Geplaatst 'hier heb je nu niet bepaald talent voor'
Hoe waar!
Omdat we in de training van mijn bijrijdpaard op dit moment bezig zijn de hoofdhalshouding en de aanleuning te verbeteren alsmede het ruggebruik, opperde mijn instructrice dat het misschien wel een leuk idee was om af en toe wat balkjes mee te nemen en eventueel een hindernisje. Dit omdat ze dan haar passen wat zou moeten verruimen en de rug wat meer zou moeten gaan gebruiken. Omdat ik niet bepaald bekend sta om mijn heldhaftige gedrag bij het zien van gekleurde balken (zal ik wel/niet/wel/niet/wel/niet/wel/toch maar niet) besloten om tijdens het longeren met dubbele longe maar eens een balkje neer te leggen. Het paardenbeest was in eerste instantie toch niet helemaal overtuigd van het nut van het obstakel, maar werd al gauw enthousiast. Zo enthousiast dat ik met mijn 70 kilo min of meer al zandskieend achter mevrouw aanvloog
Of ik het leuk vond om af en toe met haar te gaan springen was de volgende vraag. Nu, aan enthousiasme bij het paard niet te kort en ach, ze vindt het zo leuk, dus waarom ook niet. En zo kwam het dus dat bij de allerlaastste sprong het paardenbeest even aan de aanwezigen in de bak wilde laten zien dat ze behalve dressuur toch ook toch best talent heeft voor springen. Helaas, ik niet!
Doordat het paardenbeest iets hoger sprong dat ik van te voren ingecalculeerd had, verloor ik mijn evenwicht en klapte ik met mijn lijf te ver door naar voren. Ik hoor mijn instructrice nog zeggen 'dat is een mooie spr..... Maaike, Maaike, wat doe je nu?'. En bij het landen voel ik dat het 1-0 voor de zwaartekracht gaat worden. Via de kont van het paardenbeest klap ik op de grond. Hierbij kom ik ietwat ongelukkig op mijn heup/rug terecht en vraag ik me spontaan af wie er mijn avonddienst in het ziekenhuis zou kunnen overnemen.
Als de eerste pijn lijkt weg te trekken, sta ik op. En eenmaal recht, beginnen de problemen. Ik kan me niet bewegen zonder door mijn voeten te zakken en langzaam wordt alles voor mijn ogen zwart. Ik hoor mijn instructrice zeggen 'hou Roos even vast, die staat voor je', maar ik kan Roos niet zien ondanks fluoriserend paars chabrak. Ik hoor dat er een ambulance wordt gebeld en voor ik het weet wordt ik geplankt, krijg ik een nekkraag en pijnstillers door een infuus en wordt ik meegenomen naar het ziekenhuis. Nog altijd maak ik mij zorgen wie er mijn dienst gaat overnemen, maar gelukkig weten ze in het ziekenhuis het nummer van mijn ziekenhuis en kan mijn instructrice mij geruststellen. De echte geruststelling komt echter pas wanneer de arts met het goede nieuws komt dat op de rontgenfoto's geen breuken te zien zijn.
Slechte nieuws is uiteraard wel dat ik nu met een zwaar gekneusde rug thuis zit en werkelijk niets, maar dan ook niets zelf kan. Ik hou het midden tussen een 90-jarige oma (kan niet opstaan van de bank zonder hulp) en een 2-jarige peuter (zelfs naar de wc gaan lukt niet zelf, ik kom er simpelweg niet meer vanaf zonder hulp).
Behalve bont en blauw, ben ik ook enorm geschrokken en heb mijn lesje wel geleerd; al zittend op de bank toch maar even op zoek gaan naar bodyprotector voordat ik weer besluit om te springen. En kom ik erachter dat ik heel lieve verzorgende kerel in huis heb. Alhoewel....... hij plaast zojuist de paaseitjes net buiten mijn bereik om met een enorme grijns op zijn gezicht er eentje in zijn mond te stoppen.
auau veel beterschap. 
Beterschap meid, als je je straks wat beter voelt ga dan voor de zekerheid even langs een fysio. 
Geniaal! 
