07-10 20:26
Nou heb bijvoorbeeld een moment, na een fijne dag samen wandelen, dat ik opeens niet meer weet waarom ik hem in wil laten slapen waarom ik niet een weitje voor hem zoek bij iemand thuis. Maar dan denk je aan de winter, en hoeveel last hij vorige winter had van zijn stijve achterbenen...
Maar 14 dagen is gewon al zo snel
Renske_
Berichten: 20558
Geregistreerd: 12-10-02
Woonplaats: het zonnige zuiden van NL
Geplaatst: 16-07-10 20:43
Dat is heel herkenbaar
Ik heb de paarden aan huis dus de mogelijkheid om ze heel lang te houden ook na afkeuren voor de sport, en idd eerst was het dat ik hem nog een fijne zomer wilde geven na een slechte winter Toen was hij zo opgeknapt dat ik dacht, ach ik kijk de winter aan tot t niet meer gaat Ik bracht hem zelfs in de zomer ergens anders heen waar hij 24/7 buiten kon staan, thuis gaat dit in de zomer niet ivm een extreme dazen plaag waardoor de paarden in juli tm sept overdag op stal staan en 's nachts buiten.
En nu, ja nu lijkt hij toch echt op te zijn...komt stijf uit stal maarja 's ochtends staat hij te steigeren en dringen bij het hek omdat hij naar binnen wil, crosst een rondje door de wei en lijkt weer jong&gezond en dan na een dag op stal staan lijkt het weer een oud versleten mannetje...
Hoe lang je het ook uitsteld, het komt altijd nog te vroeg...
Roane
Berichten: 6218
Geregistreerd: 07-04-06
Woonplaats: Waddinxveen
Geplaatst door de TopicStarter: 16-07-10 20:54
Het is altijd te vroeg inderdaad. Ik zei het ook al op stal vandaag; of het nou over twee weken is, volgende maand of volgend jaar; het word janken, ik zal het niet willen, en ik zal hetzelfde denken als nu... Is dit hét moment wel?
Heel veel sterkte ook van mijn kant Anouk. Toch een moeilijke maar eerlijke beslissing!
Evelienepien
Berichten: 3332
Geregistreerd: 18-03-06
Geplaatst: 16-07-10 22:27
Meid, wat knap van je dat je een datum hebt geprikt; ookal is een kl*te iets Had ookal in je vorig topic gereageerd en vind het dapper van je Je doet er goed aan want diep in je hart weet je dat het niet meer beter wordt. En so what; als je je ogen uit je kop op stal ? iedereen mag toch zien dat je pijn hebt om wat gaat komen? Daar heb je echt geen schop onder je kont voor nodig want dat is juist goed en menselijk. Laten komen wat omhoog komt; jij bent jij en jij neemt afscheid op je eigen manier...en die momenten kunnen ook bijzondere koestermomenten zijn voor je ....Veel plezier nog gewenst zondag met Femke; ze zal voor iets moois zorgen Wens je heel veel sterkte de komende periode (en ff over het manenknip verhaal; ik ben nog erger Staart hangt in de gang en alles staat op film That's the way I wanted )
Saar
Berichten: 1225
Geregistreerd: 15-11-02
Woonplaats: Culemborg
Geplaatst: 17-07-10 09:31
Hey Anouk! Mijn aanbod blijft staan hoor, als je iemand nodig hebt om er bij te zijn, dan geef je maar een gil. We gaan in ieder geval zorgen dat hij morgen mooi gaat poseren voor de foto Xx
Bonnyyyyyy
Berichten: 1934
Geregistreerd: 18-12-08
Geplaatst: 17-07-10 09:43
ik heb je hele topic doorgelezen wat een verhaal meid! heel veel sterkte!
Ayla
Berichten: 6123
Geregistreerd: 01-05-09
Woonplaats: Brummen
Geplaatst: 17-07-10 12:13
ik vind het verschrikkelijk voor je, maar ik vind dat je het ontzettend mooi van je af hebt geschreven! ik wens je heel veel sterkte in de komende tijd.
Jaaaa Hypofocus is langs geweest!!! en ik kan niet wachten tot ze er zijn van wat ik op de camera zag, was 'ie geil Was ook prachtig met het water op de achtergrond. Hij was misschien wat drammerig (stilstaan word je vanzelf zat) maar het is zeker gelukt *stuitert ongeduldig op en neer*
Op dit moment met mij. Tja, overdag gaat het wel, soms dan realiseer ik me opeens dat hij er over twee weekjes niet meer en steekt het echt in m'n hart en rolt er een traantje. Maar sinds ik heb besloten dat hij ingeslapen word, staat er steevast een wc-rol naast mijn bed en huil ik de ogen uit m'n kop
Ik twijfel ook heel veel, maar het is meer een strijd tussen hart en verstand. Puur het feit dat ik een leven zonder Bart niet voor me zie en 'niet aan kan.' Gewoon puur het idee dat ik zo nooit meer naar stal fiets, niks en niemand meer heb om voor te zorgen, trots op te zijn. Nooit meer z'n koppie te zien, zijn staart te wassen...
En stiekem de gedachte; wat vinden andere mensen? Vinden die dat ik me aanstel? Dat ik meer had moeten doen? Natuurlijk niet reëel, maar ik zou nu niet willen horen dat iemand het er niet mee eens is dat Bart ingeslapen word.
Dus tja, wisselend uiteraard. Sommige momenten ben ik het eens met mezelf en heb ik er vrede mee, andere moment haat ik mezelf omdat ik mijn beste vriend ga vermoorden...
Juut
Berichten: 7119
Geregistreerd: 10-01-04
Woonplaats: Vlakbij het vagevuur
Geplaatst: 18-07-10 16:21
Je stelt je helemaal niet aan, en je doet alles voor Bart. Zelfs in laten slapen om hem voor een leven vol pijn te behoeden. Super!
Ik ben benieuwd naar je foto's
Jet
Berichten: 12729
Geregistreerd: 31-01-01
Woonplaats: Anna Paulowna
Geplaatst: 18-07-10 16:25
Super dat de fotosessie zo geslaagd is! En voor wat betreft je gevoel en verstand: vreselijk logisch, net als de huilbuien die je hebt.
Denk er eens over hoe het zou zijn als het niet jouw Bart betrof, maar een paard van iemand anders dat je net zo goed zou kennen, ik verwacht dat je dan ook gezegd zou hebben: stoppen met dit leven, niet laten lijden. Ik kan me dus slecht voorstellen dat er ook maar iemand zou zijn die vindt dat je te weinig voor Bart hebt gedaan of doet, daar hoef je verder echt niet over na te denken.
Verder zal het inderdaad heel leeg zijn als Bart er niet meer is, neem daar gewoon echt de tijd voor en wie weet, kom je nog eens een tweede "Bart" tegen, die absoluut niet hetzelfde zal zijn en zeker niet dezelfde liefde zal oproepen, maar waar in een hart plek is voor Bart, is uiteindelijk ook plek voor een andere lieverd.