Geplaatst: 30-03-11 20:29 
Zondag had ik het idee om lekker een kort buitenritje te maken in het bos (ligt achter onze wei).
Normaal trainen Vodje ik dressuur,maar af en toe ben je die ontspanning even nodig.
Dit zou de tweede keer in dit bos worden voor Vodje (ik heb haar nog maar een paar maanden,door blessures en vorst niet veel kunnen rijden). De vorige keer zag ze af en toe wat spoken,maar verder ging het heel goed! (Vodje is behoorlijk kijkerig)
Nou,paard gezadeld (ging al niet super,mevrouw wil altijd mijn pony in het zicht hebben) en op weg gegaan.
Het eerste stukje ging super! Kwam alleen een gezin met een aantal (gillende) kinderen langs,deed ze niet zo veel op
Op de parkeerplaats (nog geen 500 meter van huis af) gedraaid om weer terug te rijden.
Vodje was een stuk voorwaartser,wou weer graag naar huis. Eerste stukje een paar fietsers gepasseerd,stapte gewoon rustig door.
Toen we bíjna thuis waren kwam er een mountainbiker van achteren aan,mijn moeder (op de fiets mee) zegt rustig: "Jitske,d'r komt zo een mountainbiker van achteren aan." Mountainbiker passeert gewoon rustig,belt niet,zegt niks. Vodje schrok zo enorm van haar dat ze ervandoor vloog,toen besloot ze een scherpe bocht te maken,richting huis. Keihard het land op gerend (land van de buren,is niet afgerasterd),onderweg ramde ze bijna een paaltje en een boom. Vervolgens galoppeert ze knetterhard richting het huis van de buren (zo'n 400-500 m vanaf het bos tot hun huis,over het grasland). Ik was in eerste instantie meer bezig om te blijven zitten,ik weet nog dat ik dacht "Als ik nu val,breek ik m'n rug",zo hard ging het. Toen we bijna aan het eind waren probeerde ik een wending te rijden om haar op het land te houden. Maar ze was zo in paniek dat ze nergens meer op reageerde.
Vodje rent dus de weg over,aan de overkant staan de paarden (11 paarden en een ezel) van de buurman,waarschijnlijk schrok ze zo van die paarden (of van het hek) dat ze een noodstop maakte,en onderuit ging op het asfalt. Ik zat er nog op,dus we lagen samen op de straat. Vodje stond binnen een paar seconden alweer. Ik weet nog dat ik mijn voet nog in de stijgbeugel had,en meteen dacht,"Die moet ik eruit krijgen,als ze nu weer gaat rennen word ik over de weg meegesleept." Op één of andere manier heb ik mijn voet uit de beugel gekregen. Toen opgestaan en mijn paard vastgepakt (die nog onder de indruk was van James Bont,mijn verzorgshetlander,een hengstje van 65 cm
) Mijn vader kwam er inmiddels al aan,en mijn moeder was nog onderweg (dit hele stuk was een kwestie van totaal nog geen 20 sec.) In ieder geval heeft mijn vader (die eigenlijk niet zo veel met paarden heeft) Vodje meegenomen,zo was het nog maar een klein stukje naar huis,over de oprit van de buren waren we binnen enkele meters in de wei. Goed,paard in de wei gezet,afgezadeld en schade bij het paard bekeken. Vodje eerst laten bijkomen van de schrik 
.Daarna naar binnen gegaan om te kijken of ik nog wat had (van schrik voelde ik niks,stond ook verschrikkelijk te trillen op mijn benen)
Resultaat was voor mijn paard een aantal schaafwonden,1 grotere op het voorbeen,met 1 kleine erboven,1 schaafwond op de heup en een schaafwondje op het achterbeen. Gelukkig viel alles mee.
Ik heb zelf schaafwonden op mijn hand,heup en knie. Mijn knie en heup zijn ook gezwollen. Tevens een hersenschudding (waardoor ik steeds heel misselijk ben)
Materiële schade viel gelukkig ook mee. Een kras op het zadel,mijn singel (vooral de hoes van neopreen) was kapot,verder nog een kapotte rijbroek.
Al met al hebben we gewoon donders veel geluk gehad,dat we er zo goed af zijn gekomen.
Hier in de straat zijn op zondag altijd veel fietsers,motoren en auto's (die behoorlijk hard rijden).
Zo blij dat we die niet tegen zijn gekomen,ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als er een auto aan was gekomen,dat had me het leven van mijn paard en mijn eigen leven kunnen kosten
Ik heb de beelden deels nog voor me,hoe we keihard galopeerden en vielen.
De gedachten dat we dood hadden kunnen zijn blijven ook door mijn hoofd spoken.
Met mijn paard gaat het heel goed,wonden zijn mooi droog en schoon. Enkel het hele kleine wondje op haar voorbeen is haar pijnlijk.
Ik heb vooral veel last van m'n knie en mijn hersenschudding,verder gaat het eigenlijk weer heel goed met me.
Bedankt voor het lezen van dit hele verhaal,ik moest gewoon even mijn verhaal kwijt.
EDIT: wil nog even toevoegen dat ik altijd mijn cap op heb,en hem nu ook op had.
Het scheelt altijd zoveel verwondingen.
Anders blijf je er last van houden. 
Sterkte ermee 
Maar we zijn er overheen 
Maar het lijkt alsof het gisteren was ...
