Geplaatst: 22-02-15 23:25 Let op, Modesta is wat je zou omschrijven als een 'probleempaard'.
Na 3 jaar letterlijk bloed (een gebroken heup, een missende duim, regelmatige blauwe ogen), zweet (paard wat van de stress eerst op slot slaat en zich vervolgens maar laat vallen, in een razende angst alleen maar wegrent voor alles) en tranen (alle bovenstaande en iedere keer dat mijn hart in 1000 stukjes breekt als ze weer een paniekaanval heeft) heb ik eindelijk het idee dat ik nu aan rijden toe aan het komen ben.
Voorheen kan ik het niet anders omschrijven dan overleven...
Ik moest zelf mijn angst en stress los zien te laten. Loslaten, ademen en niet alles willen controleren. Nogal lastig als je met een paard zit wat op iedere beweging (ook van de ruiter), iedere milliseconde dat je te laat bent, ieder zuchtje wind reageert met alleen maar heel hard wegrennen
En je daarbij bij een eerdere val je heup hebt gebroken waar je dik 2 jaar mee hebt gerevalideerd
Dus het afgelopen jaar hebben we gewerkt aan: ontspanning en er letterlijk aan kunnen komen.
Enniewee, terug naar het nu:
Sinds een weekje ongeveer merk ik een verandering. De uitersten liggen niet meer zover uit elkaar en Mo wordt sterker en stabieler. Ikzelf krijg steeds meer vertrouwen in mij en haar ondanks een recente val waardoor ik steeds minder 'strak' en statisch reageer waardoor ik juist dingen weer als vanzelf kan oplossen.
Dit krijg ik terug in het 'eraan kunnen komen' en dan dus sinds een week bijna onvoorwaardelijk. Bij spanning is dat in tegenstelling tot voorheen eigenlijk na 2 passen weer weg zoeken we elkaar weer op.
Punten om aan te werken zijn:
- ik mag nog sneller en soepeler worden in de aanleuning: sneller reageren en dus beter kunnen onderhouden
- ik mag nog meer letten op het recht zitten en niet naar rechts zakken (gevolg van heupbreuk)
- ik mag erop letten dat ik mijn been laat afhangen en niet naar voren ga hangen en dus mijn benen naar achteren steek
- ik mag blijven rijden wanneer Mo echt fijn begint te lopen, nu ben ik dan zo aan het genieten dat ik de rest even vergeet
Lijkt me voor nu even genoeg
1.
Los/uit draven. Lekker naar mijn hand toe en even bevestigen in de ontspanning.
2.
Hier begint ze achteren al iets meer te werken en voor dus al wat ronder/hoger.
3.
Een mooi voorbeeld van wat er gebeurd maar ook iets nieuws: Mo komt wat omhoog door wat voor omstandigheden dan ook, ik ben te laat dus verlies het contact maar raak ook nog in die zin gespannen dat je dat terugziet in mijn lijf. Echter, tot voor deze week was hiervan het resultaat: heeeeeul hard gaan
En nu gaan we dus weer terug naar bovenstaande plaatjes. Een mega-vooruitgang dus.
4.
Linksom
5.
Iets meer oppakken, kijken of haar daar in de hand gesteld kan houden (aanleuning kan houden), verder nog geen verwachtingen in dit stadium als eraan kunnen komen.
6.
Wat het volgende cadeautje oplevert.
Ik blijf rijden, durf eraan te blijven komen en dan is dit het resultaat. Stukjes van enkele meters maar ze zijn er en ze worden langer
7.
In galop ook een cadeautje
8.
En weer even kwijt maar nog steeds ontspanning!
9.
Goed zichtbaar dat zij wel aanbied maar ik nog niet altijd op tijd ben
10.
Nog een cadeautje: een correcte stap met ontspanning. Voorheen zat de stap er zeg maar niet op
Enkel gedribbel en als ik daar iets aan probeerde te veranderen met veel spanning en onderhals rondstappen. Daarna weer lekker uitgedraafd maar dat wordt dan zoveel van hetzelfde
Genoeg nog om aan te werken maar voor ons is dit echt een meeeega stap dus ik ben een blije ruiter met een blij paard en dat staat voor mij voorop
. Gaf je inderdaad ook aan toen ik je laatst zag dat dat lastig was. Hopelijk blijft deze lijn stijgen! 
