Geplaatst (Ik heb geen flauw idee waar ik dit verslag moest plaatsen, excuses!)
Lieve medebokkers,
Sinds een halfuurtje ben ik een beetje aan het nadenken en probeer ik mezelf te begrijpen.
Wees niet bang meiden, niks ernstigs, juist heel positief!
Afgelopen driekwart jaar heb ik echt ontzettend veel negatieve dingen ervaren en door moeten maken. Toen ik nog net begon met het verzorgen van mijn huidige (verzorg)paard, had ik elke keer ontzettende pijn in mijn lichaam. Het kon overal opeens opduiken, maar vooral tijdens en veel na het kunstrolschaatsen begon mijn stuit te zeuren. Dat bleef daar niet bij, mijn rug, knieën en heupen begon mee te doen met mijn stuitje en staartbeen. Door mijn trainsters doorverwezen naar de fysiotherapeut, wordt er het Hypermobiliteitssyndroom geconstateerd. Euh, sorry, maar wat zit er in mij?
Ik heb HMS, ben Hypmobiel oftewel; mijn gewrichten geven na te veel belasting erg veel pijnklachten door te 'soepele' spieren.
Soepele spieren... Wat is daar slecht aan dacht ik. Niks, in eerste opzicht is dat goed, tenzij ze je gewrichten niet stevig houden waardoor ze gaan klagen, en dat doet zeer kan ik je zeggen.
13 weken lang niet meer kunstrolschaatsen, te belastend en absoluut niet goed voor mijn gewrichten. Schema bij de fysio, twee keer per week trainen en dan wel door mogen paardrijden. Paardrijden was volgens mijn therapeut wel goed omdat het niet te erg belastend is en je spieren rond je benen en buik/onderrug versterkt, zolang ik maar wel oppaste. Nouja, hij had het nog maar net gezegd en ik ben er in een paar weken tijd weer twee keer afgedonderd. De ene keer landde ik op mijn voeten en viel daarna om, en de andere keer viel ik recht op mijn knieën, wat nergens pijn deed.
Fysio ging door, ik werd sterker, voelde veel minder van mijn stuit en kon weer opstaan uit de stoel zonder pijn. Ook het paardrijden ging door, ik ging me richtten op mijn zit om zo ook de ontspanning te verbeteren met rijden. Spanning in mijn lichaam betekend spanning in het lichaam van mijn paard.
Ik ging mijn ellebogen knikken, op mijn zitbeenknobbels zitten en daarmee dus ook rechter op, zette mijn rug rechter, oefende met mijn hakken en liet de spanning die tussen mijn oren zat los.
Doei doei spanning
Op stal vonden velen Raymond en mij niet goed samen gaan, wat ik best kan begrijpen, maar laat ons doen wat wij leuk vinden, niet wat jou aanstaat.
Ik heb dagen gehad dat ik shakend de stal uitliep, bang voor de reacties die ik zou krijgen, wat ik niet goed had gedaan, hoe lelijk Raymond was en moest ik horen hoe ze hem uitlachte.
Ik heb een aantal keren snikkend in zijn stal gezeten, bij dat wilde beest, dat lelijke, lompe beest. Omdat hij wel kwam snuffelen alsof hij me wilde troosten, en me als enigste toeliet.
Ik heb vaak huilend op zijn krachtige rug gezeten, omdat iets niet lukte en het gewoon echt niet wilde werken. En als er dan mensen stonden te kijken kon ik wel door de grond zakken, ik schaamde me en voelde me ellendig. Maar wat ik dus al die tijd niet begreep en na een tijdje heb kunnen inzien, is dat die mensen op stal niet nep aardig deden, nee ze mochten me echt toen ze dagen hoe we veranderden, ze hadden respect dat ik het met die enorme Tuiger volhield. Dat meisje van 14 met twee jaar rijervaring, op dat grote beest, dat totaal niet wilde samenwerken. Ze bleken na een tijdje te begrijpen dat ik niet zomaar wat deed, dat ik hun adviezen niet voor niets niet opvolgde, ik had mijn eigen redenen. Ik moest me niet schamen, zij moesten zich schamen. Ze hadden eerder moeten luisteren als ik zei dat ik die teugels niet strakker zou pakken, hem niet buiten de stal op zou zadelen, om hún niet tot last te zijn en mij en Raymond te verbeteren. Ik ken hem immers beter dan zij, ik weet wanneer ik hem moet stilzetten, moet geruststellen of juist moet doordrijven, en hij luisterde al die tijd wel naar mij, al heeft het soms niet helemaal doorgedrongen tot mij. Mensen vonden het vreemd dat ik les kreeg van mijn moeder, ik ben zelfs voor gek verklaard. Alles wat ik deed, deed ik met een zo duidelijke reden, vóór Raymond, niet voor bezichtigers. Zij hoefden niet te begrijpen waarom ik de teugels niet te strak pakte, alleen ik en Raymond wisten waarom we het zo deden; een Tuiger te strak vastpakken, al helemaal zo onervaren onder het zadel, is het meest stomme dat je kan doen wanneer die Tuiger eenkennig, schrikkerig en niet verder beleerd is. Dacht niemand er bij na dat hij dan zijn hoofd in de lucht zou gooien, en zou gaan rennen? Was ik nou de enigste die dat wilde begrijpen? En buiten de stal opzadelen vind ik prima, maar ga niet zeuren dat dat wilde beest aan de kant moet. Ik ken Raymond nog maar driekwart jaar, maar ik ken hem nu al zoveel beter als stalklanten. Af en toe maak ik me nog steeds kwaad als mensen zenuwachtig achter hem langs lopen of zeggen dat haar paard er echt niet langs mag, omdat zij het niet vertrouwden.
Een van de eerste keren dat Raymond ontspannen en rond liep, kreeg mijn moeder van vele stalklanten complimenten naar mij. Ze hadden hem nog nooit zo zien lopen, vonden me een doorzetter en vonden ons een erge leuke combinatie.
Zo zie ik maar weer wat dat rijden je 'status' kan beïnvloeden. Ik heb gewoon middagen lang gehuild door mensen die mij niet begrepen, maar vooral niet konden bedenken hoe het op mij zou overkomen. Nog steeds zijn er mensen die mij vuil aankijken, of aardig proberen te doen en wat dan aardig mislukt, maar wat maakt het uit? Who Cares? Ik in ieder geval niet hoor
Inmiddels is mijn HMS zo goed als verdwenen, nouja, dat gaat natuurlijk niet maar als ik gewoon blijf sporten en veel beweeg -natuurlijk niet te overbelasten- zal het ook zo blijven. Ik slik af en toe wat magnesium als ik voel dat mijn spieren lastig beginnen te doen en red het verder zonder pijnstillers.
De eigenaar van Raymond is staleigenaar, de reden waarom veel mensen niks in zijn gezicht zeggen, en het daarom bij mij neerkwakte. Hij is een keer ontzettend boos geworden toen volgens de eigenaren van de paarden naast Raymond ik de stal niet in mocht omdat hun paarden voor de staldeur werden bekapt. Ze konden dat echt niet doen want daar is hij veel te wild voor, agressief en onbetrouwbaar. Ik heb bijna twee uur met mijn zusje gewacht, waarna we de paarden weer in de wei hebben gezet en naar huis moesten. Ik en mijn zus hadden onze ouders geïnformeerd en mijn moeder heeft daarna gelijk contact met Raymond zijn eigenaar opgenomen, die er erg boos over was en zij dat ik natuurlijk gelijk naar hem toe had moeten gaan want dit gedrag tolereerde hij niet van de hoefsmid en de andere stalklanten.
Ik en Raymond zijn echt heel erg veel gegroeid en ik ben ontzettend trots op hem, mezelf en alle mensen die hebben geholpen. Cor, de eigenaar was vanaf het begin al onder de indruk, al zag het er toen echt niet uit. Ik was de eerste die er niet huilend/gillend af is gegaan. Ik zat er huilend op de eerste keer, en waarom? Ik dacht dat ik het niet goed deed.. Cor is met mij gaan praten en zei dat ik een van de weinige was die er nog niet af wilde, en zo onzeker was zonder reden, omdat ik het al heel goed deed. Cor had heel weinig tijd en heeft een zeker moment met mijn moeder gevraagd, nieuwsgierig ben ik er bij gaan staan. Ik mocht hem beschouwen als eigen paard, en hem bezoeken en rijden wanneer ik wilde, zonder extra te betalen. Hij vertrouwt me volledig en vindt het blijkbaar heel goed tussen ons gaan! Blij dat ik was
Nu rijd ik hem dus twee keer per week sowieso en kom ik wanneer ik tijd heb longeren/iets anders of rijden. Wat het natuurlijk alleen maar beter maakte.
Dit was niet echt een jaaroverzicht maar meer een stuk waarin ik jullie duidelijk wil maken dat je niks van negatieve energie moet aantrekken, en alleen maar vooruit mag kijken.
Terug stappen mag, maar omkijken is absoluut uitgesloten!
Tweede keer rijden, echt waardeloos, maar ik durfde wel!
Nu:
Ik heb ontzettend veel verschillende gevoelens voor dit paard, zijn baasje en alle andere geweldige persoontjes die me hebben geholpen en me steeds weer in dat zadel hebben geduwd
Nog een zelfgemaakt gedichtje:
Ruiter en paard,
De vriendschap,
De blijdschap,
Zo trots,
Zo mooi,
Wild briesende neusgaten,
Drijvende benen,
Gespitste oren,
Een harde hinnik,
Alleen ik zou jou horen,
Jij mij verstaan,
Niks komt er tussen,
Geen mens zal dichterbij komen,
We hebben geklommen,
En zijn er gekomen,
De vriendschap,
Zo trots,
Zo mooi.
Lieve medebokkers,
Sinds een halfuurtje ben ik een beetje aan het nadenken en probeer ik mezelf te begrijpen.
Afgelopen driekwart jaar heb ik echt ontzettend veel negatieve dingen ervaren en door moeten maken. Toen ik nog net begon met het verzorgen van mijn huidige (verzorg)paard, had ik elke keer ontzettende pijn in mijn lichaam. Het kon overal opeens opduiken, maar vooral tijdens en veel na het kunstrolschaatsen begon mijn stuit te zeuren. Dat bleef daar niet bij, mijn rug, knieën en heupen begon mee te doen met mijn stuitje en staartbeen. Door mijn trainsters doorverwezen naar de fysiotherapeut, wordt er het Hypermobiliteitssyndroom geconstateerd. Euh, sorry, maar wat zit er in mij?
Ik heb HMS, ben Hypmobiel oftewel; mijn gewrichten geven na te veel belasting erg veel pijnklachten door te 'soepele' spieren.
Soepele spieren... Wat is daar slecht aan dacht ik. Niks, in eerste opzicht is dat goed, tenzij ze je gewrichten niet stevig houden waardoor ze gaan klagen, en dat doet zeer kan ik je zeggen.
13 weken lang niet meer kunstrolschaatsen, te belastend en absoluut niet goed voor mijn gewrichten. Schema bij de fysio, twee keer per week trainen en dan wel door mogen paardrijden. Paardrijden was volgens mijn therapeut wel goed omdat het niet te erg belastend is en je spieren rond je benen en buik/onderrug versterkt, zolang ik maar wel oppaste. Nouja, hij had het nog maar net gezegd en ik ben er in een paar weken tijd weer twee keer afgedonderd. De ene keer landde ik op mijn voeten en viel daarna om, en de andere keer viel ik recht op mijn knieën, wat nergens pijn deed.
Fysio ging door, ik werd sterker, voelde veel minder van mijn stuit en kon weer opstaan uit de stoel zonder pijn. Ook het paardrijden ging door, ik ging me richtten op mijn zit om zo ook de ontspanning te verbeteren met rijden. Spanning in mijn lichaam betekend spanning in het lichaam van mijn paard.
Ik ging mijn ellebogen knikken, op mijn zitbeenknobbels zitten en daarmee dus ook rechter op, zette mijn rug rechter, oefende met mijn hakken en liet de spanning die tussen mijn oren zat los.
Doei doei spanning
Op stal vonden velen Raymond en mij niet goed samen gaan, wat ik best kan begrijpen, maar laat ons doen wat wij leuk vinden, niet wat jou aanstaat.
Ik heb dagen gehad dat ik shakend de stal uitliep, bang voor de reacties die ik zou krijgen, wat ik niet goed had gedaan, hoe lelijk Raymond was en moest ik horen hoe ze hem uitlachte.
Ik heb een aantal keren snikkend in zijn stal gezeten, bij dat wilde beest, dat lelijke, lompe beest. Omdat hij wel kwam snuffelen alsof hij me wilde troosten, en me als enigste toeliet.
Ik heb vaak huilend op zijn krachtige rug gezeten, omdat iets niet lukte en het gewoon echt niet wilde werken. En als er dan mensen stonden te kijken kon ik wel door de grond zakken, ik schaamde me en voelde me ellendig. Maar wat ik dus al die tijd niet begreep en na een tijdje heb kunnen inzien, is dat die mensen op stal niet nep aardig deden, nee ze mochten me echt toen ze dagen hoe we veranderden, ze hadden respect dat ik het met die enorme Tuiger volhield. Dat meisje van 14 met twee jaar rijervaring, op dat grote beest, dat totaal niet wilde samenwerken. Ze bleken na een tijdje te begrijpen dat ik niet zomaar wat deed, dat ik hun adviezen niet voor niets niet opvolgde, ik had mijn eigen redenen. Ik moest me niet schamen, zij moesten zich schamen. Ze hadden eerder moeten luisteren als ik zei dat ik die teugels niet strakker zou pakken, hem niet buiten de stal op zou zadelen, om hún niet tot last te zijn en mij en Raymond te verbeteren. Ik ken hem immers beter dan zij, ik weet wanneer ik hem moet stilzetten, moet geruststellen of juist moet doordrijven, en hij luisterde al die tijd wel naar mij, al heeft het soms niet helemaal doorgedrongen tot mij. Mensen vonden het vreemd dat ik les kreeg van mijn moeder, ik ben zelfs voor gek verklaard. Alles wat ik deed, deed ik met een zo duidelijke reden, vóór Raymond, niet voor bezichtigers. Zij hoefden niet te begrijpen waarom ik de teugels niet te strak pakte, alleen ik en Raymond wisten waarom we het zo deden; een Tuiger te strak vastpakken, al helemaal zo onervaren onder het zadel, is het meest stomme dat je kan doen wanneer die Tuiger eenkennig, schrikkerig en niet verder beleerd is. Dacht niemand er bij na dat hij dan zijn hoofd in de lucht zou gooien, en zou gaan rennen? Was ik nou de enigste die dat wilde begrijpen? En buiten de stal opzadelen vind ik prima, maar ga niet zeuren dat dat wilde beest aan de kant moet. Ik ken Raymond nog maar driekwart jaar, maar ik ken hem nu al zoveel beter als stalklanten. Af en toe maak ik me nog steeds kwaad als mensen zenuwachtig achter hem langs lopen of zeggen dat haar paard er echt niet langs mag, omdat zij het niet vertrouwden.
Een van de eerste keren dat Raymond ontspannen en rond liep, kreeg mijn moeder van vele stalklanten complimenten naar mij. Ze hadden hem nog nooit zo zien lopen, vonden me een doorzetter en vonden ons een erge leuke combinatie.
Zo zie ik maar weer wat dat rijden je 'status' kan beïnvloeden. Ik heb gewoon middagen lang gehuild door mensen die mij niet begrepen, maar vooral niet konden bedenken hoe het op mij zou overkomen. Nog steeds zijn er mensen die mij vuil aankijken, of aardig proberen te doen en wat dan aardig mislukt, maar wat maakt het uit? Who Cares? Ik in ieder geval niet hoor
Inmiddels is mijn HMS zo goed als verdwenen, nouja, dat gaat natuurlijk niet maar als ik gewoon blijf sporten en veel beweeg -natuurlijk niet te overbelasten- zal het ook zo blijven. Ik slik af en toe wat magnesium als ik voel dat mijn spieren lastig beginnen te doen en red het verder zonder pijnstillers.
De eigenaar van Raymond is staleigenaar, de reden waarom veel mensen niks in zijn gezicht zeggen, en het daarom bij mij neerkwakte. Hij is een keer ontzettend boos geworden toen volgens de eigenaren van de paarden naast Raymond ik de stal niet in mocht omdat hun paarden voor de staldeur werden bekapt. Ze konden dat echt niet doen want daar is hij veel te wild voor, agressief en onbetrouwbaar. Ik heb bijna twee uur met mijn zusje gewacht, waarna we de paarden weer in de wei hebben gezet en naar huis moesten. Ik en mijn zus hadden onze ouders geïnformeerd en mijn moeder heeft daarna gelijk contact met Raymond zijn eigenaar opgenomen, die er erg boos over was en zij dat ik natuurlijk gelijk naar hem toe had moeten gaan want dit gedrag tolereerde hij niet van de hoefsmid en de andere stalklanten.
Ik en Raymond zijn echt heel erg veel gegroeid en ik ben ontzettend trots op hem, mezelf en alle mensen die hebben geholpen. Cor, de eigenaar was vanaf het begin al onder de indruk, al zag het er toen echt niet uit. Ik was de eerste die er niet huilend/gillend af is gegaan. Ik zat er huilend op de eerste keer, en waarom? Ik dacht dat ik het niet goed deed.. Cor is met mij gaan praten en zei dat ik een van de weinige was die er nog niet af wilde, en zo onzeker was zonder reden, omdat ik het al heel goed deed. Cor had heel weinig tijd en heeft een zeker moment met mijn moeder gevraagd, nieuwsgierig ben ik er bij gaan staan. Ik mocht hem beschouwen als eigen paard, en hem bezoeken en rijden wanneer ik wilde, zonder extra te betalen. Hij vertrouwt me volledig en vindt het blijkbaar heel goed tussen ons gaan! Blij dat ik was
Nu rijd ik hem dus twee keer per week sowieso en kom ik wanneer ik tijd heb longeren/iets anders of rijden. Wat het natuurlijk alleen maar beter maakte.
Dit was niet echt een jaaroverzicht maar meer een stuk waarin ik jullie duidelijk wil maken dat je niks van negatieve energie moet aantrekken, en alleen maar vooruit mag kijken.
Terug stappen mag, maar omkijken is absoluut uitgesloten!
Tweede keer rijden, echt waardeloos, maar ik durfde wel!
Nu:
Ik heb ontzettend veel verschillende gevoelens voor dit paard, zijn baasje en alle andere geweldige persoontjes die me hebben geholpen en me steeds weer in dat zadel hebben geduwd Nog een zelfgemaakt gedichtje:
Ruiter en paard,
De vriendschap,
De blijdschap,
Zo trots,
Zo mooi,
Wild briesende neusgaten,
Drijvende benen,
Gespitste oren,
Een harde hinnik,
Alleen ik zou jou horen,
Jij mij verstaan,
Niks komt er tussen,
Geen mens zal dichterbij komen,
We hebben geklommen,
En zijn er gekomen,
De vriendschap,
Zo trots,
Zo mooi.
) 
