Geplaatst Ergens in September stuitte ik op een advertentie van een jonge pony (zou ongeveer 1.40 zijn). Toen ik de foto's bekeek zag ik een vrij magere pony, en ergens gaf mijn gevoel aan dat het niet helemaal goed zat. Gezien de pony ontzettend dichtbij een adres stond waar ik toch al moest zijn, besloot ik een kijkje te gaan nemen..
Zodoende kwam ik terecht bij Noortje. Een leuke bonte pony, maar vrij mager, ontzettend schuw en bij lange na geen 1.40 m. Te klein voor mij dus..
Een aardige man, vertelde dat ze sinds kort (paar weken) daar stond ter gezelschap van een ander dier, helaas was de match niet daar en werd ze over het hek gejaagd. Dus moest ze weer weg. Ze kreeg wel hooi, en stond in een grote schuur. Maar aanraken kon je haar niet.
Nou. Daar sta je dan met je goeie gedrag. Ponylief daar achterlaten (komt ze dan ooit in goede handen?) Of meenemen....
In goed overleg met kennissen, zou ze daar wel kunnen komen te staan. Die houden de paarden s'winters ook buiten met schuilstal, maar dat zou ze gewend zijn. Prima.
Afspraak tot aankoop gemaakt. Ik zou haar 2 weken (ivm vakantie) later op komen halen. Voor die tijd nog even halster om doen en wormenkuurtje geven..
Nou, ik denk dat ik zo grofweg 3 uur in die schuur heb gezeten met elk denkbaar paardenvoedsel. Maar denk maar niet dat pony lief in een straal dichter dan 4 meter bij mij in de buurt kwam..
Dus stond ik daar, op de dag van ophalen, met een trailer en een doodsbange pony. Na veel proberen toch besloten de trailer aan de schuur te zetten, de klep open en de pony erin te 'jagen'. Gauw klep dicht, en rijden. Pony los in de trailer, levensgevaarlijk wellicht. Maar ze stond vrij kalm en de trailer aan alle kanten goed dicht. Gelukkig was het niet ver rijden.
Thuis aangekomen moest natuurlijk het halster alsnog om. Met veel eten, veel geduld en op het laatst wat snelle bewegingen het halster om gekregen. Trailer los en longeerlijn eraan. En daar ging mevrouw, in volle galop de trailer uit. Daarna duurde het nog ruim 1,5 uur om haar de paddock in te krijgen, want meelopen dat kende ze natuurlijk ook niet.
Toen zag mevrouw er zo uit:
En dit na een week
Ik denk dat ze in totaal zo'n 2 weken op de paddock heeft gestaan, met halster. Ik ben elke dag meerdere uren bij haar geweest. Met steeds wat eten bij mij, en zeer rustige voorspelbare bewegingen, kreeg ik het voor elkaar om stukjes met haar te lopen. Zelfs de paddock in en uit. EN (misschien nog belangrijker) naar de WEI. Een andere kennis had nog een vol stuk weide waar ze mocht komen te lopen. Dus lekker de weide op en groeien maar! Samen met een vriendje in de wei ging ze prima.
Tot een week later die kennis zei, joh dat oog van haar, dat is niet goed hoor. Die zit vol troep. Ik gaan kijken, veearts erbij. Ja, en dan sta je daar met een pony die als de dood is voor mannen, en uberhaupt vreemden niet in de buurt laat. Van een afstandje gokte de veearts maanblindheid.
Tranen met tuiten heb ik gehuild, ik vond het zo zielig. In gedachte zag ik al hoe ik haar zou moeten laten inslapen. Of zelfs slachten, want de veearts zou niet eens voldoende in de buurt kunnen komen. Heb daar toen des tijds ook een bericht van op bokt gezet. 
Gelukkig kon ik van die kennis ook mijn pony wel even daar op stal zetten en alles rustig laten bezinken. Ik had van de veearts toch nog wat antibiotica zalf mee gekregen en wat om de pijn te stillen. Dus dit alsnog in haar oog gedaan (vraag me niet hoe). Echter de dag erna, vond ik haar oog ook niet verslechterd. En om niet hals over kop een pony af te laten maken. Vond ik dat ik op zijn minst een aantal dagen moest gaan zalven. Dus verdovende gel gehaald en nog een paar tubes zalf. En daar ging ik dan..... 4 keer op een dag het gevecht aan.. 4 keer op een dag oog zalven. Voor mijn werk, na mijn werk, als ik op stond, als ik ging slapen. Alles draaide om Noortje en haar oog.
Gelukkig verbeterde haar oog goed, maar toen het bijna over was, begon het andere oog. Ergens ook een goed teken want dat kon toch aangeven dat het geen maandblindheid was maar een infectie. Ook bleef haar pupilreflex al die tijd goed. De veearts gaf haar toch weer kans op gewoon een hevige ooginfectie.
Ik denk dat ik in totaal 1,5 maand heb moeten zalven. (ja, ik was gesloopt!). Maar allebei de ogen waren schoon. Nadien zicht laten checken, en alles is 100% in orde. Pupilreflex is normaal, alles normaal
Maargoed, een pony die 1,5 maand binnen heeft gestaan, kan niet zomaar s'winters weer in de paddock met enkel een schuilstal. Dus moest ik een stal regelen. Bij diezelfde kennis in de schuur een stal mogen bouwen. Dus ging ik, met een beetje hulp van paps en goed vervoer, prachtige hardhouten stalwanden op de kop kunnen tikken. En het paleisje voor mevrouw de pony was daar.
Een winter lang met wandelingen maken, leren poetsen, verkeersmak maken, aan andere mensen leren wennen (met name angst voor mannen wegnemen).. en kijken hoe ze groeide...
Van de 1.26/27 (ongeveer) die ze was enkele weken na aankomst, is ze nu een goeie 1.33 m!
Maargoed, nog wel te klein voor mij.
Ik ben enkele kilo's afgevallen, zodat ik onder de 60 kilo kwam. Een lichtgewicht zadel aangeschaft, en toch besloten om haar zelf zadelmak te maken en wat door te rijden. Wil ik namelijk een goed tehuis voor haar vinden, moet ze wel makkelijk te hanteren zijn voor kinderen.
Dus daar ging mijn missie: PONY MOET KINDPROOF zijn.
En ik kan niet anders zeggen, dan dat dat gelukt is.
Wat ben ik trots op hoever ik met deze pony gekomen ben.
Hoe lief ze is, hoe leergierig ze is. En bovenalles hoe vergevingsgezind ze is.
Wat ze precies allemaal heeft meegemaakt is nog onduidelijk, maar dat ze bang was was een feit.
Maar nu, verkeersmak, trailermak, hoefsmid is geen probleem, zadelmak, en ontzettend lief met kinderen.
Een droompony.
Maar helaas voor mij wel 30 cm te klein..
Nu valt dus toch het besluit haar te verkopen. Maar alleen aan een supergoed tehuisje.
Maar ik wil wel wat foto's met jullie delen, van mijn lieve Noortje.
Wat heb ik veel van haar genoten, en doe dat nog steeds. Mijn toppertje!
Hopelijk genieten jullie net zo van de 'NU' foto's als ik.
PS; ik weet dat ik dus te groot ben, maar lichamelijk gezien ondervind ze momenteel geen problemen van mijn gewicht. Ze heeft alle plezier in het rijden, en zal ook verkocht worden aan een kleine ruiter.
PPS: ik hoop nou niet dat ik iedereen er van overtuig om net zulke projectjes te kopen. Het was en is zeker heel mooi en voelt dankbaar, maar het was ook bloed zweet en tranen (en een hoop centjes!)
Heel veel respect voor iedereen die alles gelezen heeft!
Deze is voor Noortje, mijn connectie met jou is onbeschrijvelijk
