Geplaatst Na de buitenrit van vorige week zondag is hij ook niet meer bereden.
Ik had sowieso besloten om in het begin niet alleen met hem te gaan rijden, want we moeten elkaar tenslotte nog leren kennen. Dus deze week bleef het alleen bij knuffelen en de ballentraining in de paddock.
Verder mocht Nick gewoon lekker met Bliksem grazen en paard zijn!
Vanmorgen heb ik het tuig van James tevoorschijn gehaald. Wat een apart moment was dat! James' barebackpad en James' hoofdstel. En nu mocht Nick dat op.
Voor zover ik het kon beoordelen passte het.
Daan en de kinderen gingen mee, maar Bliksem en Oscar moesten thuis blijven van mij. Ik wilde tenslotte geen extra hond of paard om op te letten. En ik was benieuwd hoe Nick het zonder andere paarden in de buurt deed.
Het wegrijden vond hij wat spannend. Maar dat kwam ook door mij, ik had aardig wat zenuwen, hoe zal het gaan?
Al hinnikend liepen we van huis weg. Ietwat onwennig, maar aan de einde van de straat ging het al een stuk beter. Maar toch als ik vond dat David te dichtbij reed met zijn loopfietsje riep ik nogal dringend dat hij afstand moest houden. "David, niet te dichtbij, want ik weet nog niet wat hij doet!'
Maar na een kilometer of 2 werden zowel Nick als ik een stuk relaxter. En kwamen we bij het bos aan.
Ondanks dat Nick alles, maar dan ook alles wilde zien, bleef hij best rustig en versnelde niet. Wel zwalkte we over de weg omdat hij steeds links en rechts alles in de gaten wilde houden. Dat mocht van mij. Hij keek dan ook zijn ogen uit!
Halverwege het bos voelde we ons zo relaxt dat ik wel een drafje durfde te maken, en dat ging erg goed! Tussendoor halthouden deed hij ook netjes. Alleen trok hij dan wel de teugels uit mijn handen, kleinigheidje daar gaan we wel mee aan de slag.
Want na een paar keer corrigeren viel het kwartje al bijna dat dat niet de bedoeling was.
Naarmate we verder reden liep Daan met Marloes en David op zijn loopfiets ook steeds dichter bij Nick. En we vonden dat als groepje prima.
Bij een brede zandweg lagen wat mooie modderpoelen. David vond dat prachtig en scheurde er met zijn fiets doorheen.
Maar hoe vond Nick dat? Een waterplas is voor een paard een vrij raar ding. WAnt hoe diep is het? En wat zit daaronder verstopt?
Dus ik liep met Nick naar het modderplasje. Hij had blijkbaar wel dorst en begon gelijk te drinken! "Gatverdakke'. Dacht ik. Dat vieze modderwater.
Maar hij durfte er toch niet doorheen. Prima, dat komt later wel...
Dus we gingen weer verder. Na nog een stukje bos en wat verharde paden kwamen we bij een tweede brede zandweg met waterplassen. Ik kon het niet laten en ging er nog eens met Nick naar toe. Ook David scheurde er weer vrolijk doorheen.
Dit keer was Nick wat zekerder van zijn zaak en stapte erin. Ik begon hem uitbundig te belonen. "Goed zo!".
En Nick begon de lol er wel van in te zien. Hij begon wild te schrapen door de modder. De modder vloog bij Daan en de kinderen om de oren en namen snel wat afstand.
Iedere plas die we daarna nog tegenkwamen moest nog uitbundig bestudeerd en in gedanst worden.
"Oh, hij is niet bang voor water!" Zei Daan.
"Ik ben benieuwd wat hij bij het water doet". Antwoorde ik. Dus we liepen verder opweg naar het water.
Daar aangekomen vond hij het water reuze spannend. Hij wist niet zo goed wat hij er mee aan moest. Moet ik daar in? Dacht het niet...
Dus Nick bleef op een meter afstand van de waterlijn staan. Verder wilde hij niet.
"Kom, dat water is lekker!". Zei ik overtuigend. Maar Nick was het er niet mee eens.
Denkend aan James, die in het begin ook met geen stok in het water te krijgen was, sprong ik van Nick's rug. En besloot het grote voorbeeld te geven!
Ik stapte het water in, maar Nick wilde zijn voeten toch liever niet nat maken.
Ondertussen kwam ook Daan bij ons staan. "Wil hij er niet in?"
"Nee, hij vind het maar niks".
Even bleef het stil, en Nick stond bedenkelijk aan de waterkant te wachten.
"Ik heb brokjes nodig, dan kan ik hem er wel inlokken". Zei ik. Maarja, die hadden we natuurlijk niet bij ons.
Dus ik trok een pluk gras van de waterkant. Ik stond ongeveer 5 minuten in het water met een pluk gras. Die Nick eigenlijk wel heel graag wilde hebben. En toen nam hij zijn eerste stap in het water. Ik beloonde hem gelijk en hij kreeg wat meer vertrouwen. Nam nog een stap en hij mocht het gras hebben. "Goed zo! Braaf!". En hij kreeg een welverdiend schouderklopje.
Terwijl ik gewoon bleef staan werd Nick nieuwsgieriger en nam nog een paar passen in het water. In alle rust bestudeerde hij het wateroppervlak. En kwam al snel tot de conclusie dat je eten kon vinden in het water! En hij nam een grote hap alg. Dat zag er niet zo lekker uit, maar Nick vond van wel. Zo ging hij op onderzoek uit of er nog meer te eten was. En stapte nog wat verder het water in.
Ik was trots op hem. "Goed zo!!". En Daan vond het ook mooi om te zien. "Kijk dan! Hij staat er nu al in, dat is best snel!".
En hij had gelijk. Hij was vrij snel over te halen. Natuurlijk vond hij het spannend, maar met een beetje geduld en wat eten lukte het.
Ik vond het goed en we liepen er weer uit.
"Zal ik je er weer op helpen"? Vroeg Daan en ging al klaarstaan.
Toen ik eenmaal zat kon ik het toch niet laten om tóch nog even naar het water te stappen. En met enige aarzeling ging hij er zo weer in! Ik was helemaal blij en trots. "Goedzoooooo!!!" En heel industriterrein de Marssteden hoorde mijn uitbundige beloning. Er stonden dan ook wat mensen vanaf een afstand te kijken!
Mijn geluk kon niet op en ik vond het een ware overwinning. En trots liepen we wat door het water.
"Oh, hier maak jij ook wel een zeepaardje van!". Zei Daan overtuigend. En ik denk dat hij gelijk heeft.
Nadat hij het water in was geweest, leek Nick ineens ook veel zekerder. Met een relaxte losse teugel stapte we verder naar huis over het industrieterrein. Een klapperende aanhanger die niet heel langzaam voorbij denderde maakte dan ook weinig indruk.
En toen ons huis weer in zicht was begonnen Bliksem en Nick naar elkaar te hinniken. Ondanks al dat gehinnik bleef Nick wel gewoon onder controle, en dat voelde goed!
Nu staan ze heerlijk in de weide te grazen, Bliksem was blij dat zijn nieuwe vriendje weer terug was. En ik...
Ik ben trots op onze eerste buitenrit samen! Terwijl ik het toch wel vreselijk spannend vond vanmorgen
