Geplaatst Ik citeer, uit mijn vorige EJL-ITP: "Hopelijk wordt 2017 wél ons jaar!"
Maar helaas.... Dit jaar is het jaar aangebroken waarin ik vrij onverwachts afscheid heb moeten nemen van mijn allerliefste, aller dierbaarste maatje Famke Elvira. Wat een pijn, wat een verdriet... Nog steeds..
Laat ik jullie meenemen met ons verhaal...
Ons laatste EJL-ITP eindigde met de maand november. Hier een linkje naar ons jaar 2016... [RIJ-ITP] 2016... :( 2017 wordt ons jaar!! ITP En aan die link te zien was dat ook al niet ons jaar geweest.. 2017 zou ONS jaar worden. We zouden weer gaan genieten, samen! Wat waren we nog veel dingen van plan... Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen alweer over mijn wangen. Wat kan het leven hard en oneerlijk zijn.. Waarom was het ons niet gegund?
December 2016
Het revalideren van de peesblessure (oppervlakkige buigpees) ging volgens plan. We mochten steeds meer doen! Aan het eind van de maand waren we zelfs alweer bezig met stukken in draf en wat deed Famke toch verschrikkelijk haar best! We vonden het beide zo fijn om weer aan het werk te kunnen, hoewel het nog niet veel was. Bij mij was er wel een flinke angst aanwezig, constant. Angst dat ik haar te veel zou vragen, dat de blessure terug zou komen. Daarom deed ik alles nog rustiger aan dan nodig.
Januari 2017
Het nieuwe jaar begon! En ik was ervan overtuigd: 2017 zou ons jaar worden, we hadden genoeg pech gehad, nu zou alles alleen maar beter worden!
Deze maand mochten we de galop er weer bij pakken en kleine ritjes buiten gaan maken. Het bleef allemaal goed gaan. Elke keer wanneer ik bij Famke was checkte ik meerdere keren haar been. Bij het uit de wei halen, voor het rijden en na het rijden. Wanneer hij ook maar íets warm leek gaf ik haar vrij, al denk ik dat ik soms ook dingen zag die er niet waren.
Ik maakte een topic aan met foto's van Famke's bijrijder op Famke. Een soort coming-back gevoel. We konden er weer voor gaan, eindelijk. En wat deed ze het top.. Dat moest ik natuurlijk delen! [RIJ-ITP] Coming back na blessureleed! Fries Famke ITP
Februari 2017
Nog altijd ging het bergopwaarts. Famke's conditie begon terug te komen en onze ritjes werden alweer wat langer. Ook kon ik haar alweer wat meer oppakken qua dressuur. Hoewel ik wel ontzettend voorzichtig bleef met alles en nog niet voor de volle 100% kon genieten omdat ik toch bang bleef.
Samen met een stalgenootje en tevens hele goede vriendin hebben wij deze maand een prachtige, onvergetelijke buitenrit gemaakt in de sneeuwstorm. De paden waren top en het leek net een sprookje. Hier begonnen we eindelijk weer een beetje te genieten! Want wat was dat een gaaf gevoel!
Ook moesten er natuurlijk foto's gemaakt worden in de weide. Famke ging helemaal showen en 'stuiteren'. Ik was doodsbang dat ze uit zou glijden of te gek zou doen, maar wilde haar tegelijkertijd niet langer inhouden. Ze wilde gewoon paard zijn en ik liet haar..
Haar prachtige blik, vol vertrouwen en liefde
Het topic van de sneeuwfoto's: [ITP] Friese parel Famke in de sneeuw! ITP
Maart 2017
Deze maand vergeet ik nooit meer. Voor het eerst gingen we weer naar het strand!! Iets waar ik ontzettend naar uit had gekeken, en Famke genoot ook met volle teugen! Ik weet nog dat ik daar reed, in een handgalopje over de vloedlijn met de losse teugels in één hand, denkend: WE ARE BACK!!
Kon ik maar terug in de tijd... Om dat moment nog één keer samen te beleven...
Ook ging het dressuren weer super fijn. Het voelde zo goed. We waren zo een goed team. Ik was zo intens trots op mijn knappe merrie. We sloegen ons gewoon overal doorheen, samen! Ook dit hadden we weer overwonnen!
Topic over het rijden toen: [RIJ-ITP] Flappie dressuurtraining in turquoise! ITP
En aan het eind van de maand hadden we een fotoshoot met twee enorm gave, leuke fotografen. Er zijn zo ontzettend gave foto's uit gekomen waar ik echt héél erg blij mee ben en waar er zeker nog een aantal van vergroot gaan worden. Op het moment dat deze foto's gemaakt werden, was alles nog goed. Genoten we eindelijk weer. Waren we zo een hecht team. Samen één! Het idee was om 'gewoon' eventjes wat fotootjes te maken van Famke, voor de leuk. Maar achteraf heeft deze fotoshoot zoveel meer betekenis gekregen voor mij..
Voor nog meer van deze PRACHTIGE foto's: [ITP] Mijn allerknapste black beauty 'los' in het bos! ITP
En deze: [ITP] Pechvogel-Fries Famke Elvira laatste fotoshoot
Ook maakte mijn beste vriendin nog wat foto's tijdens het rijden. Want we gingen zo goed!!
Topic: [RIJ-ITP] Knapste dressuurknol Famke in het rood! ITP
April 2017
De maand waarin alles veranderde. Een ware nachtmerrie. Ik was twee weekjes ziek geweest deze maand en mijn bijrijder was ook erg druk. Ik kwam alsnog naar Famke toe, maar alleen om te poetsen, te knuffelen en te voeren. Verder stond ze lekker op de weide met haar vriendjes, dus echt meer had ze ook niet nodig.
22 april wilde ik zonder zadel een kort ritje gaan maken, samen met een stalgenootje. Ik voelde mij namelijk nog niet helemaal fit, dus we zouden het rustig aan doen. Eerst merkten we nog weinig aan Famke. Want ze is altijd al een harde geweest. In stap merkte ik alleen dat ze ietwat traag was, maar dan ga je nog niet direct uit van iets geks.. Tot we een drafje probeerden. Stókkreupel. Ik ben er per direct afgesprongen en we zijn het kleine stukje terug gewandeld. Ik weet nog wat ik zei: "Sh*t, die peesblessure is terug, kunnen we weer opnieuw beginnen.." - want goh, wat báálde ik!
Terug op stal meteen haar been gekoeld en een apart weitje voor haar geregeld. Daarna heb ik direct de kliniek gebeld. Ik moest echter de volgende dag terugbellen om de arts te spreken.
De volgende dag heb ik dus weer gebeld en heb ik gesproken met de arts. En ook gezegd dat ik het raar vond dat Famke na twee weken rust ineens weer last had. Dat paste niet echt bij een peesblessure. Maar goed, het was hetzelfde been, dezelfde plek, het was dik en warm.. Het kon gewoonweg niet anders. Dus maar meteen weer een afspraak gemaakt op de kliniek om een echo te gaan maken.
28 april konden we terecht. Wat was ik zenuwachtig. De arts wilde haar eerst even zien lopen. Heen en weer in stap.. Hmm oké, niet helemaal zuiver, maar niet super slecht. Toen draf. En na een paar meter riep hij dat we moesten stoppen. Toen zakte de moed mij al in mijn schoenen. Hij hoefde niet meer te zien, ze was stok- en stokkreupel. Ze zakte gewoonweg door haar heup heen terwijl ze nog pittig met mij mee hobbelde. Geen moment heeft ze geweigerd mee te rennen. Ze deed het gewoon. Ze was hard voor zichzelf, zoals altijd. Wat niet altijd heel handig was.
We gingen naar de behandelruimte. Daar werd haar net aangegroeide sokje weer eraf geschoren voor een deel en werd er een echo van de pees gemaakt. En wat bleek... Die was beter dan bij de laatste controle- echo. Niks op aan te merken. Helemaal goed...
Voor een moment was ik blij en opgelucht. Há, toch geen peesblessure, yay! Misschien dan toch alleen maar even verstapt en een spier verrekt? De arts noemde dat ook even op en gaf aan dat we even twee weken aan moesten kijken met pijnstillers. Maar daar kwam hij toch weer heel snel op terug. Hij vond haar in draf namelijk echt té kreupel lopen voor 'slechts' een kneuzing of verrekte spier. Vooral omdat ze zo een harde was. Het klopte niet. Hij wilde graag even een röntgenfoto maken.
Met lood in mijn schoenen vertrokken we naar de röntgenkamer. Famke vond het röntgenapparaat reuze spannend. Maar ze bleef braaf bij me en keek me aan alsof ze zeggen wilde: Als jij het oké vind, zal het wel óke zijn.
Er werden foto's gemaakt en mijn ouders en de arts waren in de ruimte achter de röntgenkamer. Ik stond met Famke te wachten. Op een gegeven moment kwam de assistente binnen en vroeg aan mij of ze Famke even moest overnemen van mij, dan kon ik ook even naar de foto kijken..
Op dat moment wist ik dat het fout was. Mijn hart klopte in mijn keel en ik voelde mij misselijk van angst toen ik richting de computer liep. Dit zou ze immers niet zeggen als er niets aan de hand was...
De foto was duidelijk. Ik zag meteen dat het niet goed was. Dat het kapot was. De arts beaamde dat. Haar sesambeentje was gebroken. Het resterende stukje was enorm fragiel en broos en dus een tikkende tijdbom. Aan elkaar zetten zou onmogelijk zijn. Het afgebroken stuk zat in haar pees.
Op dat moment liet de arts al doorschemeren dat er niet veel hoop meer was. Maar we konden er nog voor gaan en hij wilde er ook nog voor gaan. Er was een hele kleine kans dat het allemaal vrij goed vast zou groeien en de ontstekingsreactie van haar lichaam weg zou gaan. Dan zou ze sowieso pijnloos op de wei kunnen lopen.
Ik was heel erg van slag en heb tranen met tuiten gehuild toen we vertrokken. Maar onze keuze was gemaakt: We gingen ervoor. Ik zou alles doen om haar te kunnen houden. Al wist ik ook, dat als ze te veel pijn ging krijgen en het niet meer paardwaardig zou zijn, ik haar zou laten gaan. Maar daar wilde ik nog niet te veel over nadenken.
Mei 2017
Famke moest 3 weken totale boxrust. Wat vond ik dat vreselijk. Het gevoel dat mijn liefste meisje daar de hele dag opgehokt stond.. Bah. En dat terwijl ze normaal 24/7 met genoeg vriendjes op een flink land kon vertoeven. Maar het was voor een goed doel.. We moesten haar lichaam de tijd geven het vast te laten groeien. Ze mocht amper lopen. Famke leek het gelukkig niet heel erg te vinden. Ze stond súper rustig. Geen moment is ze druk geweest op stal of chagrijnig. Ik kwam ook super vaak langs, hield haar box super schoon, gaf haar onbeperkt hooi en plukte zelfs flinke manden vol gras voor haar zodat ze toch nog een beetje gras kon eten.
18 mei moesten we weer terug naar de kliniek. Om te kijken hoe het ervoor stond. En op dat moment waren de artsen tevreden. Ze leek iets beter te lopen, niet veel, maar genoeg. Groen licht om door te gaan. Ik kreeg weer hoop. Misschien was het toch niet uitzichtloos!
Ze werd ingespoten met een ontstekingsremmer en middel wat de groei van bindweefsel zou remmen. We moesten snel resultaat gaan zien, anders was het klaar.. Vol goede moed gingen we weer terug naar huis. Ze mocht nu op een mini weitje staan, wat ik al heel fijn vond. En zij duidelijk ook!
Juni 2017
We mochten gaan stappen aan de hand. Tien minuutjes per dag. Ik koos ervoor om lekker buiten het erf te wandelen. Daar genoten we beide het meest van. Ook liet ik haar regelmatig grazen op een landje op onze stal waar meer gras stond en ging ik lekker zonnen. Verder waren we vooral véél aan het duimen dat het allemaal beter zou worden en niet slechter zou worden..
21 juni weer controle en helaas slecht nieuws.. Ze liep nog net zo slecht, misschien zelfs wat slechter dan de vorige keer. Ik was in zak en as. Wat een hel, wat een nachtmerrie. Dit kon toch niet? Wat moesten we nou?
Famke bleef op een apart weitje staan, iets vergroot, en met een rustig vriendje erbij. Ik kwam elke dag bij haar om te knuffelen en zat regelmatig te huilen bij haar in de wei. Ik moest gaan nadenken over haar toekomst, over haar leven. En ik kon het gewoonweg niet.. Mijn maatje, mijn alles.. Het was nog veel te vroeg om afscheid te nemen.
We namen opnieuw contact op met de kliniek. Waren er écht niet nog andere uitwegen?! We zouden álles voor haar doen! Ze gaven aan dat een operatie een optie was. Het zou wel flink wat kosten en er waren weinig kansen. Als ze het fragment weg zouden halen, zouden ze de hele pees door moeten halen. En daarna zou er veel meer druk om het resterende stukje bot komen te staan, waardoor de kans groot zou zijn dat die het ook heel gauw zou gaan begeven. De arts noemde het letterlijk een 'experiment'. Hij wilde het graag voor ons doen, maar was realistisch.
Dat wetende hebben we weer lang gepeinsd en nagedacht. We hebben contact gelegd met andere klinieken, second opinions gehad... Sommige gaven aan niks meer te kunnen doen, anderen wilden diezelfde operatie wel overwegen alleen gaven het ook weinig kans van slagen. Ik voelde mij vreselijk. Ik wilde Famke nog niet kwijt. Echt niet..
We besloten het nog aan te kijken. Op zich leek ze happy nu. Ze at lekker, stapte op zich oké en leek vrij vrolijk. Zo lang ze zo zou blijven vond ik het goed.
Juli 2017
Echter begon het al gauw te veranderen. Ze begon haar voetje steeds meer te ontlasten. Altijd zette ze hem naar voren of op rust. Later merkte ik pas dat ze ook onrustiger en wantrouwend werd. Eerst leek ik dat niet te zien.. Famke was altijd een onwijs rustig paard, nooit ergens bang voor. En nu schrok ze van dingen waar ze nóóit van schrok, terwijl ze 24/7 buiten stond. En ze deed al wekenlang niets, stond al weken stil. Dus daar was het ook niet aan te wijten.
Toen ik merkte dat ze zelfs chagrijnig begon te worden en een keer dreigde te trappen naar iemand die achter haar langs liep, was de maat bij mij vol. Dat gedrag had ik voor het laatst bij haar gezien toen ze nog ziek was, na haar verwaarlozing, toen ze totaal niet lekker in haar fel zat en maagzweren had.. Dit kon niet langer zo... Ook haar blik begon te veranderen. Ze leek moe, uitgeput. Heel naar om te zien en moeilijk te geloven voor mij. Want ik wilde haar niet kwijt. Nu nog niet. Nog lang niet... Ze werd net 16... Nog veel te jong. Mijn knapste meisje.... Dit had ze niet verdiend!!
Ik twijfelde steeds zo erg. Intens vermoeiende weken waren dat. Ik was zelf ook doodmoe. Deed ik het wel goed zo? Voor de zekerheid had ik weer contact met de kliniek en met andere artsen. Was dit nog paardwaardig zo? Ik wilde het zo graag! Ik was zelfs al op zoek naar een leuk landje voor haar, waar ze nog oud kon worden.. Maar ze had echt pijn..
Dus toen heb ik toch echt de knoop doorgehakt. De moeilijkste beslissing in mijn leven. Echt een nachtmerrie. Een regelrechte ramp. Ik heb de afspraak gemaakt... Ik huilde elke dag. Voelde mij zo enorm schuldig... Ik wilde haar helpen.. Waarom nou wij?!
Voordat het zover was, heb ik nog veel foto's van Famke gemaakt en hebben mijn beste vriendin en vader ook nog foto's gemaakt van Fammie en mij samen, die echt goud waard zijn voor mij...
Deze foto is haar veranderde blik goed zichtbaar..
19 juli... De dag dat ze ingeslapen werd. Ik keek er zo tegenop.. En het voelde zó onwerkelijk.. Hoewel ik dacht dat mijn tranen ondertussen wel op zouden zijn, heb ik gehuild als een baby. Wat een pijn, wat een verdriet, wat een hel...
Gelukkig is ze heel rustig en vredig gegaan en was de veearts die er bij was super begaan en vriendelijk. Famke leek het allemaal wel te begrijpen en leek het lot te aanvaarden... Ik heb haar tot haar laatste adem vastgehouden.. Mijn liefste meisje.. Mijn knapste Fammie... Wat een rot moment. Ik ga het nooit meer vergeten.
Net zoals dat ik Famke nooit meer ga vergeten.. Zij was echt mijn once in a lifetime horse. Zo een speciaal paard. Wat ben ik blij dat ik haar baasje heb mogen zijn en wat heb ik geweldige herinneringen aan haar.. Ik mis haar nog iedere dag en huil nog regelmatig.. Het een plekje geven lukt nog niet echt moet ik zeggen, en het voelt alsof dat ook nooit gaat lukken.. Ik ga door met mijn leven, duw de emoties vooral aan de kant zoals ik dat altijd doe en probeer het beste ervan te maken.. Met ups en flinke downs..
[IM] Famke Elvira; dag kanjer, ik ga je zo erg missen!
Augustus 2017
Al vrij snel was er een nieuw paardje op mijn pad gekomen, wat ik eigenlijk juist fijn vond omdat ik gewoonweg niet kan zonder paard. Het was alsof ik niet alleen mijn beste maatje was verloren maar tegelijkertijd ook een deel van mijn leven. Ook was ik ervan overtuigd dat een nieuw paard mij zou helpen met het verwerken en mij steun en afleiding zou geven.
Eigenlijk wilde ik na Famke geen Fries meer, want ik zou ook zo graag weer willen springen en crossen, wat ik vroeger juist altijd deed. Maar ik kwam 4-jarige Friese merrie Shenna tegen en kreeg haar niet meer uit mijn hoofd.. Dus ben ik bij haar wezen kijken (in Duitsland!) en hoewel ze nog maar net zadelmak was en er nog maar een paar keer iemand op had gezeten was ze super braaf en ik vond haar heel leuk. Haar naam was ook nog toevallig.. Want onze kat het Sienna, en dat spreek je hetzelfde uit.
Na nog even twijfelen en dubbele gevoelens heb ik besloten haar te kopen en het avontuur aan te gaan.
Het 'welkoms-topic': [RIJ-ITP] Even voorstellen! Friese merrie Shenna
Een héél dubbel gevoel, toen Shenna op stal kwam. Maar tegelijkertijd gaf het ook een soort van rust. En hoewel ze echt super anders is dan Famke, heeft ze soms een beetje dezelfde tikjes qua gedrag. Nog een toevalligheid: Wij denken dat Famke haar sesambeentje gebroken was doordat hij al zwak was, maar ze zich verstapt heeft in een greppel in de weide (er liggen allemaal greppels voor de afwatering), en Shenna vertikt het al vanaf dag 1 om over die greppels te stappen. De hele kudde stapt over alle greppels heen, maar Shenna vertikt het gewoonweg. Je kan proberen wat je wilt, maar ze gaat er níet overheen. Heel apart.
Met Shenna ben ik eerst gewoon begonnen met longeren en grondwerken. Elkaar leren kennen. Ik heb totaal geen haast en doe alles rustig aan.
September 2017
We beginnen steeds meer aan elkaar te wennen. Onder het zadel gaat het steeds beter. Sturen is bevestigd, gas en rem is bevestigd. En op een gegeven moment kwam ook de ontspanning! Ik dwing haar nergens bij, laat haar alles zelf nog een beetje uitzoeken. Ze heeft heerlijke gangen en pakt alles super op. We zijn zelfs al wat buiten wezen wandelen!! Want uiteindelijk is het doel natuurlijk weer bos-, duin- en strandritten!
Een vriendin kwam deze maand ook wat foto's maken van het rijden!
Topic: [RIJ-ITP] PuppyFries Shenna ITP! Once you go black, you never go back!
Oktober 2017
Ook deze maand alles nog rustig aan gedaan. We doen meestal maar 2 à 3x per week écht iets. Rijden, longeren of wandelen. Haar conditie wordt al iets beter, ze valt al minder naar binnen en zoekt mooi mijn hand op. Galop is nog wel een puntje, maar dat komt wel in de toekomst!
Deze maand heb ik er ook voor het eerst een stukje op gezeten in het bos. Wat was ik trots. En emotioneel. Weer zo een enorm dubbel moment. Trots en verdrietig tegelijk.
Wat een gek jaar was het zo.. Ik ben nog steeds lang niet over de klap heen van het verlies van Famke, hoewel de wereld om mij heen verder lijkt te gaan en iedereen het al vergeten lijkt te zijn. Daar heb ik vaak nog wel erg veel moeite mee.
Ik zal Famke nooit vergeten, maar hoop dat Shenna mij op een gegeven moment net zo trots kan maken en wij net zo een goede band kunnen gaan krijgen in de toekomst.
December 2016
Het revalideren van de peesblessure (oppervlakkige buigpees) ging volgens plan. We mochten steeds meer doen! Aan het eind van de maand waren we zelfs alweer bezig met stukken in draf en wat deed Famke toch verschrikkelijk haar best! We vonden het beide zo fijn om weer aan het werk te kunnen, hoewel het nog niet veel was. Bij mij was er wel een flinke angst aanwezig, constant. Angst dat ik haar te veel zou vragen, dat de blessure terug zou komen. Daarom deed ik alles nog rustiger aan dan nodig.
Januari 2017
Het nieuwe jaar begon! En ik was ervan overtuigd: 2017 zou ons jaar worden, we hadden genoeg pech gehad, nu zou alles alleen maar beter worden!
Deze maand mochten we de galop er weer bij pakken en kleine ritjes buiten gaan maken. Het bleef allemaal goed gaan. Elke keer wanneer ik bij Famke was checkte ik meerdere keren haar been. Bij het uit de wei halen, voor het rijden en na het rijden. Wanneer hij ook maar íets warm leek gaf ik haar vrij, al denk ik dat ik soms ook dingen zag die er niet waren.
Ik maakte een topic aan met foto's van Famke's bijrijder op Famke. Een soort coming-back gevoel. We konden er weer voor gaan, eindelijk. En wat deed ze het top.. Dat moest ik natuurlijk delen! [RIJ-ITP] Coming back na blessureleed! Fries Famke ITP
Februari 2017
Nog altijd ging het bergopwaarts. Famke's conditie begon terug te komen en onze ritjes werden alweer wat langer. Ook kon ik haar alweer wat meer oppakken qua dressuur. Hoewel ik wel ontzettend voorzichtig bleef met alles en nog niet voor de volle 100% kon genieten omdat ik toch bang bleef.
Samen met een stalgenootje en tevens hele goede vriendin hebben wij deze maand een prachtige, onvergetelijke buitenrit gemaakt in de sneeuwstorm. De paden waren top en het leek net een sprookje. Hier begonnen we eindelijk weer een beetje te genieten! Want wat was dat een gaaf gevoel!
Ook moesten er natuurlijk foto's gemaakt worden in de weide. Famke ging helemaal showen en 'stuiteren'. Ik was doodsbang dat ze uit zou glijden of te gek zou doen, maar wilde haar tegelijkertijd niet langer inhouden. Ze wilde gewoon paard zijn en ik liet haar..
Haar prachtige blik, vol vertrouwen en liefde
Het topic van de sneeuwfoto's: [ITP] Friese parel Famke in de sneeuw! ITP
Maart 2017
Deze maand vergeet ik nooit meer. Voor het eerst gingen we weer naar het strand!! Iets waar ik ontzettend naar uit had gekeken, en Famke genoot ook met volle teugen! Ik weet nog dat ik daar reed, in een handgalopje over de vloedlijn met de losse teugels in één hand, denkend: WE ARE BACK!!
Kon ik maar terug in de tijd... Om dat moment nog één keer samen te beleven...
Ook ging het dressuren weer super fijn. Het voelde zo goed. We waren zo een goed team. Ik was zo intens trots op mijn knappe merrie. We sloegen ons gewoon overal doorheen, samen! Ook dit hadden we weer overwonnen!
Topic over het rijden toen: [RIJ-ITP] Flappie dressuurtraining in turquoise! ITP
En aan het eind van de maand hadden we een fotoshoot met twee enorm gave, leuke fotografen. Er zijn zo ontzettend gave foto's uit gekomen waar ik echt héél erg blij mee ben en waar er zeker nog een aantal van vergroot gaan worden. Op het moment dat deze foto's gemaakt werden, was alles nog goed. Genoten we eindelijk weer. Waren we zo een hecht team. Samen één! Het idee was om 'gewoon' eventjes wat fotootjes te maken van Famke, voor de leuk. Maar achteraf heeft deze fotoshoot zoveel meer betekenis gekregen voor mij..
Voor nog meer van deze PRACHTIGE foto's: [ITP] Mijn allerknapste black beauty 'los' in het bos! ITP
En deze: [ITP] Pechvogel-Fries Famke Elvira laatste fotoshoot
Ook maakte mijn beste vriendin nog wat foto's tijdens het rijden. Want we gingen zo goed!!
Topic: [RIJ-ITP] Knapste dressuurknol Famke in het rood! ITP
April 2017
De maand waarin alles veranderde. Een ware nachtmerrie. Ik was twee weekjes ziek geweest deze maand en mijn bijrijder was ook erg druk. Ik kwam alsnog naar Famke toe, maar alleen om te poetsen, te knuffelen en te voeren. Verder stond ze lekker op de weide met haar vriendjes, dus echt meer had ze ook niet nodig.
22 april wilde ik zonder zadel een kort ritje gaan maken, samen met een stalgenootje. Ik voelde mij namelijk nog niet helemaal fit, dus we zouden het rustig aan doen. Eerst merkten we nog weinig aan Famke. Want ze is altijd al een harde geweest. In stap merkte ik alleen dat ze ietwat traag was, maar dan ga je nog niet direct uit van iets geks.. Tot we een drafje probeerden. Stókkreupel. Ik ben er per direct afgesprongen en we zijn het kleine stukje terug gewandeld. Ik weet nog wat ik zei: "Sh*t, die peesblessure is terug, kunnen we weer opnieuw beginnen.." - want goh, wat báálde ik!
Terug op stal meteen haar been gekoeld en een apart weitje voor haar geregeld. Daarna heb ik direct de kliniek gebeld. Ik moest echter de volgende dag terugbellen om de arts te spreken.
De volgende dag heb ik dus weer gebeld en heb ik gesproken met de arts. En ook gezegd dat ik het raar vond dat Famke na twee weken rust ineens weer last had. Dat paste niet echt bij een peesblessure. Maar goed, het was hetzelfde been, dezelfde plek, het was dik en warm.. Het kon gewoonweg niet anders. Dus maar meteen weer een afspraak gemaakt op de kliniek om een echo te gaan maken.
28 april konden we terecht. Wat was ik zenuwachtig. De arts wilde haar eerst even zien lopen. Heen en weer in stap.. Hmm oké, niet helemaal zuiver, maar niet super slecht. Toen draf. En na een paar meter riep hij dat we moesten stoppen. Toen zakte de moed mij al in mijn schoenen. Hij hoefde niet meer te zien, ze was stok- en stokkreupel. Ze zakte gewoonweg door haar heup heen terwijl ze nog pittig met mij mee hobbelde. Geen moment heeft ze geweigerd mee te rennen. Ze deed het gewoon. Ze was hard voor zichzelf, zoals altijd. Wat niet altijd heel handig was.
We gingen naar de behandelruimte. Daar werd haar net aangegroeide sokje weer eraf geschoren voor een deel en werd er een echo van de pees gemaakt. En wat bleek... Die was beter dan bij de laatste controle- echo. Niks op aan te merken. Helemaal goed...
Voor een moment was ik blij en opgelucht. Há, toch geen peesblessure, yay! Misschien dan toch alleen maar even verstapt en een spier verrekt? De arts noemde dat ook even op en gaf aan dat we even twee weken aan moesten kijken met pijnstillers. Maar daar kwam hij toch weer heel snel op terug. Hij vond haar in draf namelijk echt té kreupel lopen voor 'slechts' een kneuzing of verrekte spier. Vooral omdat ze zo een harde was. Het klopte niet. Hij wilde graag even een röntgenfoto maken.
Met lood in mijn schoenen vertrokken we naar de röntgenkamer. Famke vond het röntgenapparaat reuze spannend. Maar ze bleef braaf bij me en keek me aan alsof ze zeggen wilde: Als jij het oké vind, zal het wel óke zijn.
Er werden foto's gemaakt en mijn ouders en de arts waren in de ruimte achter de röntgenkamer. Ik stond met Famke te wachten. Op een gegeven moment kwam de assistente binnen en vroeg aan mij of ze Famke even moest overnemen van mij, dan kon ik ook even naar de foto kijken..
Op dat moment wist ik dat het fout was. Mijn hart klopte in mijn keel en ik voelde mij misselijk van angst toen ik richting de computer liep. Dit zou ze immers niet zeggen als er niets aan de hand was...
De foto was duidelijk. Ik zag meteen dat het niet goed was. Dat het kapot was. De arts beaamde dat. Haar sesambeentje was gebroken. Het resterende stukje was enorm fragiel en broos en dus een tikkende tijdbom. Aan elkaar zetten zou onmogelijk zijn. Het afgebroken stuk zat in haar pees.
Op dat moment liet de arts al doorschemeren dat er niet veel hoop meer was. Maar we konden er nog voor gaan en hij wilde er ook nog voor gaan. Er was een hele kleine kans dat het allemaal vrij goed vast zou groeien en de ontstekingsreactie van haar lichaam weg zou gaan. Dan zou ze sowieso pijnloos op de wei kunnen lopen.
Ik was heel erg van slag en heb tranen met tuiten gehuild toen we vertrokken. Maar onze keuze was gemaakt: We gingen ervoor. Ik zou alles doen om haar te kunnen houden. Al wist ik ook, dat als ze te veel pijn ging krijgen en het niet meer paardwaardig zou zijn, ik haar zou laten gaan. Maar daar wilde ik nog niet te veel over nadenken.
Mei 2017
Famke moest 3 weken totale boxrust. Wat vond ik dat vreselijk. Het gevoel dat mijn liefste meisje daar de hele dag opgehokt stond.. Bah. En dat terwijl ze normaal 24/7 met genoeg vriendjes op een flink land kon vertoeven. Maar het was voor een goed doel.. We moesten haar lichaam de tijd geven het vast te laten groeien. Ze mocht amper lopen. Famke leek het gelukkig niet heel erg te vinden. Ze stond súper rustig. Geen moment is ze druk geweest op stal of chagrijnig. Ik kwam ook super vaak langs, hield haar box super schoon, gaf haar onbeperkt hooi en plukte zelfs flinke manden vol gras voor haar zodat ze toch nog een beetje gras kon eten.
18 mei moesten we weer terug naar de kliniek. Om te kijken hoe het ervoor stond. En op dat moment waren de artsen tevreden. Ze leek iets beter te lopen, niet veel, maar genoeg. Groen licht om door te gaan. Ik kreeg weer hoop. Misschien was het toch niet uitzichtloos!
Ze werd ingespoten met een ontstekingsremmer en middel wat de groei van bindweefsel zou remmen. We moesten snel resultaat gaan zien, anders was het klaar.. Vol goede moed gingen we weer terug naar huis. Ze mocht nu op een mini weitje staan, wat ik al heel fijn vond. En zij duidelijk ook!
Juni 2017
We mochten gaan stappen aan de hand. Tien minuutjes per dag. Ik koos ervoor om lekker buiten het erf te wandelen. Daar genoten we beide het meest van. Ook liet ik haar regelmatig grazen op een landje op onze stal waar meer gras stond en ging ik lekker zonnen. Verder waren we vooral véél aan het duimen dat het allemaal beter zou worden en niet slechter zou worden..
21 juni weer controle en helaas slecht nieuws.. Ze liep nog net zo slecht, misschien zelfs wat slechter dan de vorige keer. Ik was in zak en as. Wat een hel, wat een nachtmerrie. Dit kon toch niet? Wat moesten we nou?
Famke bleef op een apart weitje staan, iets vergroot, en met een rustig vriendje erbij. Ik kwam elke dag bij haar om te knuffelen en zat regelmatig te huilen bij haar in de wei. Ik moest gaan nadenken over haar toekomst, over haar leven. En ik kon het gewoonweg niet.. Mijn maatje, mijn alles.. Het was nog veel te vroeg om afscheid te nemen.
We namen opnieuw contact op met de kliniek. Waren er écht niet nog andere uitwegen?! We zouden álles voor haar doen! Ze gaven aan dat een operatie een optie was. Het zou wel flink wat kosten en er waren weinig kansen. Als ze het fragment weg zouden halen, zouden ze de hele pees door moeten halen. En daarna zou er veel meer druk om het resterende stukje bot komen te staan, waardoor de kans groot zou zijn dat die het ook heel gauw zou gaan begeven. De arts noemde het letterlijk een 'experiment'. Hij wilde het graag voor ons doen, maar was realistisch.
Dat wetende hebben we weer lang gepeinsd en nagedacht. We hebben contact gelegd met andere klinieken, second opinions gehad... Sommige gaven aan niks meer te kunnen doen, anderen wilden diezelfde operatie wel overwegen alleen gaven het ook weinig kans van slagen. Ik voelde mij vreselijk. Ik wilde Famke nog niet kwijt. Echt niet..
We besloten het nog aan te kijken. Op zich leek ze happy nu. Ze at lekker, stapte op zich oké en leek vrij vrolijk. Zo lang ze zo zou blijven vond ik het goed.
Juli 2017
Echter begon het al gauw te veranderen. Ze begon haar voetje steeds meer te ontlasten. Altijd zette ze hem naar voren of op rust. Later merkte ik pas dat ze ook onrustiger en wantrouwend werd. Eerst leek ik dat niet te zien.. Famke was altijd een onwijs rustig paard, nooit ergens bang voor. En nu schrok ze van dingen waar ze nóóit van schrok, terwijl ze 24/7 buiten stond. En ze deed al wekenlang niets, stond al weken stil. Dus daar was het ook niet aan te wijten.
Toen ik merkte dat ze zelfs chagrijnig begon te worden en een keer dreigde te trappen naar iemand die achter haar langs liep, was de maat bij mij vol. Dat gedrag had ik voor het laatst bij haar gezien toen ze nog ziek was, na haar verwaarlozing, toen ze totaal niet lekker in haar fel zat en maagzweren had.. Dit kon niet langer zo... Ook haar blik begon te veranderen. Ze leek moe, uitgeput. Heel naar om te zien en moeilijk te geloven voor mij. Want ik wilde haar niet kwijt. Nu nog niet. Nog lang niet... Ze werd net 16... Nog veel te jong. Mijn knapste meisje.... Dit had ze niet verdiend!!
Ik twijfelde steeds zo erg. Intens vermoeiende weken waren dat. Ik was zelf ook doodmoe. Deed ik het wel goed zo? Voor de zekerheid had ik weer contact met de kliniek en met andere artsen. Was dit nog paardwaardig zo? Ik wilde het zo graag! Ik was zelfs al op zoek naar een leuk landje voor haar, waar ze nog oud kon worden.. Maar ze had echt pijn..
Dus toen heb ik toch echt de knoop doorgehakt. De moeilijkste beslissing in mijn leven. Echt een nachtmerrie. Een regelrechte ramp. Ik heb de afspraak gemaakt... Ik huilde elke dag. Voelde mij zo enorm schuldig... Ik wilde haar helpen.. Waarom nou wij?!
Voordat het zover was, heb ik nog veel foto's van Famke gemaakt en hebben mijn beste vriendin en vader ook nog foto's gemaakt van Fammie en mij samen, die echt goud waard zijn voor mij...
Deze foto is haar veranderde blik goed zichtbaar..
19 juli... De dag dat ze ingeslapen werd. Ik keek er zo tegenop.. En het voelde zó onwerkelijk.. Hoewel ik dacht dat mijn tranen ondertussen wel op zouden zijn, heb ik gehuild als een baby. Wat een pijn, wat een verdriet, wat een hel...
Gelukkig is ze heel rustig en vredig gegaan en was de veearts die er bij was super begaan en vriendelijk. Famke leek het allemaal wel te begrijpen en leek het lot te aanvaarden... Ik heb haar tot haar laatste adem vastgehouden.. Mijn liefste meisje.. Mijn knapste Fammie... Wat een rot moment. Ik ga het nooit meer vergeten.
Net zoals dat ik Famke nooit meer ga vergeten.. Zij was echt mijn once in a lifetime horse. Zo een speciaal paard. Wat ben ik blij dat ik haar baasje heb mogen zijn en wat heb ik geweldige herinneringen aan haar.. Ik mis haar nog iedere dag en huil nog regelmatig.. Het een plekje geven lukt nog niet echt moet ik zeggen, en het voelt alsof dat ook nooit gaat lukken.. Ik ga door met mijn leven, duw de emoties vooral aan de kant zoals ik dat altijd doe en probeer het beste ervan te maken.. Met ups en flinke downs..
[IM] Famke Elvira; dag kanjer, ik ga je zo erg missen!
Augustus 2017
Al vrij snel was er een nieuw paardje op mijn pad gekomen, wat ik eigenlijk juist fijn vond omdat ik gewoonweg niet kan zonder paard. Het was alsof ik niet alleen mijn beste maatje was verloren maar tegelijkertijd ook een deel van mijn leven. Ook was ik ervan overtuigd dat een nieuw paard mij zou helpen met het verwerken en mij steun en afleiding zou geven.
Eigenlijk wilde ik na Famke geen Fries meer, want ik zou ook zo graag weer willen springen en crossen, wat ik vroeger juist altijd deed. Maar ik kwam 4-jarige Friese merrie Shenna tegen en kreeg haar niet meer uit mijn hoofd.. Dus ben ik bij haar wezen kijken (in Duitsland!) en hoewel ze nog maar net zadelmak was en er nog maar een paar keer iemand op had gezeten was ze super braaf en ik vond haar heel leuk. Haar naam was ook nog toevallig.. Want onze kat het Sienna, en dat spreek je hetzelfde uit.
Na nog even twijfelen en dubbele gevoelens heb ik besloten haar te kopen en het avontuur aan te gaan.
Het 'welkoms-topic': [RIJ-ITP] Even voorstellen! Friese merrie Shenna
Een héél dubbel gevoel, toen Shenna op stal kwam. Maar tegelijkertijd gaf het ook een soort van rust. En hoewel ze echt super anders is dan Famke, heeft ze soms een beetje dezelfde tikjes qua gedrag. Nog een toevalligheid: Wij denken dat Famke haar sesambeentje gebroken was doordat hij al zwak was, maar ze zich verstapt heeft in een greppel in de weide (er liggen allemaal greppels voor de afwatering), en Shenna vertikt het al vanaf dag 1 om over die greppels te stappen. De hele kudde stapt over alle greppels heen, maar Shenna vertikt het gewoonweg. Je kan proberen wat je wilt, maar ze gaat er níet overheen. Heel apart.
Met Shenna ben ik eerst gewoon begonnen met longeren en grondwerken. Elkaar leren kennen. Ik heb totaal geen haast en doe alles rustig aan.
September 2017
We beginnen steeds meer aan elkaar te wennen. Onder het zadel gaat het steeds beter. Sturen is bevestigd, gas en rem is bevestigd. En op een gegeven moment kwam ook de ontspanning! Ik dwing haar nergens bij, laat haar alles zelf nog een beetje uitzoeken. Ze heeft heerlijke gangen en pakt alles super op. We zijn zelfs al wat buiten wezen wandelen!! Want uiteindelijk is het doel natuurlijk weer bos-, duin- en strandritten!
Een vriendin kwam deze maand ook wat foto's maken van het rijden!
Topic: [RIJ-ITP] PuppyFries Shenna ITP! Once you go black, you never go back!
Oktober 2017
Ook deze maand alles nog rustig aan gedaan. We doen meestal maar 2 à 3x per week écht iets. Rijden, longeren of wandelen. Haar conditie wordt al iets beter, ze valt al minder naar binnen en zoekt mooi mijn hand op. Galop is nog wel een puntje, maar dat komt wel in de toekomst!
Deze maand heb ik er ook voor het eerst een stukje op gezeten in het bos. Wat was ik trots. En emotioneel. Weer zo een enorm dubbel moment. Trots en verdrietig tegelijk.
Wat een gek jaar was het zo.. Ik ben nog steeds lang niet over de klap heen van het verlies van Famke, hoewel de wereld om mij heen verder lijkt te gaan en iedereen het al vergeten lijkt te zijn. Daar heb ik vaak nog wel erg veel moeite mee.
Ik zal Famke nooit vergeten, maar hoop dat Shenna mij op een gegeven moment net zo trots kan maken en wij net zo een goede band kunnen gaan krijgen in de toekomst.
Respect trouwens als je dit allemaal heb gelezen, wat een verhaal is het geworden.... Sorry haha, als ik eenmaal typ ga ik los.....
En ik weet hoe jij los kunt gaan als je eenmaal begint te tikken 
) te moeten laten gaan, ik vind je echt heel sterk als ik het zo lees.
