Geplaatst Hallo bokkers! 
Ik wil jullie graag met heel veel trots aan mijn topper voorstellen. Onion's Petra, ook wel Peet.
Een klein verhaaltje over deze geweldige pony!
Petra was onze allereerste pony, 143 groot was 18 jaar toen we haar kregen. Ik was een klein hummeltje die nog niet eens zelf er op kon klimmen. Ik deed mijn knie in de stijgbeugel die nog niet eens onder het zadel vandaan kwam en zo kwam ik op peet.
hierbij een beeld hoe klein ik was
Van deze pony hebben wij thuis een boel geleerd. Peet was M2 en kende duidelijk alle knopjes. Als we een proefje reden en je moest binnenkomen ging haar hoofd omhoog en het is me nog nooit gelukt om een proef binnen te komen met haar hoofd omlaag. Uiteindelijk werd ik groter en vond ik de knopjes die peet al had, máár aan de teugel was ze het nooit echt mee eens. Toch als we les hadden hoefde de gene waar we les van kregen alleen maar naast peet te lopen en ze deed haar hoofd naar beneden. Liep die gene weg ging haar hoofd gelijk weer omhoog. 
Toch konden we verder álles met haar. Er onderdoor en boven op met 3 man. Van haar kont afglijden je kan het zo gek niet verzinnen petra vond álles prima. 
Ook heb ik met peet 3x in de PBH mogen rijden (NIC zuidlaren) Wat een gave ervaringen. Meestal was peet de enigste die nergens om gaf en liep braaf haar rondjes.
Hier in de PBH met Meneer Roelfsema.
Ook hebben we heel veel optochten meegelopen. (sinterklaar, kerstman, oostermoer, bakkersintocht) Ouwe peet die gaf nooit ergens wat om..
Er is nog een moment wat ik héél goed weet. We liepen achter een muziekcorps en petra liep altijd vooraan omdat ze het allerbraafst was. Er was een jongen met zo'n groot blaasinstrument en peet stak zo haar neus daar in. Die jongen schrok zich dood en iedereen moest heel hard lachen om onze peet. 
Springen wou ze wel tot 60 CM. Er hebben héél veel mensen opgezeten maar niemand kreeg haar hoger dan 60 cm. Ook kende ze na 1x het parcour al. Mijn zus en ik reden altijd na elkaar. Wanneer mn zus eerst had gesprongen hoefde ik alleen maar boven de sprong te gaan staan. Petra die deed de rest. Die ouwe, ze wist dondersgoed wat ze wel en vooral niet wou. Maar toch we konden er verder alles mee. Zo zaten mijn zus en ik altijd met z'n 2en er op als we haar naar het land brachten en weer ophaalde. We gingen met z'n 2en op peet zitten en zo gingen we op buitenrit. In volle galop door de bossen heen. Héérlijk die pony! Ik heb peet tot een jaar of 22 uitgebracht in de dressuur en toen was ze er duidelijk klaar mee. Ik ben L2 + 9 geworden. Die laatste winstpunt heb ik nooit kunnen krijgen.
Petra liep ook voor de kar dus ging ik daar mee verder! We hadden ondertussen een nieuwe pony voor wedstrijden dus daar konden we mooi mee doorgaan. Ik heb met Peet oefenmarathons gereden, Meestal was ze de oudste pony en ik de jongste deelneemster die mee deed. Ik heb echt nog vele jaren van Peet mogen genieten met het mennen. Ze heeft uiteindelijk tot haar 27ste marathon's gelopen.
3 jaar geleden kreeg ik een paard en die zat alsmaar achter petra aan. Peet was toen 28 en die had haar voer wel nodig. Toen hebben we besloten dat ze bij mijn opa in het land kwam. In een grote kudde met shetlanders, lekker dag en nacht buiten en ze kon altijd in een schuur komen. Nu 3 jaar verder is Peet er nog! En hoe, een lekkere oude pony die goed in haar vel zit. Een bolletje wol die je nog gewoon opzei beukt omdat ze weet dat je snoepjes hebt. Ja je kan zien dat ze oud is, ze heeft amper bespiering nog, heeft nog winterhaar van ongeveer 2 jaar geleden en heeft een bos manen en een pielstaartje waar al meer als 3 jaar niks aan is gedaan. Ik ga nog zo vaak mogelijk naar haar toe om enkel een snoepje te brengen. Peet mag lekker van haar oude dag genieten. Verkocht word ze nooit meer, ze mag bij ons nog ouder worden tot het een keer klaar is en ze niet meer kan.
Van het zomer
vorig winter.
Ik kan jullie nog wel uren verhalen over peet, en ik typ dit ook met een lach op mijn gezicht, ik zou graag ál mijn momenten met haar willen opschrijven maar dan word dit verhaal heel lang. Wát ben ik toch trots op deze pony. We hebben gelukkig nog nooit gehad dat we dachten haar weg te moeten doen. Dit is echt een gouden pony die nooit zal opgeven, nog verschrikkelijk veel lol heeft in het leven en die ik nooit zal vergeten!
Ik wil jullie graag met heel veel trots aan mijn topper voorstellen. Onion's Petra, ook wel Peet.
Een klein verhaaltje over deze geweldige pony!
Petra was onze allereerste pony, 143 groot was 18 jaar toen we haar kregen. Ik was een klein hummeltje die nog niet eens zelf er op kon klimmen. Ik deed mijn knie in de stijgbeugel die nog niet eens onder het zadel vandaan kwam en zo kwam ik op peet.
hierbij een beeld hoe klein ik was
Van deze pony hebben wij thuis een boel geleerd. Peet was M2 en kende duidelijk alle knopjes. Als we een proefje reden en je moest binnenkomen ging haar hoofd omhoog en het is me nog nooit gelukt om een proef binnen te komen met haar hoofd omlaag.
Uiteindelijk werd ik groter en vond ik de knopjes die peet al had, máár aan de teugel was ze het nooit echt mee eens. Toch als we les hadden hoefde de gene waar we les van kregen alleen maar naast peet te lopen en ze deed haar hoofd naar beneden. Liep die gene weg ging haar hoofd gelijk weer omhoog. Toch konden we verder álles met haar. Er onderdoor en boven op met 3 man. Van haar kont afglijden je kan het zo gek niet verzinnen petra vond álles prima. Ook heb ik met peet 3x in de PBH mogen rijden (NIC zuidlaren) Wat een gave ervaringen. Meestal was peet de enigste die nergens om gaf en liep braaf haar rondjes.
Hier in de PBH met Meneer Roelfsema.
Ook hebben we heel veel optochten meegelopen. (sinterklaar, kerstman, oostermoer, bakkersintocht) Ouwe peet die gaf nooit ergens wat om..
Er is nog een moment wat ik héél goed weet. We liepen achter een muziekcorps en petra liep altijd vooraan omdat ze het allerbraafst was. Er was een jongen met zo'n groot blaasinstrument en peet stak zo haar neus daar in. Die jongen schrok zich dood en iedereen moest heel hard lachen om onze peet. Springen wou ze wel tot 60 CM.
Er hebben héél veel mensen opgezeten maar niemand kreeg haar hoger dan 60 cm. Ook kende ze na 1x het parcour al. Mijn zus en ik reden altijd na elkaar. Wanneer mn zus eerst had gesprongen hoefde ik alleen maar boven de sprong te gaan staan. Petra die deed de rest. Die ouwe, ze wist dondersgoed wat ze wel en vooral niet wou. Maar toch we konden er verder alles mee. Zo zaten mijn zus en ik altijd met z'n 2en er op als we haar naar het land brachten en weer ophaalde. We gingen met z'n 2en op peet zitten en zo gingen we op buitenrit. In volle galop door de bossen heen. Héérlijk die pony! Ik heb peet tot een jaar of 22 uitgebracht in de dressuur en toen was ze er duidelijk klaar mee. Ik ben L2 + 9 geworden. Die laatste winstpunt heb ik nooit kunnen krijgen. Petra liep ook voor de kar dus ging ik daar mee verder! We hadden ondertussen een nieuwe pony voor wedstrijden dus daar konden we mooi mee doorgaan. Ik heb met Peet oefenmarathons gereden, Meestal was ze de oudste pony en ik de jongste deelneemster die mee deed. Ik heb echt nog vele jaren van Peet mogen genieten met het mennen. Ze heeft uiteindelijk tot haar 27ste marathon's gelopen.
3 jaar geleden kreeg ik een paard en die zat alsmaar achter petra aan. Peet was toen 28 en die had haar voer wel nodig. Toen hebben we besloten dat ze bij mijn opa in het land kwam. In een grote kudde met shetlanders, lekker dag en nacht buiten en ze kon altijd in een schuur komen. Nu 3 jaar verder is Peet er nog! En hoe, een lekkere oude pony die goed in haar vel zit. Een bolletje wol die je nog gewoon opzei beukt omdat ze weet dat je snoepjes hebt. Ja je kan zien dat ze oud is, ze heeft amper bespiering nog, heeft nog winterhaar van ongeveer 2 jaar geleden en heeft een bos manen en een pielstaartje waar al meer als 3 jaar niks aan is gedaan. Ik ga nog zo vaak mogelijk naar haar toe om enkel een snoepje te brengen. Peet mag lekker van haar oude dag genieten. Verkocht word ze nooit meer, ze mag bij ons nog ouder worden tot het een keer klaar is en ze niet meer kan.
Van het zomer
vorig winter.
Ik kan jullie nog wel uren verhalen over peet, en ik typ dit ook met een lach op mijn gezicht, ik zou graag ál mijn momenten met haar willen opschrijven maar dan word dit verhaal heel lang. Wát ben ik toch trots op deze pony. We hebben gelukkig nog nooit gehad dat we dachten haar weg te moeten doen. Dit is echt een gouden pony die nooit zal opgeven, nog verschrikkelijk veel lol heeft in het leven en die ik nooit zal vergeten!
Meer Petra-verhalen graag 
