Geplaatst Een topic waarvan ik niet gehoopt had dit al zo snel [weer] te moeten maken. Ik doe het toch, als dagboekje voor mezelf en mogelijk dat er nog handige tips/ervaringen voorbij komen. Daarnaast heeft het wellicht toegevoegde waarde voor mensen die ooit in een zelfde situatie komen.
Even voorstelen; Dit zijn wij:
En een recente foto:
Kari is een 4,5 jarige Ijslandse ruin en sinds augustus vorig jaar in mijn bezit. Hij staat 24/7 buiten met hooi en track rondom het land in een kudde met andere ijslanders. Na twee keer een fikse beenwond te hebben gehad dit afgelopen jaar vonden wij eigenlijk dat we onze portie pech wel gehad hadden. Maar helaas trof ik hem afgelopen dinsdag aan en was hij niet fit. Zweten en snel ademen. Wel at hij nog gewoon en was nog vrolijk. Temperatuur was wel gewoon oke. Omdat ik het toch niet vertrouwde heb ik hem alleen in de bak gezet, mest opgevangen en weggebracht. Daar kwam uit dat hij wel wat zand in zijn mest had en een bloedwormbesmetting die wel behandeld moest worden. Ontwormen stond toch al op de planning en zandkuur waren we ook al mee begonnen. Verder was hij 's middags eigenlijk wel weer normaal dus ik heb hem teruggezet in de groep.
Woensdag vroeg m'n bed uit om hem te checken; hij was super vrolijk. 'S avonds bericht gehad van mijn stalgenoot dat hij er nog steeds prima bij stond en at. Donderdagochtend kon ik zelf helaas niet heen maar kreeg ik wederom bericht dat het goed met hem ging.
Donderdagavond moest ik uitmesten en toen kwam ik er achter dat hij niet meer at. Ademhaling was weer snel. Dit was niet goed dus gelijk de dierenarts gebeld die er gelukkig redelijk snel was. Pijnstiller ingespoten; deed niets. Darmverslapper gegeven en dat werkte gelukkig wel wat. Ademhaling en pols waren nog wel steeds te hoog. Inmiddels was het 18.30 uur dus besloten we het even de tijd te geven en om 22 uur weer te gaan kijken. Thuis aangekomen merkte ik al snel dat ik toch weer heen wou dus om 21 uur weer heen gegaan. Ik zag dat hij had gerold op de tegels. Wel had gemest maar weer pijn, zweten, snelle ademhaling dus ik heb de dierenarts opgebeld en aangegeven dat ik naar de kliniek wil. Dierenarts kwam weer zo snel mogelijk. Snel de auto aan de trailer gekoppeld. Alle hulptroeven ingeschakeld. Ander paard er bij in de trailer zodat Kari niet om kon vallen (hebben geen tussenschot) en snel die kant op.
Eenmaal in Wolvega aangekomen, had Kari nog meer pijn. Vreselijk om je paard zo te zien. Hij gooide zichzelf tegen de muur op van de pijn. Hij kreeg nogmaals pijnstillers, darmontspanners, bloed geprikt, gesondeerd en opgevoeld. Bloedwaarden waren allemaal nog oke dus dat was gunstig. Ook bij het sonderen geen reflux dus ook dat was een goed teken. Bij het opvoelen ook geen gekke dingen. Hij moest een nachtje blijven ter observatie.
Dus daar ging mijn vriendje.. Voor het eerst in zijn leven een nacht op stal in een vreemde omgeving
Nog voor wij weg waren, kwam de pijn al weer door de pijnstillers heen en ging hij liggen rollen in de stal. We moesten kiezen; wel of geen operatie. Hij had 70% kans op goede afloop dus daar gaan we voor. Ik moest hem achter laten voor de operatie. Wat een afschuwelijk gevoel.
Foto van vlak voor de operatie:
Eenmaal thuis aangekomen was het wachten op het belletje van de chirurg. Om 2:50 was het zo ver; telefoon. Ik durfde bijna niet op te pakken. Gelukkig was de operatie voorspoedig gegaan. Ze hadden wat zand uit de darm weggehaald en een verschuiving goed gelegd. Hij lag nu in de recovery box en ik zou gebeld worden als hij weer wakker was. In de tussentijd toch maar even in bed gaan liggen maar geen oog dicht gedaan natuurlijk. Om 4:20 werd ik gebeld dat hij weer in zijn box stond. Wat was ik opgelucht.. Toch nog maar even geslapen en om 6 uur klaarwakker
Vrijdagochtend zijn we gelijk om 10 uur naar stal gegaan voor zijn bezoekuur. Hij stond aan het infuus maar ik vond hem er niet fijn bij staan. Schrapen, zweten, ongelukkige blik, heel onrustig. Artsen gaven ook aan dat hij toch nog wel erg onrustig was. Ze vroegen zich af of het ongenoegen was over in de box staan of omdat het pijn was. Mijn gevoel zei pijn.. Kari heeft wel een karaktertje maar zo ken ik hem niet.
Gelukkig mocht hij die middag even naar buiten in de longeerkraal. Daar was hij alert, hinniken naar alles wat langs kwam.
Vervolgens binnen was hij helemaal gesloopt. Wat had ik het te doen met dat paard. Ik heb altijd moeite met weggaan van stal maar nu helemaal.. arm ventje
Terwijl Kari buiten stond, sprak ik de chirurg nog even. Die gaf aan dat hij vond dat zijn maag wel erg gevuld was dus dat dat verder onderzocht zou worden. Mogelijk dat dat de reden was waarom hij nog pijn had. De maagscopie zouden ze later die dag doen.. Om het verhaal overzichtelijk te houden, zal ik dat in latere updates plaatsen. Het is te veel voor in 1 keer. Inmiddels is het woensdag en hij is er nog steeds dus die cliffhanger zal ik jullie besparen
Mochten er ervaringen zijn met betrekking tot koliekoperaties dan ben ik natuurlijk daar erg benieuwd naar. En voor wie een kaarsje voor Kari aan wil steken; heel graag want dat heeft hij nog steeds nodig!
Wel krijgt hij nog steeds veel pijnstillers en zo nodig morfine dus het geeft natuurlijk toch ook wel een vertekend beeld. Toch is er niets verdrietigers dan je paard met pijn te zien dus dit gaf toch wat hoop.. We mochten bij het sonderen zijn. Vervelend om te zien maar voor het goede doel en ik had het idee dat hij het wel fijn dat we er bij waren. En hij was braaf, zo knap 
teveel voor in 1 x 
maar hebben we er voor over), de oplopende kans op blijvende schade en sowieso minder dan 50% kans dat hij door de 2e operatie heen kwam, was dat eigenlijk voor ons geen optie. Er had eigenlijk een biopt genomen moeten worden tijdens de eerste operatie maar daar was toen geen aanleiding voor. 