Geplaatst 
.(Imbecielen gaat over mijn vriend, mijn paard en ik. Ik maak niemand belachelijk, en dit is gewoon een uitdrukking die we over onszelf zeggen omdat wij zo stom waren om verkeerd te rijden
).We kunnen in ieder geval zeggen dat we het nooit saai hebben
.Gisteren hebben mijn vriend en ik meegedaan aan de Ride and Run 2018 in Den Haag. De bedoeling was om 10 km te rijden/hardlopen.
Het ging niet zoals gepland, maar we zijn uiteindelijk heelhuids terug gekomen
.Een paar mensen (gewoon voetgangers) hadden de lintjes verhangen, waardoor we uiteindelijk 22 km omgereden zijn. Geel was rechtdoor, wit was linksaf en rood was rechtsaf. Het laatste lintje wat we zagen was rood, dus wij zijn rechtsaf gegaan. Na een km rechtdoor te zijn gereden, kwamen we geen lintjes meer tegen. Toen zijn we uiteindelijk overgestoken naar de andere kant waar we om de hoek op de snelweg kwamen. We zijn heel de snelweg uitgereden/gelopen en toen zijn we helemaal de weg kwijt geraakt. We hadden beide geen mobiel bij omdat we dachten dat - dat niet mocht. Stom van ons, maar dat weten we voor de volgende keer.
Toen we de snelweg uitgereden waren kwamen we in een park terrecht waar we door een dorp heen zijn gereden. Daar hebben we de weg gevraagd aan een mevrouw die ons weer terug gestuurd heeft naar de snelweg. Toen hebben we geprobeerd om het rode lintje weer te vinden, maar de mevrouw had ons naar de snelweg die parallel liep gestuurd, dus wij konden het lintje niet meer vinden.
We waren toen al +/- 15 km onderweg. We zijn de snelweg uitgereden want we dachten dat we daar het lintje zouden vinden (ongeveer 5 km) en toen kwamen we aan het einde van de snelweg waar het een 80 km/uur weg werd (en uiteindelijk een 50 want de weg liep naar een dorp) een meisje met een paard tegen die op een stuk land met haar paard stond te grazen. Aan haar hebben we gevraagd of we haar mobiel mochten lenen, maar die viel voor ons neus uit. Het meisje zei dat we de snelweg weer uit moesten lopen, dus we moesten weer terug en dan uiteindelijk naar links moesten. Dat hebben we gedaan. We zijn weer 5 km terug gelopen naar waar we vandaan kwamen alleen nu liepen we aan de andere kant want we zijn bij de stoplichten overgestoken. Onderweg kwamen we een man en vrouw tegen waarvan we hun mobiel mochten lenen. We hebben mijn moeder gebeld, maar die nam niet op. Voicemail achtergelaten. Door de stress wist ik het nummer van mijn vader niet meer dus zijn we verder gegaan. Die mensen zeiden dat we moesten oversteken en dat we dan zo het bos in konden rijden. Dat hebben we gedaan. Uiteindelijk zijn we nog een stuk door de stad heen gereden voordat we het bos tegen kwamen.
Toen zijn we het bos uit gereden en kwamen we een koppel tegen. We zaten toen op 23 km. Terwijl we door het bos reden werd ik weer rustig en kon ik me het nummer van mijn vader weer herinneren. De man heeft mijn vader gebeld en toen zijn hij en zijn vrouw een km mee gelopen naar de stoplichten waar we over moesten steken en dan zou het nog ongeveer 10 km zijn zeiden ze. Ze waren echt super lief en ik en mijn vriend zijn ze heel erg dankbaar. Ze zijn helemaal met ons door een dorp heen gelopen waar ze bezig waren met nieuwe huizen aan het bouwen dus er stonden allerlei grote machines.
Bij de stoplichten aangekomen was inmiddels het geluidsdempende oornetje van mijn paard al 5 km geleden afgegaan. (Ik rij eigenlijk altijd met oornetje omdat hij erg gevoelig is voor geluiden). Hij deed het super zonder oornetje en hij keek ook niet op of om terwijl we langs de snelweg liepen. Alleen het getik bij de stoplichten vond hij erg eng, dus mijn vriend heeft mijn paard vastgepakt en zo hebben we hem samen kunnen overtuigen om over te steken. Dat deed hij erg braaf! Vanaf daar konden we na een paar honderd meter de weg weer herkennen en zagen we de lintjes. Die hebben we gevolgd, alleen dan dat wit rechts was en rood links, want anders reden we weer verkeerd.
Lintjes gevolgd en toen kwamen we bij een ruiterpad waar we op de heenweg ook waren. Ik met mijn paard op het ruiterpad en mijn vriend achter de bomen op het fietspad. Die was al vooruit gaan rennen, maar mijn paard was zo op mijn vriend gesteld dat hij weigerde om ook maar een stap vooruit te zetten en hij bleef hinniken naar mijn vriend. Ik heb hem geroept, maar hij was al te ver weg om me te horen. Ik kreeg mijn paard alleen geen stap vooruit. Uiteindelijk zijn we bijna in de sloot beland, want hij wilde gaan grazen maar hij gleed met zijn voorbenen bijna de sloot in. Na een tijdje kwam mijn vriend terug gerend en moesten we heel hard lachen om het gehinnik en gebries van mijn paard. Daarna was er niks meer aan de hand, totdat we langs een wielrennermarathon reden waar echt letterlijk 50 wielrenners klaar stonden voor vertrek. Er was ook iemand met een microfoon die aan het aftellen was. Dus ik dacht op dat moment; daar ga ik. (We zijn namelijk vorige week aangereden door een wielrenner. Verhaal staat in mijn volgtopic). Maar gelukkig bleef mijn paard rustig en zijn we verder gereden.
Bij aankomst moest ik huilen van alle stress die we hebben gehad en dacht mijn paard de laatste 5 meter; laat ik achteruit lopen en totaal niet meer luisteren. Gelukkig kwam iemand van de organisatie mij helpen.
Ik voelde me wel heel erg stom omdat ik moest huilen, maar ik was zo opgelucht dat alles goed is gegaan. Ik was nog nooit over de snelweg geweest met mijn paard of überhaupt nog nooit ergens anders dan in ons eigen vertrouwde omgeving.
Ik heb zoveel respect voor mijn vriend die - die 32 km ernaast heeft gelopen. Daarvan heeft hij ongeveer 17 km hardgelopen. Ik ben zo blij dat hij erbij was. Zonder hem had ik dit nooit kunnen doen en was ik allang in paniek geraakt. Hij is echt de liefste vriend ter wereld!
Aangekomen op het veld was iedereen al weg. Ze hadden de prijsuitreiking allang gehad, maar ik vind wel dat we een prijs verdienen voor de meeste km’s
. We hebben mijn paard afgezadeld, die gewoon nog stond te jumpen. Hij was geen eens bezweet. Volgens mij kon hij nog wel een rondje van 30 km . (Naast de Ride and Run, rijden mijn vriend en ik sowieso standaard een keer verkeerd als we met de auto naar toe gaan, staan we in Spanje met heel de familie langs de weg zonder benzine en zijn we verdwaald in Griekenland in de bergen langs een ravijn, dus the odds where never in our favor
). Achteraf gezien was dit een goede training voor mijn paard en ik, want we gaan 2 juni meedoen aan de Impulsklasse van Endurance in Surae. Alleen nogmaals erg knap van mijn vriend.
Hier een foto impressie van onze dag. (Jammer dat ik geen go-pro op had, want dan had iedereen zich dood gelachen van ons avontuur en jammer dat ik geen foto’s onderweg heb kunnen maken).
Bedankt voor het lezen van ons avontuur!
Tot de volgende keer dat we verdwalen. Het zal vast niet de laatste keer zijn . 
Hadden jullie de volgende dag geen spierpijn? 
Overigens vind ik je paard echt onwijs knap, niet alleen hoe hij zich gedragen heeft maar ook zijn uiterlijk 