Geplaatst Dan riep ik dat ik worst van haar ging laten maken, gaf ik een ongemeend harde snok aan de teugels, of stapte ik gewoon woedend af en zette haar met een rotgevoel weer op stal.
Want eerlijk: in de omgang is ze het liefste paard dat je je maar kan voorstellen, maar als het om rijden gaat.. Ho maar, wat een draakje heb ik me toch weer aangeschaft
Ze draait plots om (en dan zo scherp dat je er bijna afpleurt), staakt, gaat achteruit lopen, begint uit het niets te bokken, durft al eens kaarsrecht omhoog te komen, ..
Aan de teugel? Alleen als je echt veel moeite doet. Een nette cirkel? Enkel in stap. Een rustig galopje? Vergeet het maar!
Dus zat ik met een dubbel gevoel. Een héérlijk paard om mee te tutten, kunstjes aan te leren, ideaal om kindjes te leren rijden (zolang ze niet moet 'werken' is ze ontzettend braaf), maar een giga draak wanneer ze aan het werk werd gezet.
En neem het haar eens kwalijk! Voor ik haar had, werd ze 2x per jaar gereden, en dan 'om ter snelst'. Paard had geen flauw idee wat 'aan de teugel' betekende, had nog nooit in een binnenbak gelopen, en al helemaal geen saaie oefeningen (van hand veranderen, gebroken lijn, slangenvoltes, ..); zij kende alleen rechtdoor en slalommen tussen kegels. En dan moest ze plots een dressuurmiep worden!
Gelukkig voor haar ben ik niet zo voor 'elke dag hetzelfde'. Dus de ene dag oefenden we dressuur, dan mocht ze gewoon een dagje loslopen, dan weer vrijspringen, dan toch nog een dagje dressuur, en dan weer kunstjes oefenen. Vind ze allemaal super, maar nog steeds protesteert ze bij het 'serieuzere' werk.
En ik ben zo trots op mezelf, ik merk dat ik sinds een dikke maand helemaal niet meer boos wordt. Laat staan dat ik nog afstap met dat kwade gevoel. Nee hoor, we zetten gewoon door (zo heeft ze gisteren, eindelijk, voor het eerst rechtdoor gegaloppeerd ipv op de cirkel), en ik kan me de laatste keer dat ik tegen heb haar staan roepen en tieren dat ik haar naar de slager zou brengen niet eens meer herrineren. Ik trek ook niet meer aan de teugels uit onmacht (tenzij het echt nodig is; gaat ze lekker rechtdoor, gooit ze plots alles om, dan zet ik wel door om haar de kant op te krijgen die ik in gedachten had, en dan geeft ze ook gewoon toe en is dat spelletje alweer van de baan). Steigeren is ook alweer een hele tijd geleden, en het bokken is ook héél veel geminderd. Daar rij ik haar nu ook gewoon door, in het begin panikeerde en blokkeerde ik, nu geef ik haar gewoon benen: vooruit meissie, voorwaarts! En dan houdt ze er zo mee op, in tegenstelling tot vroeger.
En eerlijk, ze is gewoon geen makkelijk paard. Heeft echt haar eigen willetje, en de laatste 2 jaar voor ik haar had, kon ze ook gewoon haar gang gaan op de wei. Ze deed haar eigen ding, en niemand moeide zich met haar. Ze loopt veel te hard, scheef, weigert soms ronduit om mee te werken, geeft niet snel toe en is niet moe te krijgen. Maar ojee, I'm hooked..!
Ook galop was een ontzettend hekelpunt. Heb het maanden niet aangedurft. Ze is heel snel, en dat in combinatie met het bokken was te veel voor me. Dus galoppeerden we niet
Tot ik het plots zat was, daar had ik toch geen paard voor? Ik heb haar gewillen verdorie, dan moet ik er maar werk van maken ook! En zo kwam het dat ik heel voorzichtig dagelijks één rondje galoppeerde.. Nog steeds met een héél bang hartje.. Ondertussen knallen we vrolijk rond, en galopperen we minutenlang (niet aan één stuk, alles opgeteld, maar wél meer dan één rondje per keer!) op de volte. Gisteren was ik dat ook plots zat: ik wilde de hele piste door! Alleen snapte Bai dat niet, en viel ze telkens weer in draf wanneer ik haar van de cirkel haalde. Vroeger zou ik na 3 mislukte pogingen de handdoek in de ring hebben gegooid, nu zette ik door.. De bedoeling was 'een rustig handgalopje', we waren in 3sec. de lange zijde over maar hey! ZE GALOPPEERDE RECHTDOOR! *heel trots hoor 
!*Ook wilde ik al héél lang springen. Alleen kon ik dat niet, die paar bomen in het bos vroeger niet meegerekend. En Bai had, voor ik haar had, ook nog nooit gesprongen. Dus liet ik haar vrijspringen, en zette van tijd tot tijd een ruiter met springervaring op haar, waarmee ze dan lage (hoogste was 60cm onder de man, 90cm vrij) oefende. En toen, begin deze week kreeg ik plots het genieuze plan: ik wil springen. Met mijn Bai. Nou, doen we toch gewoon? Sprongetje van 30cm, zij helpt me er wel over!
Zo gezegd, zo gedaan hoor. Wat ik niet kan, leert zij mij. En wat ik wel kan, weet zij al. Natuurlijk, het was helemaal niet wat het zijn moest.. Maar verdorie, we hebben het toch maar gedaan!
Mijn prettig gestoord quartertje, wat houdt ik ontzettend veel van haar. Ze heeft me zo veranderd, heeft me zo verdraagzaam gekregen. Volgende maand gaan we weer op wedstrijd, en ook al eindigen we weer laatste, ik weet: voor mij is ze de beste. Ze heeft me zo ontzettend veel geleerd, en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor.
Bai'ke bokt er weer op los! (Galopje op der slechte kant, hier wordt nog volop aan gewerkt!
Bai kaarsrecht omhoog bij lesgeefster!
Zo kan het ook.. Bai leert aan de teugel lopen..
Voor het eerst sinds ik haar heb, we blijven galopperen!
Ik hoef rijtechnisch absoluut geen commentaar. Ik open dit topic enkel omdat ik zo trots ben op m'n meissie, en omdat ik merk dat de liefde nu ondertussen zo groot is, dat ik niet meer boos op der wordt, en 10x geduldiger met der ben. Wat onze ritjes alleen maar ten goede komt!
Onze eerste sprong!
Heb je echt niets beter te doen? 
