Niet omdat ik paarden niet meer leuk vind, integendeel, maar mijn gevoel is er gewoon klaar mee. Het is na 10 jaar goed geweest zo. Genoeg. Zóveel paarden los moeten laten waar ik zóveel van hield. En het gevoel om te moeten presteren, ik ben er gewoon klaar mee. Ik merkte de afgelopen tijd aan mezelf dat het als een verplichting voelde om te gaan rijden, en zo haal ik mijn plezier er gewoon niet uit.
Niet de moed meer bij elkaar kunnen rapen om lekker te gaan poetsen, uitmesten, knuffelen. Maar alles stond op een te hoog pitje. Er zelfs nog wat meer bij geprobeerd te pakken, maar het werd het gewoon niet.
En niet dat ik dat niet leuk vond, ik vond het súperleuk, maar het werd gewoon teveel. Echt teveel.
Gisteren nog even goed overlegd thuis, en ik hoorde het mezelf gewoon hardop zeggen. ''Laat al die paardenwijven het maar uitzoeken met hun sportpaarden. Ga elkaar maar lekker afkraken, zeik elkaar maar af, want daar worden we allemaal zoveel beter van.'' Het is een opeenhoping van redenen waarom ik stop, maar dit is er een van. Waarom moeten we elkaar allemaal zo afzeiken in de paardenwereld, beter zijn als de ander? Kunnen we niet elkaar helpen, en er voor elkaar zijn?
Ik ben zó onwijs blij dat ik de laatste jaren in een omgeving heb kunnen rijden waar dat wel zo was. Dat ik heb kunnen leren om elkaar wel helpen als dat nodig is en elkaar niet afzeiken. Gezellig met iedereen genieten van de paardensport, want plezier staat voorop!
Ik weet dat de paardenwereld nou eenmaal zo in elkaar zit dat we elkaar moeten afzeiken, en dat vind ik zó jammer. Op wedstrijd elkaar met een arrogante kop aan moeten kijken, omdat de ander nou eenmaal een paard heeft met een betere afstamming? Komop nou. *Tatjana
* En ga nou niet zeggen dat het niet zo is, want niemand spreekt het uit, maar we weten het allemaal..Ik wil iedereen in iedergeval óntzettend bedanken voor al die prachtige jaren die ik wel heb mee mogen maken in de paarden, en misschien, heel misschien, begint het op een bepaald moment toch weer te kriebelen. Nu wil ik alleen nog maar lekkere relaxte rondjes rijden met Selina, en lekker vertroetelen. Genieten van wat ik heb, want soms is minder, ook beter. Ik wil nogmaals iedereen zó bedanken voor die mooie 10 jaar paardrijden, en het is stiekem ook best wel een beetje moeilijk..
Het zal dan ook heel raar zijn om te zeggen dat paardrijden niet meer mijn nummer 1 hobby is..Daag!
Dankuwel!
Wat bedoel je nu eigenlijk te zeggen?